Dat ga ik later anders doen

Voordat je moeder wordt, heb je voor jezelf een bepaald beeld hoe je dat opvoeden van een kind gaat doen. In de meeste gevallen zal dat héél anders zijn dan dat je eigen ouders dat deden. Niet zozeer omdat je eigenwijs bent en omdat je denkt dat het beter kan, maar omdat de tijden anders zijn, ontwikkelingen en onderzoeken wijzen inmiddels andere c.q. betere opvoedstijlen uit dan in de tijd dat je zelf opgevoed werd.

Oké, omdat je eigenwijs bent en omdat je denkt dat je het beter kan. 

Wanneer je daadwerkelijk moeder bent geworden en je middenin dat opvoed gebeuren bezig bent, kun je in de meeste gevallen alleen nog maar toegeven ‘mijn moeder had gelijk’. Je mooi bedachte opvoedstijl mik je het raam uit en je begint steeds meer op je eigen moeder te lijken.

Toch waren er een aantal dingen die ik anders deed. Beter, dacht ik.

Zo werd ik vroeger naar bed gebracht, kreeg ik een kusje en slapen maar! Ongeacht of er nog gejankt moest worden of niet, mijn moeder of vader ging echt niet bij mij liggen totdat ik in slaap zou vallen.

Mijn baby’s zouden dat niet hoeven doorstaan. Mijn baby’s zouden in mijn veilige aanwezigheid vredig in slaap vallen. En zo geschiedde, met als gevolg dat de man en ik negen jaar later elke avond nog bij onze ‘baby’s’ lagen totdat ze in slaap vielen. Er was al weleens door ons hoofd geschoten dat het na al die jaren helemaal geen baby’s meer waren, maar elke avond werd er weer gevraagd: “Pap, mam, kom je even bij me liggen?”

En ondanks dat mijn hele lijf ‘NEE’ schreeuwde, deed ik het toch maar weer, want door even bij ze te liggen verliep het in-slaap-val-proces aanzienlijk sneller dan wanneer ik niet bij ze ging liggen.

Toch was het op een bepaald moment genoeg en waren we helemaal klaar met het gezeur over ‘even bij ze liggen’. Het was namelijk nooit goed, vijf minuten was niet voldoende en lag je bij de één, begon de ander te zeuren dat je bij hem moest komen liggen.

Weet je wat, we doen het gewoon helemaal niet meer! Gezeur.

Maar zoals altijd, sluipen oude gewoontes er weer in. Bovendien denk je weer eens terug aan je eigen kindertijd en het gemis dat je moeder nooit eens bij je kwam liggen. En dus stem je weer een keertje in op de vraag “Pap, mam, kom je even bij me liggen?”

We doen allemaal hetzelfde

En terwijl ik bij mijn kleuter lig, kom ik tot de ontdekking dat we allemaal hetzelfde doen.

Want terwijl ik opgevouwen in het bedje van mijn vijfjarige dochter lig, zegt ze: “Mam, als ik later zelf kinderen heb, dan ga ik nooit, nooit, maar dan ook nooit bij ze liggen hè!”
Op een nogal verwonderde toon vraag ik: “Oh, waarom niet dan?”
“Nou”, vervolgt ze, “daar krijg je dus alleen maar gezeur, gezeur en gezeur van. Ik begin er gewoon niet aan”.

Zo blijkt maar weer, wat je ook doet, je doet het nooit goed. Maar later doen we het allemaal anders. Of uiteindelijk toch weer hetzelfde?