Ik ben een newbie-moeder. Zo één die net komt kijken. Een moeder van een baby, of mag ik haar al dreumes noemen nu ze dertien maanden oud is? De meningen zijn verdeeld. Ik weet wel dat ik het eerste jaar heb volbracht. Of ik het gedaan heb, zoals ik het had willen doen? Nee, absoluut niet! Er kwamen namelijk bepaalde dingen op mijn pad, die had ik daar niet verwacht.
Wat ik kan zeggen over het eerste jaar van het ouderschap…
Zó leuk, maar ook zó zwaar!
Zo leuk: Het ultieme oergevoel van het baren van een kind. Een levend wezen op de wereld zetten, zo bijzonder en euforisch.
Zo zwaar: Alle kwaaltjes die daarbij komen kijken. Aambeien en verstoppingen… Mijn hemel, de eerste keer poepen, alsof ik klaar stond om te bungee jumpen maar eigenlijk niet wilde gaan. Bang om te springen. Of de gevoelige hechtingen die vervolgens gevoelige littekens worden. Komt het ooit nog goed?
Zo leuk: Zwangerschapsverlof! Eerst mag je nog zes weken in alle rust broeden, in mijn geval acht! Iets met bevallen in de 42ste week. Dat broeden ging mij prima af, als in lunchen met vriendinnen, slapen tot ik niet meer kon en series kijken tot ik vierkante ogen kreeg. Natuurlijk, ik ben me ervan bewust dat dit niet voor iedereen geldt, maar ik heb ervan genoten.
Zo zwaar: Weer beginnen met werken. Na weken lang thuis te hebben gezeten en dat niet alleen, na een wereldschokkende verandering, je bent moeder geworden!, komt er een einde aan je zwangerschapsverlof. Werk aan de winkel, maar eerst je kind ergens achterlaten. Waar dan? Bij opa en oma? Bij een gastouder of kinderdagverblijf? Bij een roedel wolven? Zo voelt het in ieder geval. Mijn kind kan niet zonder mij! Dat had ik mij vanaf dag één wijsgemaakt en hoezo is het goed voor mijn baby om niet bij mij te zijn? Ja, dit vond ik echt zwaar.
Zo leuk: gratis babydozen!
Zo zwaar: Al die extra bende in je huis.
Zo leuk: Het aankleden van je kindje. En dan niet zozeer het proces, maar het eindresultaat. Om op te vreten! De jurkjes, de broekjes, de pakjes, alles is geweldig. Mijn persoonlijke shopverslaving is in zijn geheel omgeslagen naar een shopverslaving voor mijn baby. Maar het is zo leuk.
Zo zwaar: Een financiële strop. Dat geld moet ergens vandaan komen en van minder werken, ga je niet meer verdienen. Logisch, maar wel zwaar met al die uitgaves die erbij komen.
Zo leuk: Het hebben van een mensje, geheel afhankelijk van jou. Wat een voorrecht, wat een liefde. Dingen die je pre-kind zo belangrijk leek te vinden, worden opeens zo volstrekt nutteloos. Waar maakte ik me toentertijd zo druk om? Wat deed ik sowieso in al die vrije tijd?
Zo zwaar: Waar is mijn vrije tijd? Waar ben ik? Wie ben ik? Waar sta ik voor? Moeder worden betekent ook jezelf een beetje verliezen, je wordt een ander persoon. En helaas niet perse een leuker persoon, vraag dat maar aan mijn vriend. Sorry schat!
Zo leuk: Doordat je in een nieuwe levensfase komt, maak je ook nieuwe vrienden. Vrienden die in hetzelfde schuitje zitten. Vrienden die begrijpen wat het is om ouder te worden en ouder te zijn. Natuurlijk is het belangrijk om ook je kinderloze vrienden te blijven zien, maar de gespreksonderwerpen boeien niet meer zo. Eigenlijk kan het me niks schelen dat ze heerlijk hebben uitgeslapen.
Zo zwaar: Geen energie hebben om af te spreken en interesse te hebben in je kinderloze vrienden. Ja dat vond ik echt zwaar en ik heb me daar ook vaak schuldig en slecht over gevoeld. Maar een baby vreet nu eenmaal energie en dat is lastig uit te leggen aan iemand die alleen een lief snoetje ziet.
Zo leuk: Het is zo gaaf om te zien hoe snel een baby zich ontwikkelt in een jaar tijd. Wonderbaarlijk gewoon. En dat allemaal door jouw liefde, jouw verzorging en jouw opvoeding.
Zo zwaar: Die discussies erover. Je doet het nooit goed in de ogen van een ander. ‘Waarom geef je geen borstvoeding? Dat is toch het beste voor je kind!?’ ‘Mijn baby kan al stapjes rond de tafel, de jouwe nog niet?’ Pfff, doe het zus, doe het zo. Iedereen doet het anders en het duurde even voordat ik dat los kon laten.
Zo leuk: Het eerste lachje. Als ik kon smelten, dan had je me op kunnen dweilen. Mooier kon het leven niet worden!
Zo zwaar: Het huilen, huilen, huilen. En niet weten waarom ze zo moest huilen. Lopen, wiegen, troosten, voeden, alles wat ik ook deed, soms bleef ze maar huilen. Wat was dat zwaar, het brak me op een gegeven moment op. Ik kon het niet meer aanhoren en ik barstte in janken uit. Nu waren we samen aan het huilen.
Zo leuk: Ik vond het echt superleuk om mijn baby te dragen in een draagdoek. Heerlijk dicht tegen mij aan.
Zo zwaar: Een baby van acht maanden is zwaar. Te zwaar om lang te dragen, jammer maar mijn buidelratje moest verder in de kinderwagen.
Het allerleukste: Voordat je naar bed gaat samen met de papa nog even kijken bij je slapende baby. Wat een wonder, dat jullie dit samen gemaakt hebben. Ultieme liefde.
Het allerzwaarste: Het moment dat je je omdraait en je stoot tegen de commode. Baby wakker… Dit wordt een lange, slapeloze nacht…
Afbeelding: Shutterstock