Ik weet het, ik kan klagen. Klagen over het moederschap, klagen over het gedrag van de kleintjes. Klagen in het algemeen. En dat terwijl ik een heel positief ingesteld mens ben!
“Jij mag niet klagen”, wordt er weleens gezegd. Hoezo mag ik niet klagen? Leg mij dat eens uit.
Ik klaag, terwijl ik weet dat ik ondertussen zo weinig te klagen heb. En toch klaag ik, gewoon omdat ik het recht heb om te klagen.
En soms klaag ik omdat ik serieus helemaal klaar ben met het moederschap, klaar ben met het wachten tot het weer bedtijd is en klaar ben met het wonen in een rijtjeshuis, met een rijtjeshuis tuin en rijtjeshuis buren. (Sorry lieve buren, no hard feelings!) Klaag, klaag, klaag, blablabla.
En ik weet, er is altijd iemand die zo met mij zou willen ruilen. Er is altijd een overtreffende trap.
Bijvoorbeeld wanneer die moeder zit te klagen over haar gigantisch prachtig ingerichte huis, over haar superzoete kinderen en over de man die zoveel werkt, maar ja het ook wel met bakken tegelijk naar binnen brengt. Zij vindt dat ze het zwaar heeft, terwijl er duizenden vrouwen zijn die haar plaats zou zouden willen innemen.
En ik zit te klagen over de kinderen en die herrie die ze schoppen. En over een man die elke avond netjes rond 17.30 thuiskomt en helpt de kinderen naar bed te brengen.
Terwijl ik weet dat er vrouwen zijn die hun man achter een spelcomputer vandaan moeten schoppen…
Terwijl ik weet dat er vrouwen zijn die hun baby verloren. Vrouwen die antwoordt moeten geven op de vraag “wanneer komt er nou eens een baby?”. Vrouwen die zich elke avond in slaap huilen, moeten dealen met het gemis. Vrouwen die in hun hart al heel lang moeder zijn, maar in de praktijk mag het niet zo zijn.
Vrouwen die er alles voor over zouden hebben om maar een uurtje de chaos van kinderen te mogen voelen.
Ik ben dankbaar.
Afbeelding: Shutterstock
Mooi geschreven, en iedereen mag weleens klagen.
Herkenbaar, ook ik klaag, maar weet dat het altijd erger kan zijn!
Heel mooi geschreven! En ach iedereen heeft het wel eens nodig om te klagen