Het is een zonnige woensdagmiddag. Ik zit gelukzalig op mijn bakfiets. We fietsen langs een willekeurig huis met een ooievaar in de tuin. ‘Hoera een jongen’, staat er op het raam. ‘Fijn voor jullie’, is wat ik denk. Mijn peuter en mijn kleuter zitten in de bak. In mijn hoofd reken ik uit over hoeveel maanden mijn peuter een kleuter wordt.
Ondanks dat ik uitkijk naar de nieuwe fase (geen kleintjes onder de vier meer in huis), gaat er ook een scheut mixed-feelings door mijn lichaam. Van top tot teen. En ondanks dat ik denk ‘Fijn voor jullie’, denk ik ook ‘Jemig wat k*t voor mij’.
Een zonnige woensdagmiddag. Ik zit op een terrasje. Tegenover mij, in mijn gezichtsveld, zit er een moeder borstvoeding te geven aan haar kleintje. Moet dit nou serieus zo pal voor mijn neus? Ja, natuurlijk kan ik de andere kant op kijken of weggaan. Maar hey, ik zat hier eerst!
Maar ja, dat heeft die kersverse moeder die samen met haar newborn in hun eigen wereldje zitten, totaal niet in de gaten. Ik vind het verschrikkelijk dat ze dit zo in het openbaar doet!
Want nu moet ik naar dat schattige koppie kijken, en dat gretige geslurp aanhoren. Dat lieve handje dat zachtjes in haar borst knijpt, of aan haar haren trekt of speelt met haar shirt. Die heerlijke voetjes die om op te vreten zijn en zweetteentjes om mee te spelen.
Het geslurp wat ik nu dagelijks hoor is een beker yoki die naar binnen gegoten wordt. Die lieve handjes zijn nu vuisten die hard tegen mijn bovenarm gemept worden onder het mom van een potje vechten. En die lekker teentjes zijn grote zweettenen die je niet dichtbij je neus hebben wilt.
Weet je, het wordt er allemaal ingewreven. Die ooievaars in de tuinen, die mama die recht voor mijn neus borstvoeding zit te geven. Die scheut mixed-feelings, ik realiseer me dat het nooit meer terugkomt.
Echt, wat haalde ik in mij hoofd? Om ooit te stoppen met borstvoeding. Om uit te kijken naar die nieuwe fase? Straks zit ik hele ochtenden en middagen alleen. Straks heb ik alleen nog maar kleintjes die het allemaal beter weten. Die steeds onafhankelijker worden. Die steeds meer de wijde wereld in trekken.
Ik wil mijn baby’s terug!
Borstvoeding in het openbaar, kap er alsjeblieft mee! Niet omdat het er goor uitziet, niet omdat het er aanstootgevend uitziet. Maar omdat het er voor ‘moeders-die-geen-baby’s-meer-willen’ te mooi uitziet en de afgesloten eierstokken acuut weer open laat rammelen.
Ps. geniet ervan lieve moeders! En maak je al helemaal niet druk om wat iemand anders ervan vindt.
Afbeelding: Shutterstock
Hahaha… grappig geschreven! Het verwoordt heel goed wat veel vrouwen voelen denk ik. Mijn jongste wordt volgende week alweer vijf, en mijn twee oudsten zijn inmiddels al pubers van twaalf en zestien. Ik begrijp dus heel goed wat je bedoelt. Toch heb ik er vrede mee dat de baby periode hier is afgesloten. Kleine kindjes zijn heel schattig, maar het is ook goed en leuk dat ze zelfstandiger worden. Alleen… waarom moet dat nu zo snel gaan?
Denk heel hard aan de (nog erger) onderbroken nachten, de vieze luiers die altijd te vol gaan zodat alles uit moet, krampjes, enzovoort enzovoort. Dat helpt vast een beetje
Zo herkenbaar! Bij mijn kinderen zit er steeds 5 jaar tussen, en de jongste wordt bijna 4. Toen de andere 2 deze leeftijd hadden, waren wij weer bezig met de volgende zwangerschap. Nu niet, want nummer 3 is écht de laatste. Nu stort ik me op de baby’s van mijn vriendinnen. Eén van hen zei dit weekend tijdens een uitje: “Ik snap het wel. Ricky moet technisch gezien weer bijna zwanger worden, maar dat gaat niet. Dus nu wordt ze onze coach.” Zo lief vond ik dat…
Leuk geschreven en zo herkenbaar! Na twee prachtige dochters is ons gezin compleet maar het verlangen naar een baby blijft (en gaat volgens mij nooit meer weg haha). Ze worden veel te snel groot 🙁
Nou inderdaad. Hoe durven ze! Die kleine baby’s moeten ze verstoppen, mogen nooit buiten komen of anders diep verstopt in de meest afgrijselijke kinderwagen die je je maar kunt wensen 🙂
Haha je hebt me best ‘getriggerd’ met die titel. Ik dacht “wat krijgen we nou?!!”
maar ik had beter moeten weten, met een flinke knipoog en een gezonde portie humor zoals we gewoon zijn van je 😉
Leuk geschreven 😀
Ik werd getriggerd door de titel en had eigenlijk al een mening klaar. Totdat ik je verhaal las. Ik snap je. Het is ook even slikken hoe weloverwogen je je keuze ook hebt gemaakt.
Haha leuk! Zo herkenbaar! Toen ik borstvoeding gaf dacht ik dat ik nergens anders meer aan toekwam en keek ik uit naar de fase waarin ze mee eten aan tafel maar als ik dan merk hoe zeldzaam knuffels zijn omdat ze altijd zo bezig zijn, dan denk ik: doe mij nog maar een baby!
Haha, wat een verrassende wending aan je verhaal!
Ik schreef ook al eens een blog over borstvoeding in het openbaar: http://www.rondomeva.nl/blogs/blog/borstvoeding-maak-het-elkaar-niet-ongemakkelijk/
Herkenbaar!
Ik als kinderloze wensmama kan het ook niet langer aanzien