Pauline

Kinderboeken, Kinderen

Tips bij het voorlezen van kinderverhalen

Voorlezen. Als ik heel eerlijk ben is het niet mijn grootste hobby. Ik word er lui van en mieter halverwege het verhaal weleens in slaap. Als het diezelfde uitwerking nou ook op mijn kleintjes zou hebben, dan was er geen probleem. Maar de kleintjes willen weten hoe het verhaaltje eindigt en dus krijg ik een por en word ik abrupt uit mijn dutje gehaald.

Je ziet, voorlezen is een hele opgave.

Maar soms gaat het voorlezen wel goed. Dan vloeien de kinderverhalen zo uit mijn mond. Meestal zijn het de verhalen die op rijm geschreven zijn, ik houd ervan!

Heb je ook wel eens moeite met voorlezen? Misschien heb je wat aan deze tips.  Lees meer
Kind, Columns

5 feitjes over een eerstgeborene

Zelf weet ik niet hoe het is om de oudste te zijn. De eerstgeborene. Met twee grotere broers ben ik namelijk de jongste. Dat geeft wel eens problemen bij ons inlevingsvermogen voor onze oudste. Zij is hier in huis de enige met deze ervaring, zij weet wel hoe het is om de oudste te zijn en ik geloof best dat dat niet altijd meevalt.

Van een eerstgeborene zou je theoretisch een aantal dingen verwachten, maar in de praktijk blijken de feiten anders.

Feitje 1. Een oudste kind is niet graag alleen. Je zou denken dat een oudste kind heel goed alleen kan zijn. Hij of zij is tenslotte een tijdje enigst kind geweest en heeft veel tijd doorgebracht alléén met de ouders. Maar niets is minder waar. Mijn oudste kan heel slecht alleen zijn, zo slecht dat ze een tijdje zelfs een denkbeeldig vriendinnetje had.

Als je er even simpel over nadenkt, is het ook helemaal niet zo gek dat een eerstgeborene maar slecht alleen kan zijn, ze was namelijk nooit alleen. Toen ze net geboren was en huilde, pakte ik haar op. Als ze wilde spelen, speelde ik met haar. Ik deed een cursus babymassage, ik ging babyzwemmen, ik maakte baby-speeldate’s, ik deed alles met mijn baby.

Vind je het gek dat ze nu niet graag alleen is? 

Lees meer
te laat school
Kind, Lijstjes

10x waarom we te laat op school komen

Doorgaans ben ik redelijk op tijd op school. Daar ben ik op zich best trots op, maar het vergt ook een zeer strak schema. Ik houd namelijk niet van tijd verspillen.

Zo gaat exact om 7.00 mijn wekker. Ik ben een snoozer en dus sta ik mezelf toe om één keer de snoozeknop in te drukken. Deze snoozetijd verloopt na 9 minuten en dus moet ik om 7.09 opstaan. Dan heb ik het vaste ritme van mijzelf wassen, aankleden etc. Vervolgens help ik mijn kleintjes met opstaan en aankleden. Voor dit alles trek ik een half uur uit en daarmee zijn we om 7.39 beneden om te ontbijten.

Ook voor het ontbijt en alles wat daarbij hoort heb ik 30 minuten de tijd. Zodat ik om 8.09 kan beginnen met stimuleren (wat meestal uitloopt op schreeuwen) om de schoenen en jassen aan te doen.

We wonen tegenover school, dus vertrekken om 08.19 is vroeg genoeg.

Eigenlijk gaat dit vrijwel altijd verrekte goed. Op een aantal keren na. Die keren gebeurde er iets waardoor mijn strakke schema volledig de mist in ging en er geen enkele redding meer mogelijk was en we daardoor ietsje te laat op school aankwamen.

Sorry juf, maar het kwam onder andere hierdoor:  Lees meer

Voor mama

Wat ik ga doen als alle kleintjes op school zitten

Dit jaar gaat het gebeuren. Mijn kleinste kleintje gaat naar de basisschool. Het ene moment knijp ik mijzelf even en denk ik ‘holy fuck’ waar is de tijd gebleven? En het volgende moment kan ik stiekem niet wachten op het moment dat ik mezelf weer kan horen denken (binnen schooltijd dan).

Ik krijg dan na bijna acht jaar tijd om het huis schoon te maken en te houden (binnen schooltijd dan). Ik krijg tijd om alleen te douchen en om Netflix te kijken, maar dan wat ik wil zien.

En toch word ik er ook een beetje onrustig van. Mijn kleintjes worden groot. Ze hebben mij steeds minder nodig. Dat voelt fijn, maar ook rot. Ik zal mezelf weer moeten ontdekken. Wie ben ik eigenlijk als ik geen moeder ben? Voor sommige klinkt dit misschien een beetje raar, maar na bijna acht jaar continue in goede en in slechte tijden moederen ben ik mezelf, als losstaand persoon, wel een beetje kwijtgeraakt.

Het is ZO dubbel. Het lijkt een beetje op een mid-life crisis, maar dan de moeder-life crisis.

Lees meer

In en om het huis, Kinderen, Voor mama

Lightbox inspiratie – de mama variant –

Het afgelopen najaar waren de lightboxen van A Little Lovely Company volkomen uitverkocht. Razend populair waren ze, maar toch tikte ik er net voor Sinterklaas nog eentje op de kop. Met de feestdagen was de lightbox ontzettend leuk. Met Sinterklaas hadden we de tekst ‘Welkom Sint en Piet’ daarna kwam de tekst ‘Joy to the World’ en vervolgens maakten we plaats voor een ‘Happy New Year’.

Maar nu is het januari en heb ik niet zoveel meer te zeggen, behalve dat het koud is buiten. Die kekke lightbox staat er een beetje doelloos bij. Nu houd ik niet zo van doelloos en heb daarom wat lightbox inspiratie – de mama variatie – bedacht.

En hier zijn ze:

1. Welkom in mijn wereld!

Waar je koffie maar warm mag zijn en het dutje van je kleintje extra lang.

LB17 Lees meer
Columns, Kind

Dat lastige kind… Het zal de opvoeding wel zijn.

Afbeelding: Shutterstock

Je weet wel, dat kind in het restaurant die luidruchtig langs jouw tafeltje loopt. Dat kind dat tegen zijn moeder schreeuwt als zij hem ’s morgens naar school brengt. Dat kind dat naast jouw dochter in de klas zit en altijd zijn volume op heavy metal heeft staan. Dat kind dat geen antwoord geeft als je een normale vraag stelt. Of dat kind dat niet even netjes goedemorgen zegt. Dat kind dat je niet eens aankijkt. Dat kind dat het klimrek niet eens durft te beklimmen sterker nog, ze schijt overal voor in haar broek. Of dat kind dat op de supermarktvloer ligt te krijsen en te kwijlen.

Dat kind waarvan de ouders vanaf zijn tweede jaar te horen hebben gekregen dat hij druk was en de peutergroep verstoorde. In de kleuterklas idem dito en waar hij ook geen moment op zijn stoel kon blijven zitten. Dat kind dat hierdoor elke dag op zijn kop kreeg en op het time-out stoeltje zitten moest, ook al snapte hij niet waarom. Dat lastige en slecht opgevoede kind loopt nu iets te luidruchtig langs jouw tafeltje. Dat kind heeft ADHD.  Lees meer
Baby, Lijstjes, Voor mama

Leugens die ik mezelf vertel… om de dag door te komen.

Ik ben een thuisblijfmoeder. Of zoiets. Sommige noemen het een thuiswerkende moeder, aangezien ik niet alleen maar moeder kan zijn en ik er allerlei dingen bij moet doen. Zoals schrijven enzo. Maar op de eerste plaats komen de kleintjes, dus misschien ben ik dan toch gewoon thuisblijfmoeder.

Thuisblijfmoeder zijn is best zwaar. Soms. Überhaupt moeder zijn is zwaar. Soms. En daarom kan het geen kwaad om jezelf af en toe een leugentje om eigen bestwil te vertellen. Want als we dat niet doen, dan grijpen we waarschijnlijk om 10.00 ’s morgens al naar de fles (en nee, niet de appelsap fles) en leggen we onszelf in een foetushouding terug in bed.

En daar wordt niemand beter van. Dus dat doen we niet.

We pakken onszelf bij elkaar, we vermannen ons (belachelijke uitdrukking zeg, ik hoor liever ‘we vervrouwen ons’) en we liegen tegen onszelf de hele dag bij elkaar om het een beetje dragelijk te maken.  Lees meer

Kinderen, Voor mama

Waarom heeft januari een hekel aan moeders?

Blue Monday (deprimaandag) is een naam, gegeven aan een datum voor de zogenaamd meest deprimerende dag van het jaar. (Aldus Wikipedia).

En laat die deprimaandag nou toch altijd vallen in januari. Vandaag om precies te zijn. Vandaag is het Blue Monday, maar waarschijnlijk had jouw gevoel je dat al gezegd.

Als je het aan mij vraagt dan heeft geheel januari een hekel aan moeders en niet alleen die welbekende, bijna aangepraatte, maar zonder twijfel ‘o zo’ gehypte Blue Monday.

Waarom? Nou… Januari is een maand waarin we geen kou meer willen voelen en zeker niet als het vriespunt in zicht komt. Het kerstgevoel hebben we ook al achter de rug, dus die sneeuw mag nu ook wel wegblijven. Oh verrekt, het blijft ook weg, het is alleen maar regen wat er uit de lucht komt vallen (ik woon duidelijk in de Randstad). En dat wakker worden in het donker, ik ben daar nu zo klaar mee. We willen weer de vogeltjes horen fluiten en de bloemetjes buiten zetten, letterlijk.   Lees meer
Baby, Lijstjes

5 -zeg dit niet tegen een moeder met een baby- feitjes

Zoals jullie misschien wel weten, heb ik een klein beetje een hekel aan de geijkte lijstjes over wat je allemaal niet zeggen mag. Want ja, eigenwijs als ik ben, dat bepaal ik toch zeker zelf allemaal wel.

Maar soms is het niet geheel onverstandig om bepaalde uitspraken voor je te houden. Zeker tegen een moeder met een baby, want ja… Slaapgebrek!

Dus vandaag deel ik toch maar een aantal uitspraken die je in het bijzijn van deze moeder gewoon lekker voor je moet houden. Want ze willen het niet horen, dat is een feit.

Uitspraak 1. “Zo, jouw buik trekt ook niet snel weg.” Holy Fuck! Bedoel je nou serieus dat ik nog een dikke pens heb? Ik bedoel… Ja, het klopt ook wel, ik ben 30 kilo aangekomen. Maar hallo heb je enig idee wat er in mijn buik heeft gezeten? Dit! Een 4 kilo zwaarlijvige baby die blijkbaar tijdens de zwangerschap heel veel cheeseburgers met me mee at.  Lees meer
Baby, Voor mama

Kritiek op borstvoeding in het openbaar

Afbeelding: Shutterstock

Ik heb er in mijn carrière als moeder heel wat borstvoeding mogen geven. In één geval, namelijk het laatste geval, deed ik dat zelfs best lang. Heel erg lang eigenlijk, vind ik dan. Jij misschien niet. Want wat de één lang vindt, vindt de ander kort en vice versa.

Het kan en mag allemaal. Het maakt je geen betere of slechtere moeder. Het maakt je overigens wel erg moe, maar dat is weer een ander verhaal.

Nu heb ik er zelf nooit een punt van gemaakt om in het openbaar te voeden. Ik deed dat gewoon en met gewoon bedoel ik niet dat ik met mijn lekkende tieten in de rondte stond te schudden, nee ik voedde gewoon mijn kleintje omdat hij of zij honger had, of omdat ik op ontploffen stond, kan ook.

Ik deed dat gerust op een bankje in het park. Op een terrasje in de stad en ja, ook gewoon bij mijn schoonmoeder op de bank. Gewoon omdat ik dat gewoon vond.  Lees meer