Het uur van 16:30 tot 17:30 vind ik altijd maar lastig door te komen. Het is een rampuur. De kinderen lopen vaak met hun ziel onder de arm en ik kan mezelf nog niet toestaan om de televisie aan te zetten. Maar het is weer achter de rug, want ik heb de klok 17:30 zien aantikken. De kinderen zitten rustig op de bank een filmpje te kijken en ik kan aan het avondeten beginnen, wetend dat het nog een half uurtje duurt voordat mijn man weer thuiskomt.
Maar dan gaat de telefoon en ik vrees het ergste. Ik wil het belletje negeren, ik wil het niet horen. Nee, niet nu, niet vandaag! Maar ik kan er niet omheen en dus antwoord ik de telefoon maar weer.
“Schat, ik ben een uurtje later.”
Dit zijn de ergste mededeling op dit tijdstip. Een uurtje later? Kom dan gewoon helemaal niet! Schiet er door me heen. Wat is dit nou voor tijdstip om deze mededeling te doen. Net nu ik er zo naar uitkeek om ‘de boel’ even los te laten!?
Ik ben getrouwd met een workaholic. Dat wist ik van tevoren, ik had er geen problemen mee. Ik wist alleen niet hoe dat zou zijn met een gezin.
Telefoontjes tijdens het eten, telefoontjes op een verjaardagsfeestje, telefoontjes midden in de nacht. Telefoontjes die ik niet ontvangen wil. Mijn man leeft niet alleen voor zijn gezin, hij leeft ook voor zijn werk. En ja, ik weet het, wij leven ván zijn werk, maar het is niet altijd gemakkelijk om op de tweede plek te staan. Soms voel ik me een beetje alleenstaande moeder, maar dan met een flinke uitkering.
Ik ben trots op mijn man, trots op wat hij bereikt, trots op zijn toewijding en loyaliteit naar zijn werk. Maar ik kan het niet helpen, ik ben ook eenzaam en egoïstisch. Ik wil hem vaker thuis hebben. Ik word gek van de muren die op me afkomen, ik word gek van de gesprekken die ik voer met een driejarige. Ik word gek van het runnen van een gezin en van het klaarstaan waar en wanneer hij maar wil. Ik wil ook een leven!
Maar of ik het nu leuk vind of niet, dit ís mijn leven. Dit is mijn man, met een goede en drukke baan. En ik weet wat vele mensen denken en ik voel de ogen branden. ‘Jij verwend vrouwtje dat je bent, je hebt geen recht van zeuren!’ Of misschien denk je wel, ‘och arm naïef huisvrouwtje, ik weet wel waarom jouw man zoveel werkt…’ Weet je, je denkt maar wat je denken wil! Jij staat niet in mijn schoenen.
Jij hoeft mijn kinderen niet uit te leggen dat papa vanavond wéér geen verhaaltje voorleest of geen nachtkus komt brengen. Jij hoeft niet te schakelen wanneer je hem binnen een half uur thuis verwacht, maar plots een telefoontje krijgt dat hij ietsje later, of véél later komt. Jij hoeft je niet continu tweede te voelen.
En misschien ook wel, misschien sta je wel in mijn schoenen. Dan schudden we elkaar de hand. Misschien kunnen we een keer afspreken om samen te bitchen over onze mannen, hoe frustrerend het is om te leven met een workaholic en tegelijkertijd hoe fijn het is dat er werk in overvloed mag zijn. Maar niet boos worden als ik een kwartier van tevoren afbel, want ja, je weet het hè…. werk roept.
Afbeelding: Shutterstock
Niet altijd leuk en respect voor beide. Ik sta een beetje aan je man zijn zijde, als mama dan. Te vaak te veel bezig met het werk en heel vaak kies ik er niet bewust door, het is een drive waar ik niet rond kan. En dat wilt niet zeggen dat ik mijn kids iedere minuut dat ik minder bij hun ben niet heel hard mis!
Die telefoontjes zijn inderdaad niet leuk, je kunt nooit wat plannen. Mijn man heeft ook zijn droombaan en daar zitten af en toe ook wat haken en ogen aan. Zo komt hij regelmatig thuis met de mededeling dat hij een weekje of een paar dagen onverwachts weg moet, soms is hij maanden van huis maar dat weten we meestal wel een maandje van te voren. Of er is ineens bedacht dat er verschoven diensten gedraaid moeten worden. Niet echt handig, maar ja, het hoort erbij. Jammer genoeg heeft mijn man niet dat topsalaris dat erbij hoort.