Diana

Kinderen, Liefs Diana

De bloemenkraal

De dag waarvan ik niet wist wat te verwachten, de dag waar ik 14 maanden geleden niet eens aan durfde te denken. Die dag is nu voorbij. De allerlaatste chemo behandeling is geweest. Heel eng want chemo voelt veilig. Het is fijn voor mijn Prins dat het voorbij is, zodat zijn lichaam weer goed kan herstellen, eindelijk!

bloemenkraal

Natuurlijk volgen er nog dips, transfusies, gesprekken, controles en scans en zijn we nog jaren verbonden met het VU. Maar de dag van de welbekende bloemenkraal is een mijlpaal voor een kind met kanker en zo ook voor mijn kanjer.

Vanaf nu moeten mijn Prins en zijn lichaam het zelf flikken maar oooooohw mèn wat heb ik bewondering voor mijn kleine fragiele manneke van 5 jaar met zijn slechts 1,05 meter groot en nog geen 17 kilo. Hij heeft deze hele periode doorstaan zonder klagen, zeuren of piepen. Heeft meer prikken en medicijnen gehad dan in een gemiddeld mensenleven, maar huilen? Nauwelijks. Nog meer bewondering heb ik voor het feit dat deze kanjer de hele periode ZONDER sonde heeft doorgebracht. Natuurlijk was het soms op het randje en werd de diëtiste uit de kast getrokken. Maar deze stoere knul heeft het zelf geflikt en zichzelf op gewicht gehouden met pure wilskracht. De manier waarop? Inmiddels zijn we groot aandeelhouder bij Mora en is de productie van frikandellen verdubbeld en de Dora worst en leverworst bij de AH zijn in grote getale aangerukt sinds Mace ziek is. Totaal geen structuur, maar eten wanneer “zijn buikje zegt dat hij honger heeft”. Een ziek kind die in dit ziekte proces geen sonde draagt, gebeurt zelden, dit noemen we superheldenkracht. Laat ik wel voorop stellen dat sommige kinderen geen keuze hebben.

De enige keerzijde van dit hele proces is dat deze “Prins op zijn erwt” enorm is verwend en ik draag hem op handen. En weet je? I love it! Deze jongen heeft een award verdiend maar het mag ook een standbeeld zijn, voor de meest stoere, moedige, krachtige en sterke jongen van 5 jaar oud die Mace heet. Er zijn natuurlijk nog duizenden kinderen die dit verdienen maar deze superheld is speciaal voor mij.

Het gekke is, ik besef nog niet helemaal dat het “klaar” is en zit er met mijn hoofd nog middenin. En als ik de film soms voorzichtig en langzaam terug draai is het nog niet te bevatten. Wat ik heel bewust ervaren heb, is dat het leven echt GEWOON doorgaat. Dat wil ik niet, dat gebeurt gewoon. Ik heb heel veel geleerd. Ik heb geleerd dat er mensen zijn weggebleven, uit angst. Ik heb geleerd dat ik dat niet begrijp. Ik heb geleerd dat alles relatief is en alles een andere betekenis krijgt. Daar waar ik me voorheen druk om maakte is een stuk minder belangrijk. Ik heb geleerd dat ik blij moet zijn met kleine dingen en grote idealen moet behouden. Ik heb geleerd wat vrienden, vriendinnen en familie betekenen. Ik heb geleerd door te knokken en positief te blijven denken en geleerd dat klagen en huilen niet helpt. Maar ik heb ook geleerd hoe een infuuspaal werkt, veel medische termen, over medicijnen, en hoe belangrijk de gezondheidszorg is en hoe belangrijk het is dat je als ouders mee denkt, mee werkt en vooral niet aan je gevoel moet twijfelen en dit ook uit te spreken. Ik heb geleerd niet te ver vooruit te kijken maar in korte periodes en dat het heel belangrijk is om geduld te hebben. Ik heb geleerd dat geld heel belangrijk is, maar dat het echt gaat om de gezondheid en het geluk van je kinderen.

Ook op de dagpoli nemen we nog geen afscheid, want ook hier waren we “thuis”. Maar waar Mace zo ongeveer 30 keer om heeft gevraagd op een dag en wat hij helaas heeft gemist zijn de CliniClowns. Met een van de clowntjes heeft hij een bijzondere klik, wat is dat overigens een mooi initiatief. Dus daar moeten we nog wel echt afscheid van nemen.

Voor nu, proost voor het weekend! Proost op het leven! Proost op de gezondheid van alle kinderen op de hele wereld!

Liefs,

Diana

Kinderen, Liefs Diana

Het leven in het VU, deel 2

Ik stap de lift uit, afdeling 9B van het VU. Weer die bekende geur waar ik me meteen veilig en “thuis” voel. Dit keer bewapend met mijn spullen voor een overnachting. Na een berichtgeving dat mijn prins een zware nacht heeft gehad probeer ik me daar op voor te bereiden, voor zover mogelijk. Los van het feit dat ik dat altijd doodzielig vind, kost het mij, als ik hem zo zie lijden, al de energie die ik nog heb.

Ik loop zijn kamer binnen en hij zit er, volgens vader, alweer wat beter bij. Gelukkig maar, want er moet nog een zak chemo in en daarvoor moet hij natuurlijk wel goed genoeg zijn. Weer spelen we een spelletje en komt een lieve verpleegkundige een tijdje gezellig een praatje houden. Na een gezamenlijke lunch en vertrek van vader word ik door mijn prins vriendelijk doch dringend verzocht om wederom de sleutel van de dvd kast tevoorschijn te toveren. Wanneer we teruglopen naar de kamer ziet mijn prins vanuit de gang de magische blauw gekleurde lichttunnel van “kinderstad”. Er is geen ontkomen meer aan.

Terwijl hij in kinderstad zijn favoriete spel van Sky Landers op de Wii speelt, ziet hij “een voor hem” vreemd poppetje. Ok, ik ken mijn taak inmiddels en wanneer ik hierover navraag doe, blijkt dat de allernieuwste versie nog nieuw in doos, zojuist is aangeleverd. Alles wordt uitgepakt en geïnstalleerd, want Mace wil spelen. En met Mace zijn reputatie wordt alles uit de kast getrokken en geregeld. Dit gaat een tijdje duren weet ik, dus installeer ik mezelf op de gigantisch grote felgekleurde Fat Boys om vervolgens in de relax stand daar te vertoeven.

Inmiddels is het iets voorbij etenstijd en ik weet dat het avondeten klaar staat en zijn beste tijd heeft gehad qua warmte en stevigheid. Nu verzoek ik mijn Prinsje, vriendelijk doch dringend, terug te keren naar zijn kamer voor de laatste zak chemo. Wanneer hij in bed ligt en nog wat eet en drinkt, krijgt hij zijn laatste medicijnen van de dag. We kijken nog wat tv en als toetje speelt hij een spelletje op de DS en gaat dan eindelijk slapen.

mace-kinderstad

The day after: het was een vreselijk onrustige nacht. Zoals een ieder weet, maakt chemo kankercellen stuk, maar als je ziet wat het met je knulletje doet besef je echt wat voor GIF het is. Kermend in zijn slaap en de huidpijn zeggen genoeg. Acht uur ’s ochtends: lab afname en controles. We duiken weer even terug in bed, want slapen is er nauwelijks van gekomen. Met koffie in bed, kijken we voor de zoveelste keer de dvd van Ben10. Mace moet spoelen via zijn lijn en dit duurt tot 18:00 uur.

Na een ochtend lang rust begint prinsje weer enigszins babbeltjes te krijgen en is vader begin middag weer gearriveerd. Tijd voor kinderstad, vindt Mace. Door die magisch blauw lichtgekleurde tunnel. We spelen tafelvoetbal, Sky Landers en we voetballen. Bij het piepen van het infuus, die een signaal geeft buiten onze kennis, moeten we terug naar de kamer. Eenmaal terug vullen we onze tijd met dvd kijken, spelletjes spelen, eten en chillen. Inmiddels is het 17:00 uur en wordt het eten rond gebracht. Het eten in het VU is overigens zeer goed eten en ik eet een lekker gebakken visje. Tussen alle keuzes die je krijgt zat er helaas niets tussen wat mijn prins lekker vindt. Kort na het eten ruim ik de kamer op en pak de spullen in.

Eindelijk is het 18:00 uur! De naald van het infuus mag eruit, yes! Wil ik benadrukken dat dit ook altijd wel een “dingetje” is bij mijn kanjer. De naald is eruit en we halen nog de kralen van de “kanjerketting“. Mace voelt zich vrij en raced met zijn loopfiets als een gek over de afdeling, 3 rondjes achter elkaar. We lopen terug om alle spullen op te halen. Alles opgeruimd achterlatend als altijd.

Ik neem geen afscheid want we zijn er woensdag weer. Niet op 9b maar wel in het VU. De mensen die ik ken die zie ik weer. Zeer binnenkort breng ik een lekkere traktatie naar de afdeling, maar voor nu ga ik gewoon naar huis. Dag 9b, dag lieve bekende en onbekende verpleegkundigen. Dag lieve PM’er. Dag fijne vertrouwde kamers, lekkere bedden en lekker eten. Dag vieze koffie uit de koffiemachine. Dag vertrouwde geur, ouderkamer, speelkamer en speelstad. Dag lieve vrijwilligers en alle mensen die zich daar inzetten. Ik zie jullie allen terug in andere omstandigheden, maar wat zal ik jullie missen.

Dank jullie wel, allemaal. We gaan weg, hetzelfde Als altijd. Prettig weekend.

Liefs,
Diana

Kinderen, Liefs Diana

Het leven in het VU, deel 1

We stappen de lift uit, afdeling 9B van het VU. Ik ruik de bekende geur waar we ons al 14 maanden veilig en “thuis” voelen. Meteen komt het besef. Dit is de laatste opname voor een chemokuur. Een golf van emoties en een misselijkmakend gevoel overvalt me. Niet van de geur, maar van het idee dat deze veilige plek straks geen groot deel van ons leven meer uitmaakt.

Mijn Prins op zijn loopfiets, is zichzelf meteen aan het vermaken met de tafeltennistafel in de hal. Gehaast als altijd roep ik vanaf de klapdeuren dat hij moet komen, want anders komen we te laat. Dat is een van mijn gebreken, altijd alles op het laatste moment of gewoon net niet op tijd.

Bij binnenkomst worden we verwelkomd door een welbekende vriendelijke verpleegkundige. Door een bomvolle afdeling krijgen we een kamer met sluis. Wat normaal bedoeld is voor quarantaine, is nu voor ons en dus super relaxt. Na de reguliere controles, het aanprikken van zijn Port-a-cath (aanprik systeem wat onder de huid bevestigd is) en het aansluiten van de lijn, is het altijd even wachten op kwalificatie (goedkeuring voor chemo na bloedwaarde controle). Dat geeft wat tijd om te spelen. Mace vraagt meteen waar onze eigen pedagogisch medewerkster (PM) blijft. Ja ook hier heeft hij zijn eigen personeel en wordt hij voorzien van stapels spelletjes, films en een DS. Helaas, lunchtijd, want ook personeel moet eten. Geduldig als Prins Mace is, word ik genoodzaakt “minstens” de sleutel van de dvd kast te bemachtigen. En nadat we onszelf hebben voorzien van 3 dvd’s gaan we terug naar de kamer. In een poging tot een kort relaxmoment kijken we een filmpje. En daar komt alsnog de PM, voorzien van een grote stapel spelletjes en een DS. Mace zou Mace niet zijn en de PM zou de PM niet zijn, als ze nog twee keer heen en weer wordt gestuurd met andere wensen. Eindelijk spelend met de DS en weer een poging tot een kort relaxmoment, komt daar de beloofde delegatie van, jawel… Ajax!

Mace-dvdkast

Ieder jaar komt het selectieteam van Ajax de kinderen in het VU bezoeken. Dat is voor de kinderen (en hun ouders stiekem ook) een hele happening. Dit is voor Mace de tweede keer, maar dit keer maakt hij het bewust mee. Een aantal van het team inclusief cameraploeg en fotograaf, komt binnen speciaal voor Mace. De interesse voor de DS blijkt groter dan de interesse in zijn hoogbezoek en voor het eerst is hij te verlegen en heeft hij niets te vertellen of te vragen. Na vertrek van de hele Ajax delegatie komen er nog twee jongemannen van het team een bezoek brengen, achtervolgd door een fotograaf van een krant.

Hierna, terwijl de eerste chemo al bijna is ingelopen, wederom een poging tot een rustmoment. Daar is de “nurse practitioner” (verpleegkundig specialist). Zij komt wat onderzoeken doen en een algemeen praatje maken. Pratend over de laatste opname kuur en aangevend dat ze Mace enorm zal missen, sta ik met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Wie had ooit gedacht dat ik al deze mensen, onze rotsen in de branding, zo verschrikkelijk zou gaan missen.

Vanavond slaap ik thuis, ik heb immers ook nog mijn puberdochter die ik niet te lang alleen wil laten. Mace achterlatend met zijn papa, neem ik voor mijn vertrek nog het een en ander door met de verpleegkundige. Dan rijd ik naar huis. Met weer die golf van emoties en dat misselijkmakend gevoel.

Liefs,
Diana

Bekijk hier het bezoekje van Ajax aan Vumc en lees hier deel 2

Liefs Diana, Overige

Gezelligheid in/uit balans

Hellup! ik ben uit balans! Wat eten en drinken betreft dan. Ietsjes uit balans. Oké iets meer dan dat. Oké oké ik ben gewoon, UIT balans. Ik dacht dat ik de afgelopen maand december er zonder kleerscheuren af zou komen, maar mijn huidige spijkerbroeken moeten toch met iets meer agressie en geweld worden aangetrokken en dichtgeknoopt. Dat is nog niet het ergste want de bewegingen die ik daarbij maak om er comfortabel in te komen zijn minstens zo erg tot hilarisch.

Het komt niet omdat ik zelf culinaire hoogstandjes heb uitgehaald in de keuken hoor, want ik kan niet koken, ik houd er ook niet van en wil het ook niet. Ik doe het overigens wel, voor mijn gezin, voor er wordt gedacht aan een ontaarde moeder die haar kinderen iedere dag pizza en patat voorschotelt. Hoewel ze dat geen straf zouden vinden. Maar als het simpel en snel kan, heel graag. Mijn gezin is dus mijn redding anders zou ik zelf leven op crackers, kwark, pizza en eiwit shakes, en overal, waar mogelijk, aanschuiven. Niet omdat ik niet van eten houd, integendeel, maar gewoon omdat ik het koken bijna niet kan opbrengen. Helaas heb ik de “kook” genen van mijn moeder niet doorgekregen en zelfs mijn vader weet goede gerechten neer te zetten. Mijn mams, zij kan geweldig koken, met stip en hoewel ik er altijd met mijn snufferd boven op stond of liever gezegd, met mijn kont op het aanrecht zat toe te kijken, heb ik die passie nooit begrepen.

Een van de mogelijke verklaringen van deze worsteling met mijn kleding is omdat ik de afgelopen weken veel bij mijn ouders heb gegeten. Gewoon binnen komen en aanschuiven, ideaal en overheerlijk! Nog meer “mogelijke” verklaringen zijn de onregelmatigheden van de hele maand december, de wijntjes, de onverwachte lunches en vaker aanschuiven aan tafel bij vriendin, de hapjes, chippies en de trek “rondom” de wijntjes. Uitleg, in de kringen waarin ik mij verkeer zijn net zulke wijnliefhebbers als ik, die iedere gelegenheid op ieder tijdstip aangrijpen om een wijntje te doen. O ja, en een toastje, hapje en bijbehorend lekkers in de avond voor de zachte landing van de wijn

Tjonge wat is het soms lastig om de boel in balans te krijgen en dan weer zo te houden. Het is ook allemaal zo lekker en gezellig! Het hoort ook wel een beetje bij me eigenlijk, net als dat in balans zijn en ik voel me dan toch het allerbeste. Nu voel ik me een soort van rollade verpakt in zo een te strak netje. Mijn broeken worden tegenwoordig vergezeld door lovehandels waar je volledige grip op hebt. Over de rest nog maar te zwijgen.

Aan voorgeschreven diëten doe ik niet. Het is weer gewoon een kwestie van de “juiste balans” vinden. Ik ben reeds op zoek, al is de verleiding vaak groot. Gelukkig ben ik weer aan het werk en is het leven weer een beetje in structuur, dus die onverwachte lunches, wijntjes, hapjes en lekkers zijn bij deze vervallen. Is het al weekend? YES!

En indien mogelijk, zo snel mogelijk! Dan toch ergens weer van dat lopende abonnementje van de sportschool gebruik gaan maken.

Liefs,
Diana

balans

 

Liefs Diana, Overige

Happy new year!

Happy new year! Ik wens iedereen een fantastisch, gelukkig, te gek, liefdevol maar vooral gezond 2015.

En, wat zijn jullie goede voornemens? Of misschien beter, hebben jullie überhaupt goede voornemens? Ik heb daar heel lang en hard over nagedacht. Het rijtje van gewoontes af, roken doe ik niet dus daarmee hoef ik niet te stoppen, voeding is redelijk in balans, niets meer aan doen. Wijn is te lekker om mee te stoppen, dus geen denken aan en snoepen en snacken doe ik nauwelijks, houden zo. Sporten heb ik geen tijd voor, al mag het een en ander wel wat verstevigd en opgetrokken worden, maar ik ben tenslotte geen 18 meer. Mocht die tijd zich weer aandienen, dan loopt er nog een abonnementje. Dan hebben we de gezondheidsnormen zo een beetje wel gehad. Dus eigenlijk komt het ieder jaar bij mij op hetzelfde neer, geen goede voornemens, gewoon zo doorgaan.

Dit jaar wordt wel een heel spannend jaar. De laatste loodjes van de zware behandelingen van mijn kleine Prins, de laatste scan tijdens de behandelingen en dan het leven “na” de behandelingen. Het wordt natuurlijk een nieuwe uitdaging om het leven weer op te pakken en op dat moment weer met bepaalde angsten en “het leven er na”, wat nieuw is, om te gaan. De intensiviteit naar het ziekenhuis neemt, als het goed is, drastisch af, dus dat wordt gaten vullen. Gaten van tijd.

Maar niet te ver op de zaken vooruitlopend blijf ik nog even in het begin van dit jaar. O ja en de goede voornemens die ik niet heb. Wel plannen. Ik ga mijn haren doneren, samen met een club andere dames die betrokkenheid tonen en graag een bijdrage willen leveren aan volwassenen en kinderen die door bepaalde ziektes, geen haar (meer) hebben. Een goed streven en een dubbel gevoel. Dubbel omdat ik houd van mijn lange haren, maar goed omdat ik graag een klein steentje wil bijdrage aan een goed doel. Een nieuw jaar wordt nieuw haar, een nieuw begin van een volledig nog vreemd tijdperk.

Voor nu, gaan we nog even door in het “oude” vertrouwde ritme a la 2014. Alsof er geen jaarwisseling is geweest. Ons nieuwe jaar begint wat later maar dan is er in ieder geval weer een goede reden voor een feestje. Want daar houden we zo van, toch?

Cheers! Op een nieuw jaar en nieuw haar. Een afsluiting en een nieuw begin. En wel gewoon met een wijntje of champagne natuurlijk. Dat houden we er gewoon in.

Liefs,
Diana
Kerst, Liefs Diana

Een brief aan Santa

Dear Santa,

Voor het eerst in mijn leven schrijf ik u een brief. Want eigenlijk heb ik nooit zoveel wensen gehad. En als ik er dan een had dan werd deze vervuld. In mijn leven kreeg ik niet alles cadeau, maar uiteindelijk behaalde ik altijd mijn doel of kreeg ik wat ik graag wilde. Sommige dingen kwamen snel of duurden jaren en sommige dingen was ik bijna vergeten en dan kwamen ze alsnog.

Ik heb geluk met mijn fantastische ouders, 2 geweldige kinderen, mijn gezin en super fijne mensen om me heen. En… ik ben gezond. Dus eigenlijk mag ik niet klagen, toch? Om u niet verder te vermoeien met de dingen die ik wel heb, vraag ik u maar een paar kleine dingen.

Ik wens voor iedereen in de wereld geluk, gezondheid, vrede en liefde.

Voor alle mensen die ik persoonlijk ken en natuurlijk bovenal, mijn dierbaren, wens ik hetzelfde met een hele dikke knuffel en daarbij een goed gevulde knip, al is het alleen al voor de gezelligheid, want daar houden ze namelijk van.

Maar mijn allergrootste wens is dat mijn zoontje Mace beter wordt en nog belangrijker, beter blijft en dat hem al het leed van het afgelopen jaar allemaal dubbel en dwars waard is geweest. En als u dan toch bezig bent, wens ik beterschap voor alle zieke kindjes want de combi “kinderen en ziekte” klopt gewoon niet.

Alvast hartelijk bedankt.

Liefs,
Diana

P.s. Ik wens iedereen een hele fijne, warme, gezellige Kerst. Geniet van wat je hebt en geniet van elkaar. (Vr)eet je lekker vol, giet de drank naar binnen en geniet vooral met volle teugen. Lijnen doen we later. 😉

dearsanta

Kinderen, Liefs Diana

Kleuter en geklets

Kleutergeklets

Naast een eerder besproken puber met “pubertaal”, welke niet veel woorden bevat, hebben we hier natuurlijk ook nog een kleuter rondstruinen. Deze lekkere kletskous is zijn woordenschat aan het ontdekken en vooral aan het  uitbreiden. Ik kan met een gerust hart zeggen, hij is goed bij de tijd en flink op weg. Hij leert woorden van zijn zus, televisie, van ons en hier en daar een medische term schuwt hij niet.

Ik zelf kan zeggen dat ik aardig kan ouwehoeren. Zoals mijn vriendin het schetst, praat ik tegen iedere stoeptegel. Ik heb natuurlijk mijn schaarse stille momenten maar op een feestje of met vriendinnen klets ik 5 kwartier in een uur. Door mijn turbulente drukke bestaan heb ik altijd wel wat te vertellen en meestal vol enthousiasme. Zo niet dan trekken we gewoon iets uit de oude doos, daar zit nog genoeg gesprekstof in voor een avondvullend programma, of tig. Het zit denk ik de genen, want ik heb lekker kletsende ouders en mijn opa was een ware kampioen in ouwehoeren.

Blijkbaar is dit iets wat in een bepaalde lijn voortzet, want wat mijn puber te weinig heeft zet mijn kleuter gewillig door. Ik betrap me er soms zelfs op dat, wanneer hij zoveel praat, mijn gedachten soms even wegglijden… Mama! Oeps. Een reeks van vragen stormen op me af. Zo ongeveer 300 keer per dag roept hij mama, daar hoor ik overigens maar een kwart van. Wat doe je? Wat staat daar op tv? Hoe laat is het nu? Waarom doe je dat? Is het nu ochtend of nog nacht. Wat betekent dat? Hoe moet dit? En bij iedere reclame op tv hoor ik dat hij dat ook wil hebben, wat bijna onmogelijk lijkt. En als ik er zelf een woord uitfloep dat hem geleerd is niet te gebruiken, word ik gecorrigeerd door mijn eigen 5 jarige. Oei!

Dit praten begint overigens al in de ochtend wanneer mijn prinsje binnen loopt met een “goede morgen, ik ben wakker mama” en vervolgens vraagt of ik zijn dekentje om wil doen, zijn drinken kom brengen en een tekenfilmpje op wil zetten. Dit alles in één adem. En zo geschiedde, iedere ochtend. De momenten dat hij naar school gaat zijn schaars, dus alles kan bij hem in de relax modus. Op dat moment is hij wel even rustig. Dan laadt hij zijn batterij op om vervolgens zijn stembanden een goede voorbereiding te geven voor de rest van de dag. Dit gaat door tot bedtijd zich aan dient, want dan wil hij eigenlijk nog wel even “rustig” spelen met zijn Playmobil boot of gooit hij snel nog even zijn bak met hotwheels om, krijgt hij trek of dorst, ja ook deze truc gebruikt hij voor zijn momentje rust. Maar ook dan ben ik de beroerdste niet.

Maar hoe heerlijk is het om dat kleine stemmetje te horen kletsen, honderduit. Want uiteindelijk is het ’s avonds, wanneer hij slaapt, toch best behoorlijk STIL.

Dan verlang ik weer naar “goede morgen mama, ik ben wakker, mag ik mijn dekentje, drinken en een tekenfilmpje?” YES!

Liefs,
Diana

Liefs Diana

Bye bye Sint hello Santa

Yes! Sinterklaas is voorbij. Up coming Santa Claus! Nee joh! ik heb geen “hekel” aan de Sint maar ik vind het gewoon een hoog gehalte onnodige stress die mijns inziens veel te lang duurt. Zowel bij de kinderen als bij mij. Ik kijk toch meer uit naar de sfeervolle Kerstdagen.

Even los van mijn eerder genoemde “favoriete” shoppen. Waarbij ik weer allerlei cadeautjes mag verzinnen en met klotsende oksels mezelf overal tussen wurm, omdat ik altijd als een speer van winkel naar winkel sjees. En waarbij dan uiteindelijk toch echt de bodem van de bankrekening is bereikt.

Onze Kersttraditie is bij mijn ouders. Het is ieder jaar hetzelfde liedje, maar I love it. Een door mijn mams versierde Kersttafel voor een heerlijke brunch met tussendoor het uitpakken van de cadeautjes. En zolang ik mij herinner staat de grijs gedraaide Kerstcd van The Carpenters op. Er waren jaren dat ik bij het horen van die muziek een onbestemd weeïg gevoel in mijn maag kreeg, maar ergens kwam een keerpunt en ben ik het gaan waarderen.

Nadat de cadeautjes zijn uitgepakt en we volgepropt zitten van de uitgebreide brunch volgt kort daarna het ene na het ander schaaltje met hapjes. Mijn mams heeft altijd sterk het gevoel dat mensen snel uitgehongerd raken of dat er heel misschien een lintworm in je huist en rekent minstens op een weeshuis. En ergens tussen het eten door, praten we een beetje bij, soms een leuke film of een spelletje en wanneer we dan alles gehad hebben, verschijnen die onvermijdelijke tablets, iPhones en laptop voor de nodige tijdverdrijf. Het zijn van die dagen die je voor geen goud zou willen missen.

Kerst is altijd snel voorbij, twee dagen is voor mij echt meer dan genoeg. Die donkere dagen vullen met gezelligheid van kaarsen, lichtjes en in mijn geval, centrale verwarming, heeft altijd wel wat. Een klein nadeel is dat ik die kaarsjes en gezelligheid vaak associeer met wijn en hapjes en minder snel van de bank af kom. Dan dreigt het gevaar dicht te groeien.

Het allergrootste voordeel van deze lange donkere dagen is dat mijn lieve kinderen zo heerlijk uitslapen, daar hou ik van!

Ok, nu eerst die cadeaus nog.

liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Even terug in de tijd

Een jaar geleden, precies deze week een jaar geleden leek de wereld onder onze voeten verdwenen. Die week gebeurde er zoveel dat ik achteraf kan zeggen dat ik in een roes alles heb beleefd. Zo zaten we bij de huisarts en zo lag mijn kleine prinsje een volledige werkdag onder narcose voor een MRI en een spannende operatie. Operatie geslaagd, even ademhalen. Vanaf dan is ieder moment kostbaar. Hoe komt hij uit zijn kunstmatige slaap, de uitslagen, wel of geen uitzaaiingen, wat gaat er gebeuren! Is hij er volgende week nog?! 100.000 vragen en de ene klap na de andere te verwerken. Dat arme, arme, vrolijke, grappige, ondernemende, stoere, prachtige kleine kereltje vol met levenslust, moet dit allemaal ondergaan. Waarom? Op die vraag krijg je nooit een antwoord, dus probeer dat ook niet te krijgen. Eerlijk? Nee, kinderen met kanker is niet eerlijk. En dan terugkijkend op dit afgelopen jaar. Jeetje het is al een jaar en wat is er allemaal gebeurd! 30 bestralingen, chemo kuren, de prikken niet geteld, koorts, opnames, goede dagen, slechte dagen, maar klagen? Nooit. Ik heb nog nooit eerder zo een sterk kind ontmoet. Wat een kracht. Mijn kleine kanjer haalt veel kracht uit superhelden en superhelden huilen niet, mijn prins huilt bijzonder weinig. Het komt zelden voor dat een kind die onder behandeling is geen sonde draagt, want eten op eigen kracht is lastig. Prinsje zegt soms dat zijn buikje zegt dat het vol zit. Maar op eigen kracht, soms op het randje, eet hij zich naar het streefgewicht. Wat een wilskracht.

Het leven nu, want dat gaat door. Soms wil ik het niet, dan wil ik terug naar de tijd dat iedereen nog gezond was. Want wat brengt de toekomst? Soms slaat de angst toe, maar ik blijf proberen met een positieve blik vooruit te kijken. Mijn kleine prinsje is zo positief die trekt ons daar in mee. En het gaat ook niet om mij, ik hoef er alleen maar voor hem te zijn. En dat probeer ik met alle macht en waar ik kan. Samen met mijn gezin, want geloof me, iedere stap die ik buiten de deur zet, knaagt er schuldgevoel. Maar het moet soms. En wat er nog meer is gebeurd? Ik ben bijna volwaardig verpleegkundige, heb mensen verloren en bewust losgelaten en andere bijzonder leuke mensen daar weer voor teruggekregen. Ik heb uiteraard mijn te gekke ouders en wat schoonfamilie die er “gewoon” altijd zijn, mijn eigen vriendinnen en nichtje hebben wederom bewezen dat het echte toppers zijn. Zij trekken mij met regelmaat een restaurant in of naar de kroeg of gewoon een gezellige avond thuis. Mijn hele stoere, sterke dochter die gewoon lekker door pubert en haar broertje soms toch echt gewoon nog lastig vindt. Ik heb geluk met een werkgever die het allemaal begrijpt en een aantal lieve collega’s. Ik krijg met regelmaat hele lieve gedichten, berichten, etentjes, cadeautjes, bloemen en heb onlangs zelfs een tattoo cadeau gekregen. En natuurlijk deze kans om iedere week een column te schrijven op deze te leuke website wat zelfs redelijk succesvol lijkt. Ik heb geleerd dat het leven iets is om van te genieten, en heel veel liefde te geven aan een ieder waar je van houdt, iedere dag en doe mijn best, met mijn dierbaren.

Er zit een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel deze week. Ben mixed in emotions, alles komt soms even terug. Een lach, een traan, een knuffel met intense liefde, soms angst maar veel hoop, soms boos maar vaak blij. En ongelooflijk veel bewondering voor mijn kleine prinsje. Als iemand een prijs verdient van moed, waardering en respect is hij het wel.

Op naar beterschap!

Liefs Diana

tattoe

Liefs Diana

Sinterklaas stress

Ik voel een soort van stress, noem het voor gemak, Sinterklaas stress. Altijd rond deze periode heb ik het gevoel dat de tijd nog sneller gaat dan normaal. In eens sta je bij een Sint intocht, zingen we liedjes bij het schoen zetten en prikken we een datum voor pakjes avond. Tussendoor die schoen natuurlijk niet vergeten en flink de schijn op houden. Ik vind het leuk hoor want emoties alom als mijn schatjes samen liedjes zingen smachtend naar een cadeautje. Zelfs mijn puber doet flink haar best om haar kleine broertje te overtuigen.

Maar dan die cadeaus, die moeten nog gekocht worden maar wanneer! Normaal heb ik al moeite met dat soort dingen te plannen maar in deze tijd van het jaar krijg ik een soort paniek gevoel. Vooral omdat de dagen dat ik niet werk, veelal in het ziekenhuis verblijf met mijn kleine Prins, en andersom, wordt shoppen op mijn gemakkie, niet eenvoudig gemaakt.

Sint vieren wij altijd samen met mijn ouders. Mijn moeder doet altijd veel moeite en is weken van te voren al klaar met inkopen. Ik spreek meer van dit soort moeders die ruim van te voren al klaar zijn en dan ben ik echt jaloers. Hoe doen ze dat toch! en wat knap dat zij weken van te voren al cadeautjes apart leggen.

Hier in huis zijn twee opties:

1. ik geef het alvast omdat ik mezelf niet kan beheersen.

2. iemand hier in huis heeft ogen op stelen en vindt een cadeau.

Optie 1  zal een zwakte zijn.

Dan de keuze van cadeaus. Mijn prinsje kijkt veel tv en ziet daardoor veel reclame. Die reclames zijn magisch want hij vindt alles leuk, de prijs maakt hem ook niet uit. En omdat Prinsje ziek is en al een jaar lang verwend wordt met cadeaus denk ik dat we zelf binnenkort een vestiging van Bart Smit kunnen openen. En dan, wat te halen voor puberdochter. Want met minder dat een Fashion Check, een mascara of een bon van de parfumerie is het lastig aankomen nog. En een vulling voor de bekende zak is dat al helemaal niet. Dus met bloed, zweet en tranen de hysterie in de winkels bezoeken en het liefst in een ruk alles aanschaffen dat is ideaal.

Maar deze pakjesavond wordt best speciaal. We vieren het dit jaar thuis in plaats van in het ziekenhuis. En als alle cadeautjes eenmaal binnen zijn geniet ik dubbel en dwars van de blije gezichtjes. Dan laat ik het even los, heel even…

Op naar de Kerst stress.

Liefs,
Diana