Gastblogger | Voormijnkleintje.nl

Ik ben opgegroeid met de uitspraken ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ en ‘als je niks leuks kunt zeggen, zeg dan niks’. Op zich is er niks mis met deze uitspraken, behalve wanneer het wordt gebruikt om meisjes de mond te snoeren. Meestal vertaalt zich dat in een jonge vrouw die bang is om haar mening te uiten, omdat het iemand zou kunnen beledigen of erger nog, dat haar mening er niet toe doet.

Als kind was ik verre van ingetogen. Ik was luidruchtig en eigenwijs. Ik was extravert en ik vocht terug als ik gepest werd. Ik maakte grapjes en daagde iedereen die op mijn pad kwam uit. Maar toen werd ik een puber en wilde ik niet meer die ‘wilde’ meid zijn. Ik wilde voor jongens aantrekkelijk zijn, een soort ‘mooiste meisje van de klas’. What was I thinking!? Dit was ik natuurlijk helemaal niet, maar ik bleef volhouden om een beleefd dametje te zijn.

Uiteindelijk werd ik een volwassene die continu ‘het spijt me’ zei voor dingen waar ik me helemaal niet voor hoefde te verontschuldigen. Ik verontschuldigde me voor mijn uiterlijk, voor mijn gewicht, voor wie ik ben. Ik voelde zelfs plaatsvervangende schaamte wanneer iemand anders een ander corrigeert. Het was volslagen onzin, maar het ongedaan maken van al een ingesleten gewoonten is een stuk moeilijker dan het klinkt.

En toen werd mijn dochter geboren!

Een dochter die iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Die haar ruimte inneemt. Die haar stem laat horen. Die zonder enige terughoudendheid, volledig zichzelf is. En ik wil dat ze zo blijft. Ik wil niet dat ze haar haar, haar lichaam of haar karakter verandert, omdat ze denkt dat mensen haar dan leuker vinden.

Sterker nog, ik ergerde me kapot aan mensen die vinden dat ze zich niet ‘als een dametje’ gedraagt.

Mijn dochter mag rouwdouwen, voor zichzelf opkomen, zichzelf verdedigen en vooral, haar menig geven. Ja natuurlijk verwacht ik dat ze beleefd is, net zo beleefd als dat een zoon zou zijn. Beleefd, maar niet tegen de prijs van het opofferen van zichzelf. Ze durft een confrontatie aan te gaan en ik wil dat het zo blijft.

Dus opgesodemieterd met ‘gedragen als een dametje’, mijn dochter gedraagt zich als zichzelf!

Afbeelding: Shutterstock
Update: 2022/2024

Voor papa, Columns

Hij is een vader, geen idioot

Gastblogger

Regelmatig hoor ik uitspraken om mij heen als ‚mijn man past op’ of ‚het is papadag’. Mijn haren gaan altijd een beetje recht overeind staan als ik zulke dingen hoor, want ik denk dan bij mijzelf? ‚Huh? Als je samen bent, let je kerel dan niet op of zo? Of is hij de andere dagen, als het dus geen papadag is, geen papa? Wat is hij dan? De melkboer? Een vreemdeling die bij je op de bank hangt? Wat?’ En op het moment dat hij opstaat en iets met de kinderen gaat doen, krijgt hij dan een applaus?

Gendergelijkheid.

Als ik om mij heen kijk dan is de gendergelijkheid, zoals ze dat zo walgelijk noemen, nog ver te zoeken. We denken wel dat we allemaal zo gelijk zijn en gelijk behandeld worden, maar als we een jongetje in een prinsessenjurk of met nagellak zien rondlopen, dan puilen de ogen bijna uit ons hoofd.

Voor vrouwen

En voor vrouwen is er ook nog maar weinig gendergelijkheid te vinden en niet alleen op de werkvloer, maar ook in het sociale leven. Want als een vrouw kiest voor een carrière in plaats van bij de baby te zijn, dan ontbreken er toch wel wat moedergevoelens of niet dan? Maar gaat een man een dagje minder werken om papadag te kunnen vieren, dan is dat toch wel de meest betrokken en liefdevolle vader die er is. Beetje krom als je het mij vraagt.

Maar goed, dan vraag je het ook aan iemand bij wie de rollen thuis echt volledig gelijkmatig zijn verdeeld. Mijn en man en ik zijn zeer gelukkig getrouwd en we hebben daarna vier kindjes gekregen. Dat is flink aanpakken, zeker wanneer je allebei een drukke baan naast het gezin hebt. Ons leven vergt wat planning en samenwerking en soms moet je handelen alsof je een alleenstaande ouder bent.

Gewoon papa

Zo zijn de ochtenduren voor mijn man. Hij maakt het ontbijt klaar, hij zet de lunchtrommels klaar, hij zorgt dat de kinderen er netjes en verzorgt bijlopen en hij brengt de kinderen naar school. Soms maakt hij het avondeten klaar en op zijn dagen brengt hij de kinderen naar hun clubjes. Niet als een ‚super papa’ of als in ‚papadag’, nee gewoon als een vader.

En natuurlijk waardeer ik het dat hij alles aanpakt, maar uitzonderlijk vind ik het niet. Ik bedoel, hij is een vader, geen idioot. Toch zijn sommige mensen geschokt als ik vertel over wat mijn man allemaal doet. „Vindt hij dat allemaal wel leuk dan om te doen?” Ik zal je vertellen, ik was niet alleen toen al die vier kinderen verwekt werden, zeker weten dat hij gewoon helpt en dat dat geen uitzondering is. Hij wil een gezin, ik wil een gezin. Hij wil een carrière, ik wil een carrière. Wij doen dat samen.

Oppas

Als ik ’s avonds een uurtje ga sporten, als ik voor mijn werk een middagje weg moet, als ik met mijn vriendinnen een filmpje wil pakken, dan regel ik een oppas of een opa of oma om op te passen. Of mijn man is thuis. Niet om op te passen, maar gewoon omdat hij een ouder is en ouders passen niet op, die zijn er gewoon.

Afbeelding Shutterstock
2016/2024

Voor mama, Columns

De (loeder)moeder die haar kind vergat!

Gastblogger

Je vergeet toch niet je kind! Wat voor loedermoeder ben je dan!? Uh, tja totdat het jezelf overkomt….

Daar stond ik dan, op een doodgewone dinsdagochtend, sleutels in de ene hand, mijn tweejarige zoon zijn favoriete knuffel in de andere en een hoofd vol met dat wat moeders in hun hoofd hebben. De ochtend was, zoals gebruikelijk, begonnen met een serenade van mijn zoon. Het perfecte moment om de dag te beginnen was weer eens vóór zonsopgang. En wakker worden met een dat repertoire bestaat uit alles van ‘De wielen van de bus’ is op zijn zachts gezegd vermoeiend.

Na een ontbijt dat meer op een voedselgevecht leek (wie wist dat yoghurt zulke goede muurverf kon zijn?) en een aankleedsessie die meer weg had van een worstelpartij, waren we eindelijk klaar om te vertrekken. Ik had nog één taak voordat ik me naar het werk zou haasten, namelijk hem afzetten bij het kinderdagverblijf. Een routineklusje, dacht ik. Hoe moeilijk kon het zijn?

In de auto was het ongewoon rustig, alsof mijn zoon zich besefte dat het toch best vroeg was vanmorgen. Hoe dan ook, het was zo rustig dat het me een moment van ongekende productiviteit gaf om mentaal door mijn werkmails te gaan. Het was pas toen ik de auto parkeerde op de parkeerplaats bij mijn werk, een prestatie op zich met het ochtendverkeer, dat ik besefte dat ik een kritieke fout had gemaakt. Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag mijn zoon vredig slapend, nog steeds veilig vastgesnoerd in zijn autostoeltje.

Ik was compleet vergeten om hem bij het kinderdagverblijf af te zetten!!

Paniek vulde mijn hoofd terwijl ik mezelf uitlachte. “Typisch iets voor mij,” mompelde ik, terwijl ik de auto weer startte. Mijn peuter, nu half wakker, keek me verward aan, waarschijnlijk afvragend waarom we terugreden. “We zijn er bijna!” zei ik opgewekt, in een poging om niet in de stress te schieten.

Eind goed, al goed! De peuter is ‘gewoon’ op het kinderdagverblijf terecht gekomen en ik weet nu hoe het voelt om een loedermoeder te zijn. Dat etiket, dat ik ooit met een mengeling van ontzag en schrik van andere ouders hoorde, paste nu verrassend goed. En ja, misschien is het zijn van een loedermoeder niet zo slecht als het klinkt, je hebt in ieder geval wel wat te vertellen als je op je werk aankomt.

Afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Jongens die van ‘meisjesdingen’ houden…

Gastblogger

Ik heb een levendige achtjarige zoon en ik vind het heerlijk om te mogen zien hoe hij zich vrij ontwikkelt. Maar wat me recent wel heeft geraakt, is zijn liefde voor wat traditioneel als ‘meisjesdingen’ wordt bestempeld.

Het begon allemaal met de tekenfilm Mia and Me over feeën en magische pony’s. In eerste instantie dacht ik dat zijn interesse snel zou vervliegen, maar zijn fascinatie groeide alleen maar. Hij vroeg om my little pony speelgoed, wilde dit soort boekjes lezen en hij begon zelfs zijn kamer te versieren met stickers van deze kleurrijke wezens.

Bang dat hij gepest zou worden

Hoewel ik dit gevoel niet wilde, was ik toch ontzettend terughoudend hierin. Bang dat anderen hem zouden uitlachen. Ik was echt bang dat hij gepest zou worden, omdat hij van ‘meisjesdingen’ houdt. Ik weet wat het aller belangrijkste is, een zoon die gelukkig is. En voor mijn zoon is dat een moeder die hem door dik en dun steunt. Niet dat ik hem verbied om met ‘meisjesdingen’ te spelen of naar ‘meisjesdingen’ te kijken, ik vond het gewoon verrekte lastig vanwege de wereld hierbuiten. En eerlijk? Het zou echt een stuk makkelijker zijn als hij gewoon buiten ging voetballen!

Het lukt steeds beter om het los te laten. Ik heb toch geen controle over hoe een ander denkt, doet of reageert. Mijn zoon straalt als hij praat over zijn favoriete pony’s of over een aflevering die hij zojuist gekeken heeft. Waarom zou ik hem beperken op basis van verouderde stereotypen?

Lijn tussen ‘jongensdingen’ en ‘meisjesdingen’

Gelukkig wordt de lijn tussen ‘jongensdingen’ en ‘meisjesdingen’ steeds vagers. Kinderen zoals mijn zoon zijn de pioniers van een nieuwe generatie die zich niet laat beperken door traditionele genderrollen. Zij vinden hun weg wel, in die wereld waarin je mag houden van wat je wilt, ongeacht je geslacht. Nu ik nog…

Het opvoeden van kinderen is loslaten, daar waar jij eigenlijk nog vasthouden wil. Maar het is mijn taak om mijn kind aan te moedigen. Hij mag zelf zijn eigen interesses verkennen, zelfs als die niet binnen de traditionele normen vallen. Het oké is om anders te zijn en je waarde hangt niet af van het volgen van verouderde regels over wat ‘geschikt’ is voor jongens of meisjes.

Mijn zoon steunen

Door mijn zoon te steunen in zijn liefde voor ‘meisjesdingen’, hoop ik hem te leren dat hij altijd zichzelf mag zijn. Dat hij de vrijheid heeft om te houden van wat hij wil, zonder angst voor oordeel of kritiek. En zeker niet van zijn eigen moeder! Ik wil dat hij opgroeit in een wereld waarin zijn keuzes worden gevierd, niet beperkt.

Ik kan niet anders dan mijn kind de vrijheid te geven om zichzelf te zijn en om lief te hebben wat ze willen. Liefde voor voetballen kun je tenslotte ook niet afdwingen, bovendien is een voetbalmoeder zijn ook niet alles.

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Columns

Mijn kind heeft overgewicht, balans tussen weegschaal en mijn moederhart

Gastblogger

Als moeder sta je soms voor uitdagingen die je het liefst wegstopt, ver weg van de werkelijkheid. Mijn jongste dochter is tien en heeft al jaren een strijd met overgewicht. Deze strijd is niet enkel van haar, maar van ons hele gezin.

Onschuldig

Het begon onschuldig. Je kent het wel, die curve van het consultatie bureau. Ze zat er altijd net een beetje boven. En een paar extra kilo’s, die leken schattig toen ze nog een peuter was. Maar naarmate de jaren verstreken, werden die kilo’s een zwaardere last, letterlijk en figuurlijk. Mijn kind heeft overgewicht. Op school werd ze gepest en thuis probeerden we van alles. Van diëten, sporten en zelfs therapie. Niets leek te helpen.

Als moeder voel je je machteloos. Wat doe ik toch fout? Je wilt je kind beschermen tegen de wereld, maar hoe bescherm je haar tegen zichzelf? ‘Ieder pondje gaat door het mondje’, galmt er steeds door mijn hoofd. Maar de waarheid bleek ingewikkelder dan simpelweg het eten niet in huis halen. Het ging niet alleen om wat mijn dochter at, maar ook om waarom ze at.

Vicieuze cirkel

Zie daar maar eens achter te komen bij een kind. De avonden waarop ze haar toevlucht zocht in eten, waren vaak de dagen dat ze gepest werd op school. Eten werd een troost, een vriend die er altijd was. Een typisch voorbeeld van een vicieuze cirkel. Om dit te doorbreken, was een uitdaging op zich. We moesten niet alleen haar eetgewoontes veranderen, maar ook haar emotionele relatie met eten.

Dit pad is geen makkelijke. De blikken en opmerkingen op het schoolplein als ‘waarom laat ze haar kind zoveel eten?’ Steken recht in mijn moederhart. Het is een constante strijd tegen een onzichtbare vijand. Andere ouders zien vaak niet de worsteling achter onze gesloten deuren. Ze zien niet de tranen, de frustraties, de talloze pogingen om gezondere levenskeuzes te maken. Wat zij zien, is slechts een momentopname, een fragment van ons leven, waarop ze hun oordeel baseren.

Overgewicht verminderen

Want het vergt heel veel geduld, begrip en vooral veel liefde. Samen hebben we langzaam veranderingen doorgevoerd om het overgewicht te verminderen. Gezonde maaltijden, ja, maar ook gesprekken over hoe ze zich voelt, waarom ze naar eten grijpt als ze verdrietig is. Emoties zijn oké en het is niet nodig om ze weg te eten. Maar ja, ik gun haar ook af en toe wel iets lekkers. En het doet pijn om haar te zien struggelen op een feestje waar ze allerlei lekkere dingen ziet staan.

De grootste les die ik hieruit heb geleerd, is dat overgewicht bij kinderen niet enkel een fysieke uitdaging is, maar ook een emotionele en niet alleen van je kind. Het is vallen en opstaan, van begrip en ja, soms ook frustratie.

We zijn er nog niet, nog lang niet! Elke dag is een nieuwe uitdaging. Maar als ik zie hoe mijn dochter langzaam maar zeker meer zelfvertrouwen krijgt, hoe ze leert omgaan met haar emoties zonder te zoeken naar eten, dan weet ik dat we op de goede weg zijn. En dat is uiteindelijk waar het om draait, niet om het getal op de weegschaal, maar om het geluk in haar ogen.

Als moeder is dat het enige wat telt.

Baby, Columns

Een halfzus, dus niet helemaal

Gastblogger

Ik ben een gescheiden moeder. Dat geeft heel veel vooroordelen. Sommige misschien wel een beetje terecht, maar vele zijn volkomen onterecht. Je zou dan kunnen denken, waarom zou ik mij daar iets van aantrekken? Maar ik ben een mens, dus ik trek me dingen die anderen zeggen wel aan. Het raakt me. Mensen vinden nu eenmaal altijd iets van een ander. En sommige mensen zijn ook best vriendelijk en bedoelen het goed. Met die gedachte wist ik een manier te vinden om er goed mee om te gaan. Totdat ik onlangs beviel van mijn tweede kind. Mijn kindje van mijn nieuwe partner.

Lees meer

Baby, Columns, Kind, Voor mama

Het enig kind hokje

Gastblogger

Welkom in het enig kind hokje, vol met enige kinderen. Daar waar de vraag, ‘wanneer komt er een tweede’, niet gesteld wordt. Daar waar je mag klagen over hoe druk het leven met één, ja één kind kan zijn. Daar waar niemand eenzaam en alleen door het leven gaat.

Lees meer

Voor mama, Columns

Hoe het was om moeder te worden in Coronatijd

Gastblogger

Emma is voor het eerst moeder geworden in Coronatijd. Iets wat een bijzondere tijd zou moeten zijn, werd voor haar een bizarre tijd. Een baby krijgen tijdens een lockdown betekende namelijk raamvisite in plaats van kraamvisite. Lees hier het verhaal van Emma.

Ik voelde een mengeling van opwinding en bezorgdheid terwijl ik de praktijk binnenliep voor één van mijn laatste afspraken bij de verloskundige. Ik was nu aan het einde van mijn zwangerschap en ik zou binnenkort moeder worden. Maar de wereld om me heen was zo anders geworden sinds de uitbraak van de pandemie. Aan de ene kant leefde ik in een roes, de wereld draaide om mij en mijn baby. En aan de andere kant stond de wereld in de fik en binnen een zeer korte tijd zou ik een baby op deze wereld zetten. Een wereld waarin gevochten werd om een pak wc papier.

Bevallen zonder mijn moeder

Tijdens mijn afspraak sprak ik met mijn verloskundige, over wie er allemaal bij de bevalling mocht zijn. Gelukkig mocht in ieder geval mijn partner, Tom, bij de bevalling mocht zijn. Maar ik had ook heel graag mijn moeder erbij gehad. Ik begreep dat het voor de veiligheid van iedereen was, toch was het moeilijk om te accepteren dat mijn moeder niet aanwezig mocht zijn om me te steunen.

Naar mate de bevalling steeds dichterbij kwam, nam de angst toe. Wat als ik het virus zou oplopen? Wat als de baby in gevaar zou zijn? Wat als deze pandemie helemaal van de wapper zou raken en alle controle zou verdwijnen?

Ik had ervoor gekozen om in het ziekenhuis te bevallen. Binnen een paar dagen na de eerste lockdown was de bevalling begonnen. Ik was toen samen met Tom naar het ziekenhuis gegaan. Het was bizar om door de verlaten gangen van zo’n ziekenhuis te lopen. En ook als ik terugdenk aan de fysieke afstand die iedereen van mij nam, kan ik bijna niet meer geloven dat dat echt zo gebeurd is. Op de verloskamer bleef deze gekke vibe aanwezig. Gelukkig was Tom bij me, dat was fijn. En hoewel de verpleging hun uiterste best deden, merkte ik dat de spanning hoog zat. Het was duidelijk te voelen. Alsof ze bezig waren met hun allereerste bevalling.

Moeder worden in Coronatijd

Binnen een paar uur was eindelijk onze prachtige dochter daar. Luna was geboren en net zoals iedere pas bevallen vrouw was ik overweldigd door een golf van liefde toen ik mijn baby voor het eerst in mijn armen hield. Moet je deze baby zien, dit moet iedereen weten was mijn eerste gevoel.

Maar de vreugde werd meteen getemperd door het besef dat ik Luna niet eens aan mijn moeder kon laten zien, vanwege de beperkingen in het ziekenhuis. Gelukkig mocht ik dezelfde dag naar huis. Natuurlijk hadden we de opa’s en oma’s op de hoogte gebracht door te facetimen, maar het bleef een gek idee.

Raambezoek

Aan de ene kant vond ik het gebrek aan ondersteuning, van onder andere mijn ouders, erg moeilijk. Het voelde best overweldigd om opeens moeder te worden. En dan zo geïsoleerd te zijn, viel niet mee. Het kraambezoek werd een soort aapjes kijken door het raam. Maar je moet je beseffen dat het echt aan het begin van de coronatijd was en bij iedereen de angst er goed in zat!

Ondanks de uitdagingen van deze bizarre tijd, begon ik mijn draai te vinden als moeder. Heel mijn sociale leven was online en zo vond ik ook steun in online moedergroepen die ook moeder waren geworden in coronatijd. En als ik nu terugkijk was het natuurlijk bizar, maar ook best bijzonder.

De pandemie bracht ook een onverwacht voordeel met zich mee. Door de lockdown-maatregelen hadden Tom en ik de mogelijkheid om meer qualitytime door te brengen als gezin. De lange wandelingen in de buurt en de kostbare herinneringen in ons eigen huis hadden we niet gehad zonder de lockdown. Het bracht ons dichter bij elkaar en ik weet zeker dat het onze band heeft versterkt.

Ik krijg nu vaak de vraag hoe het eigenlijk was om moeder te worden in coronatijd. Hoewel de ervaring van moeder worden tijdens corona uitdagend en soms eenzaam was, leerde ik ook veerkrachtig te zijn. Ik kon de eerste tijd niet anders dan mijn eigen boontjes doppen en dat is ons gelukt! Een pandamie kan ons niet breken. Nu Luna een eigenwijze peuter is en de wereld weer volkomen normaal lijkt te zijn, koester ik de herinneringen aan de lockdown. Het klinkt misschien zoetsappig, maar het heeft me echt geleerd om te genieten van de kleine dingen.

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama

Bloedverlies na de bevalling, een bloedtransfusie was het gevolg

Gastblogger

Een bevalling is voor iedere vrouw een bijzondere ervaring. De één kan er uren over praten en de ander vergeet het liever. Lisa verloor bijna 2 liter bloed tijdens haar bevalling en kreeg na haar bevalling een bloedtransfusie. Dit moest ze even van haar af schrijven…

Weeën komen en gaan

Het was een dag waarop de spanning in de kamer hing als een dikke deken. Ik lag op bed, omringd door dokters en verpleegkundigen die haastig heen en weer liepen. Mijn lichaam was gevuld met een mengeling van opwinding en angst, wetende dat het moment van de geboorte van mijn kindje dichterbij kwam.

Ik voelde de weeën komen en gaan, als golven die steeds heftiger werden. De pijn was intens, maar ik was vastberaden om deze uitdaging aan te gaan. Mijn man stond naast mij, zijn hand stevig in de mijne. Zijn aanwezigheid gaf me kracht en moed. Hoewel ik liever had dat de verpleegkundige het washandje op mijn voorhoofd neerlegde. Zij kon dat toch net even iets beter…

De bevalling

Hoe dan ook, de tijd leek stil te staan terwijl ik de weeën op de meest gekke manieren probeerde te incasseren. Uren leken voorbij te kruipen, maar ik wist dat ik moest volhouden. Ik concentreerde me op mijn ademhaling en probeerde de pijn te accepteren. Ik was er bijna! Maar soms dacht ik ook echt waarom ik nou weer zo gek was geweest om dit op de natuurlijke manier te willen doen, zonder pijnbestrijding.

Plotseling voelde ik een onvoorstelbare druk in mijn onderbuik. Het was alsof mijn lichaam in tweeën scheurde. Ik perste met al mijn kracht, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. En toen, na een laatste pers, hoorde ik het huilen van mijn baby. Een golf van emoties overspoelde me terwijl ik haar voor het eerst in mijn armen hield. Ze was perfect, een klein wonder dat ik samen met mijn man had gecreëerd.

Baarmoeder krimpt niet

Maar terwijl ik naar mijn dochter keek, voelde ik dat er iets niet klopte. Ik voelde me duizelig en zwak. De verpleegkundigen reageerden snel en ik zag ze lichtelijk in paniek raken. Het geluid van alarmbellen vulde de kamer terwijl ze me onderzochten. Om de één of andere reden bleef ik maar bloeden. Uiteindelijk bleek dat mijn baarmoeder maar niet wilde krimpen, waardoor het bloed maar bleef stomen.

Bloedtransfusie

Uiteindelijk werd er een bloedtransfusie opgestart om mijn lichaam weer op krachten te brengen. Ik had me nog nooit zo zwak en kwetsbaar gevoeld, maar ik wist dat ik moest vechten. Toch was dit bloedverlies een enorme domper zo na de bevalling. Totaal niet hoe ik het voor ogen had gehad.

Na enige tijd begon ik langzaam weer op te krabbelen. Ik kreeg te horen dat ik veel bloed had verloren tijdens de bevalling, bijna 2 liter. Ik was in shock. Maar gelukkig herstelde mijn lichaam snel en ik kon eindelijk genieten van het moederschap.

De herinnering aan die intense bevalling zal me altijd bijblijven. Het was een moment van overwinning en tegenslag. Iets wat tijdens de opvoeding waarschijnlijk nog heel vaak voorbij zal komen.

Uitgelichte afbeeldingen: Shutterstock

Voor mama, Columns

Ik heb alcohol gedronken, maar ik wist niet dat ik zwanger was!

Gastblogger

Elise’s wereld stond op zijn kop toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Het was geen geplande zwangerschap, maar desalniettemin raakte ze vervuld met een mix van emoties. Er was echter één gedachte die als een donkere wolk boven haar hing: Elise realiseerde zich dat ze zich gedurende de eerste twaalf weken van haar zwangerschap niet bewust was geweest van haar toestand en dat ze tijdens die periode regelmatig alcohol had gedronken.

Positieve zwangerschapstest

Daar stond ik dan, te staren naar de positieve zwangerschapstest in mijn hand. Mijn hart bonsde zowat mijn borstkas uit. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik was zwanger. Een vlaag van emoties overspoelde me. Vreugde, angst en verwarring streden om voorrang in mijn gedachten. Hoe kon ik dit niet eerder hebben geweten? Hoe heb ik zo blind kunnen zijn voor de tekenen?

Het voelt als een eeuwigheid geleden sinds die avond. Ik herinner me de gezelligheid en vooral de glazen die onophoudelijk werden gevuld. Het was een feest om iets te vieren, een feest waarbij de alcohol rijkelijk vloeide. Ik had geen idee dat ik een klein, onschuldig leven in mij droeg.

Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik al twaalf weken ver. Mijn brein werd overspoeld met een golf van schuldgevoelens. Hoe kon ik mijn ongeboren kind dit aandoen? De gedachte dat mijn onwetendheid zo’n grote impact kon hebben, was ondraaglijk. Ik voelde me al een slechte moeder, voordat mijn kind überhaupt geboren was.

Ik ging op zoek naar antwoorden, naar geruststelling. Mijn huisarts probeerde me te kalmeren en verzekerde me dat veel vrouwen per ongeluk alcohol drinken voordat ze ontdekken dat ze zwanger zijn. Maar mijn zorgen waren niet zo gemakkelijk weg te nemen. Ik voelde me verantwoordelijk, ik voelde me schuldig. En ik dacht vooral aan de risico’s verbonden van het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap. De mogelijke gevolgen* moest ik onder ogen zien.

Alcohol gedronken en veel ook

Ik begon elk klein detail van de afgelopen maanden te analyseren. Elke keer dat ik een glas wijn dronk, elke keer dat ik met vrienden uitging en weer een paar glazen wijn wegtikte. Elke keer dat ik me niet bewust was van het leven dat in mij groeide. Het was een pijnlijke zelfkwelling die me verlamde. Ik had alcohol gedronken en best veel ook!

Maar toen, tussen de wolken van schuldgevoel en twijfel, doemde er een sprankje hoop op. Ik las over vrouwen die soortgelijke situaties hadden meegemaakt en gezonde baby’s ter wereld hadden gebracht. Ik las over de kracht van de natuur en het vermogen van een ongeboren kind om zichzelf te beschermen.

Sterk en veerkrachtig

Ik besloot mijn schuldgevoelens om te zetten in positieve actie. Ik veranderde mijn levensstijl drastisch. Ik stopte natuurlijk onmiddellijk met het drinken van alcohol en begon gezonder te eten en ik nam prenatale vitaminen.

De weken kropen voorbij, en met elke echo die ik zag, groeide mijn hoop. Het hartje klopte sterk en regelmatig. Mijn kind was sterk, veerkrachtig. Ik begon te geloven dat ik, ondanks mijn vroege onwetendheid, een goede moeder zou worden.

Op de dag van de bevalling, terwijl ik mijn prachtige baby in mijn armen hield, viel er een last van me af. Ik zag een gezonde wolk van een baby en ik wist dat het allemaal wel goed zou komen.

Mijn zwangerschap heeft me geleerd dat het leven onverwachte wendingen kan nemen. Dat we soms geconfronteerd worden met situaties waarin we onszelf moeten vergeven en vooruit moeten kijken.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Mogelijke gevolgen van het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap

*Let op! Het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap brengt verschillende risico’s met zich mee voor de ontwikkeling van de baby. Enkele van de belangrijkste risico’s zijn:

Fetaal alcoholsyndroom (FAS): Dit is het ernstigste eindresultaat van prenatale blootstelling aan alcohol. FAS kan leiden tot fysieke en cognitieve beperkingen, groeiachterstand, afwijkingen aan het gezicht en problemen met het zenuwstelsel. Kinderen met FAS hebben vaak levenslang behoefte aan intensieve zorg en ondersteuning.

Alcoholgerelateerde neurologische aandoeningen: Zelfs bij lagere niveaus van alcoholconsumptie kunnen zich neurologische aandoeningen voordoen, zoals een verminderd leervermogen, aandachtsproblemen, geheugenproblemen en gedragsproblemen.

Groei- en ontwikkelingsstoornissen: Alcoholgebruik tijdens de zwangerschap kan leiden tot groeiachterstand van de baby, zowel in de baarmoeder als na de geboorte. Ook kunnen er problemen ontstaan in de ontwikkeling van organen en systemen, waardoor de baby gezondheidsproblemen kan krijgen.

Verhoogd risico op miskramen en vroeggeboorte: Het drinken van alcohol tijdens de zwangerschap verhoogt het risico op miskramen en vroeggeboorte. Deze complicaties kunnen leiden tot ernstige gezondheidsproblemen voor de baby.

Gedrags- en emotionele problemen: Kinderen die prenataal aan alcohol zijn blootgesteld, kunnen later in hun leven gedrags- en emotionele problemen ervaren, zoals hyperactiviteit, impulsiviteit, aandachtsproblemen en problemen met sociale interactie.