Ik beken, ik ben zeer beschermend naar mijn kind. Nou ja, misschien is het geen bekentenis voor degene die mij kennen. Zij hebben dat de afgelopen jaren ook wel gezien. Sterker nog, ik ben er regelmatig op aangesproken. “Laat hem nou gewoon even” en “je moet er niet zo bovenop zitten”, is mij regelmatig ten gehore gekomen. Maar mijn gevoel zei nooit, laat hem nou maar even.
Waar moeders in de speeltuin van de zijlijn toekeken, stond ik pal naast mijn zoon. Waar andere moeders ‘het ontdekken’ lieten gaan, hield ik zijn hand nog vast. Loslaten is zeg maar niet mijn ding. En is dat erg? Heb ik mij vaak afgevraagd. Ze noemen het tegenwoordig een ‘curlingouder’. Ik noem het gewoon ‘mijn moedergevoel volgen’.
Toch wordt mijn manier van opvoeden vaak bekritiseerd. En geeneens meer door mensen die mij kennen, maar het zijn tegenwoordig onbekenden mensen. Mensen die mij en mijn kind niet kennen. Mensen die alleen een glimp van ons leven opvangen.
Zij vinden dat ik te beschermend ben. Ik vind dat ik mijn kind veilig hou.
Ben ik een curlingouder? Of ben ik gewoon een ouder die haar kind beschermd waar kan? Ik wil mijn kind niet teleurstellen, maar ik weet ook wel dat het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn. Ik zal nooit op hoge poten naar de juf toestappen en denken dat ik het beter weet, maar ik wil wel graag weten wat er op school allemaal speelt. Ik wil hem helpen wanneer hij iets leren moet, ik wil hem begeleiden waar ik kan.
Wanneer ik tegen mijn gevoel in ga en hem los laat, gebeuren er altijd dingen die ik had kunnen voorkomen. Ik voel mezelf dan zo falen, zo slecht. Dit kan toch niet de bedoeling van het moederschap zijn?
Langzaamaan laat ik los en probeer ik toe te kijken hoe hij de wereld ontdekt. En ook al is dit proces bij menig moeder veel eerder gestart, ik doe het op mijn tempo. Curlingouder of loedermoeder, er is maar één manier om het juiste te doen. En dat is je eigen moedergevoel volgen.
Afbeelding: fotorawin/Shutterstock