Een ieder die mij kent weet dat ik een voorliefde heb voor Rock. Of moet ik zeggen Rock ‘n’ Roll. Iedereen die mij niet kent… nu ook.
Mijn eerste lp’s waren van KISS (je weet wel, die mannen met te veel make-up, die een statement wilden maken, misschien wel de Marlyn Manson van toen) en van de Golden Earring. Ik was toen 8 jaar oud (ik heb het even opgezocht). Zo een schattig verlegen meisje met lange blonde haren en te grote scheve voortanden, wat net niet bij m’n gezicht paste.
Terwijl zij zongen van een “long blond animal” en “I was made for loving you” had ik geen idee waar dat over ging. Mijn kinderhartje ging sneller kloppen van gillende gitaren en geram op een drumstel en het rauwe randje in de stem van mannen in te strakke broeken met foute make-up, getoupeerde haren en oorbellen. Soms maakte ik een uitstapje naar de reguliere hippe muziek.
Tijdens mijn pubertijd heb ik mijn muzieksmaak iets aangepast, nog harder. Guns ‘n’ Roses, Metallica, Faith no More, Nirvana, Aerosmith, INXS, en een toefje Pearl Jam om de pijn te verzachten. De pijn bij mijn ouders wel te verstaan. Ik kreeg hiervoor een regel thuis, één uurtje per dag knallen zo hard ik wilde en dan volumeknop terug naar “ouders vriendelijk” niveau. Goeie regel weet ik nu.
Zoon lief vraagt zo nu en dan om een “breakdance” nummer en dan krijgen we een showtje. Dat duurt maar even en is redelijk verdraagbaar. Maar dochter lief duikt haar kamer in en heeft inmiddels ook uitgevonden dat vooral harde muziek het lekkerste luisteren is. Zij luistert naar de hits van nu, met af en toe een uitstapje naar… al sla je me dood welke muziekstijl dat is. Ik hoor iets brabbelen in onverstaanbaar Nederlands en dat is zo monotoon dat het lijkt alsof die gast niet weet hoe hij er een fatsoenlijk deuntje uit moet persen.
Zou mijn moeder zich ook zo hebben gevoeld? Nee toch?! Mijn muziek was minstens verstaanbaar en soms hoorde ik m’n mams stiekem “sweet child of mine” mee blèren. Nu versta ik niet eens wat er gebrabbeld wordt, laat staan dat ik mee kan eeeh… Ik weet dus nog steeds het soort muziek niet. Wel knap hoor, want mijn dochter brabbelt ook mee, maar zelfs haar versta ik niet. Wanneer het me te lang duurt, vraag ik dochterlief of er alsjeblieft normale muziek op mag. En mijn puber zou mijn puber niet zijn als ik een reactie krijg dat het normale muziek is. Een Déjà vu! Tuurlijk ik kon het weten.
Maar soms hebben we een “meiden avond”. Er logeert zo nu en dan een vriendin. Dan draaien we “normale” verstaanbare muziek, meestal de hits van nu. Lekker hard, een klein uurtje om lekker mee te kunnen blèren.
Liefs
Diana
