Mijn pubers staan verveeld tegen het aanrecht als ons favoriete gedeelte van de ochtend weer is aangebroken. Geamuseerd kijken ze toe hoe Kleine Man zijn schoenen probeert aan te trekken. Na wat gepruts met zijn veters knielt Puberdochter 14 uiteindelijk bij hem neer.
‘Kom, ik help je wel.’
Ik struikel bijna over mijn eigen voeten als ik naar de kapstok ren om op tijd op school te komen.
‘Vergeten jullie je brood niet?’ roep ik ze nog na.
Wij hebben een interieurverzorgster. Dat is een duur woord voor wat vroeger een schoonmaakster werd genoemd maar dit vindt men tegenwoordig denigrerend klinken, dus pas ik me aan.
Zij komt twee keer per week de boel onder handen nemen en oh wat vind ik dat fijn. Ik word altijd heel blij als ze weer binnen komt wandelen want zij is echt steengoed in wat ze doet.
Ik ben namelijk op z’n zachts gezegd, nogal perfectionistisch. Je zou het ook neurotisch kunnen noemen, want als ik een dag niet gestofzuigd en gedweild heb, ben ik van de leg. Daar heb ik dan echt last van. Ik schaam me er dood voor, maar de schoonmaakster snapt me gelukkig helemaal. Met een hele grote knipoog vraagt ze of ik toch wel iedere dag stofzuig? Lees meer
Ik slaak een zucht van verlichting. Mijn stuk is goed ontvangen. Toch moet ik even slikken als ik naast alle complimenten toch nog twee kritische punten lees.
Het liefst spring ik het kantoor rond van blijdschap, maar ik moet even zoeken naar het juiste evenwicht in mezelf.
Ik vind kritiek lastig en ik denk dat veel mensen dit net zo ervaren. Ook al komt de kritiek die ik soms krijg uit een goede hoek, ik doe het graag op mijn eigen manier en wil liever niet horen dat wat ik mijn hoofd had anders zou kunnen.
Hoezo anders?
Het voelt niet altijd prettig om een mening van een ander aan te horen. Het vergrootglas mag wat mij betreft zo snel mogelijk weer opgeborgen worden.
Toen ik in 2010 mijn man ontmoette, was ik wel even klaar met alle liefdesperikelen. Ik verafschuwde bijna iedere man, behalve mijn vader.
Maar ja ik verafschuwde de kroeg niet en dáár gebeurt het nog steeds: dé ontmoetingen!
Bij ons in de kroeg is het vaak een hengstenbal van jewelste, dus ‘onder de mannen zijn’ is geen probleem en zeker geen zoektocht. Helaas waren dat – dacht ik – niet de mannen waar ik voor viel.
En toch stond ‘ie daar ineens: mijn krullenbol. Wel duizend stemmetjes in mijn hoofd riepen: niet doen, hij is wel knap maar vast een eikel, oh en hij heeft kinderen, niet aan beginnen, en die geschiedenis – weduwnaar – nee Yvon!
Next.
Lees meer