Ik heb úren en úren naast mijn kinderen gelegen in de hoop dat ze snel in slaap zouden vallen, wat meestal resulteerde in een slapende moeder en een wakker kind.
Ik heb gedaan alsof ik sliep, in de hoop dat mijn kleintje sneller in slaap zou vallen. Ik heb gekriebeld tot ik een lamme arm had. Ik heb genegeerd en op mijn telefoon gekeken voor vermaak. Ik heb mezelf opgevreten en mezelf voor gek verklaard. Waarom blijf ik hier wachten tot ze in slaap vallen? ‘Normale kinderen’ kunnen toch ook gewoon zelf in slaap vallen? Wat doe ik hier?
Inmiddels doe ik het niet zo vaak meer. Ik bedoel, ze zijn 5, 7 en 9. We brengen ze naar bed, lezen een verhaaltje voor, geven ze een kus en gaan naar beneden. De kinderen worden ouder, dingen gaan steeds makkelijker. Het is sporadisch dat we nog bij ze liggen tot ze in slaap vallen. En ondanks dat ik veel heb geklaagd en mezelf voor gek heb verklaard omdat ik sommige dingen deed, kijk ik hier met een warm gevoel op terug.
Bij de kinderen liggen tot ze slapen is niet dom, het is eigenlijk iets heel moois.
Het moment tussen waken en slapen. Het magische moment voor kinderen, waar ook heel veel angsten vrijkomen. Het moment van verwerken. Het moment om de dag los te laten. Op dát moment lig je naast je kind. Hem aan te staren, hem door z’n haren te aaien. Hem het gevoel te geven dat hij veilig is.
Veilig genoeg om vlak voor de slaap nog even wakker te schieten en te vertellen over dat ene, wat er eerder die dag gebeurde. Iets leuks, iets spannends, iets verdrietigs.
Natuurlijk heb ik mezelf heel vaak afgevraagd waar ik nou mee bezig was. Hier had ik toch helemaal geen zin in? Geen tijd voor. Ik leerde mijn kinderen aan om samen in slaap te vallen. Hoe zou ik hier ooit nog vanaf komen? Dit ging zo tegen menig opvoedadvies in, ik verwende mijn kinderen. Volgens sommige verpestte ik zelfs mijn kinderen met deze gewoonte. Hoe moeten dat ooit zelfstandige volwassenen worden?
Maar het werkte. Voor ons. Dat betekent niet dat het voor iedereen zal werken. Sommige kinderen gaan nu eenmaal liggen en slapen. Anderen niet. Je bent niet meteen fout bezig wanneer je er even bij gaat liggen.
Ik ging bij mijn kinderen liggen, omdat ze dat aan mij vroegen. Ze vroegen dat, omdat ik dat altijd al deed. En ook al voelde het soms alsof mijn hele avond weg was, was het daadwerkelijk een half uurtje. Een half uurtje op een hele dag, wat voor mijn kinderen zoveel meer betekende.
Ze vragen het niet zo vaak meer, maar wanneer ze dat wel doen. Dan ga ik even bij ze liggen tot ze slapen. Gewoon, omdat ik hun moeder ben.
Afbeelding: Shutterstock
Update: 2017/2023
Wat een fijn en herkenbaar artikel. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben! Hier hetzelfde, ik lig bijna elke avond bij mijn kleuter van 5 en peuter van 3. Dus ja, een héél lang avondritueel heb ik. De jongste valt echt niet meer zonder mij in slaap. Met de oudste heb ik de deal dat ik om de dag bij hem kom liggen (en soms wijk ik daarvan af als hij echt niet kan slapen).
Want ja, ze worden zo snel groot.Dus ik bijt maar even door de momenten heen dat ik niet wil en kruip lekker bij ze in de hoogslapers. Want straks willen ze dat niet meer.