De meest gekke onverwachte dingen na een bevalling

Ik ben sentimenteel. Mijn kleinste kleintje wordt dit jaar vier en dat is een dingetje. Voor jou misschien niet, maar voor mij wel. Ik ga terug in de tijd. Denken aan hoe het was. Hoe het was om een kleintje te krijgen.

Het was fijn.

Maar ook gek. Gek omdat je opeens een mensje had om verantwoordelijk voor te zijn. Gek omdat je dingen meemaakt die je nooit voor ogen had.

Zoals die eerste week na de bevalling…

Ik had een soort van romantisch beeld. Dat de baby op een vredige manier eruit zou komen en vervolgens rustig in mijn armen zou belanden. Uren, nee dágen vol verwondering kijken naar dat hoopje mens dat rustig sabbelt aan mijn borst. Alleen maar liefde.

De realiteit bleek anders. 

Geen weg terug

– Want toen de bevalling echt bleek te beginnen, *holy shit* was er geen weg meer terug.
Ik dacht dat ik er voor de volle 100% klaar voor was, maar toen de weeën eenmaal echt doorbraken, was ik er opeens niet zo zeker meer van. PANIEK! Ging die baby er dan toch echt komen? (Ja, ik was al ‘over tijd’ en dus in de veronderstelling dat het niet meer gebeuren ging). Ja, de baby kwam! Voor altijd. Er was geen weg meer terug.

Laat mij even slapen

– Hallo baby, wat leuk dat je er bent! Mag ik nu slapen? *Snurk*
Ik verloor nogal wat bloed na de bevalling. Dat in combinatie met een nachtje doorhalen om de weeën op te vangen, bracht me tot een vermoeidheid die ik nooit eerder gevoeld had (en geloof me, ik was getraind in nachtjes doorhalen, zonder kinderen dat dan weer wel). De man stond naast me met de newborn een beetje trots te zijn, maar het enige wat ik dacht was ‘blijf jij daar maar lekker staan en laat mij even slapen’. En dat is hoe ik de eerste dag met mijn schitterende lang verwachte newborn doorbracht: slapend.

Er is iets uit mijn vagina gekomen

– Neem mij niet kwalijk, maar er is iets uit mijn vagina gekomen.
Toen ik eenmaal wakker werd en terug op aarde landde, bleef ik toch een beetje boven de aardkloot zweven. Een ongelofelijk euforisch gevoel bleef in mij. Niet zozeer omdat ik een baby had, ja dat was ook wel leuk, maar omdat ik een soort van topprestatie geleverd had. Er was een baby door mijn vagina gegaan. Weet je hoe erg dat eigenlijk helemaal niet past? En ik heb het gewoon geflikt!

– Overigens kwam er niet alleen een baby uit mijn vagina.
Je zou denken, ‘baby eruit, placenta eruit, klaar ermee’. Maar nee. In die eerste week na een bevalling blijken hele kroketten van bloedstolsels je lichaam nog te willen verlaten. Leuk, als je net je schoonmoeder op bezoek hebt en je een zachte kroket in je veels te grote maandverbandje voelt zitten. Ik dacht overigens ook altijd dat die welbekende fancy kraamluiers een tikkie overdreven waren… Nope.

Dág schaamte

– Ja vaarwel schaamte, ik denk niet dat wij elkaar ooit weer tegen zullen komen.
Als je eenmaal het moment bent gepasseerd dat het je niet uitmaakt wie er nog een blik werpt in je vagina, dan mag je jezelf ‘vrouw’ noemen. Oké prima, je mag zelf bepalen wanneer je jezelf ‘vrouw’ noemt, maar een bevallen vrouw is alle schaamte voorbij. Na die eerste week met een pasgeboren baby, had de kraamverzorgster nog een beter contact met mijn vagina dan dat ik ooit gehad had. Ze hielp me op het toilet, ze hielp me met douchen, ze hielp me zelfs met afdrogen na het douchen en dan alle hechtingen-checks niet te vergeten. Ze wist me er zelfs van te overtuigen dat die eerste keer ‘poepen’ echt wel mee zou vallen en dat ik het het beste maar gewoon kon ‘laten gaan’. En dat terwijl ik dacht dat die eerste keer een soort van explosie zou zijn die de hele onderkant weer open zou scheuren.

Maar ook dat kwam er uiteindelijk weer redelijk normaal uit. En het leven ging door. Schaamteloos en trots liep ik rond met een baby en ik vond het blijkbaar zo leuk dat ik uiteindelijk besloot om er nog twee te ‘nemen’…

Afbeelding: Shutterstock