Diana

Kinderen, Liefs Diana

Ik ga naar het strand en neem mee…..

Ik ga naar het strand en neem mee.……

Ik zou Diaan niet zijn als deze vraag beantwoord wordt met een simpele ja of nee maar met een ingewikkelde:  “dat is afhankelijk van”.

Dus ik heb twee versies:

-met kinderen

-zonder kinderen

Met kinderen: genoeg eten, snoep, chips, drinken, koeltas, zwemkleding, badhanddoeken, extra setje kleding voor kleuter, petje, emmertje, schepje, rest van het strandspeelgoed, opblaas krokodil, zwembandjes, zonnebrand, i-phones, powerbank voor i-Phones,  bankpas.

En omdat ik heel de tijd achter mijn Prins aan moet rennen graag een oversized t-shirt voor mezelf omdat rennen in bikini alles behalve charming is.

Zonder kinderen: Bikini, olie, badhanddoek, bankpas.

Ik heb er nu al zin in!

Enjoy!

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Van 13 naar 14 jarige dochter

Mijn dochter werd op 11 juni jl. een 14- jarige. Het lijkt niet veel maar op die leeftijd is dat een ware overgang. Je voelt je als 14-jarige nog stoerder, groter, belangrijker, beter, soms onzekerder, mooier, lelijker maar vaak ook verward. Het is niet niks, 14 jaar! Je groeit de pan uit, hormonen gieren door je lijf, die lastige school, inclusief moeder, zeikt dagelijks aan je kop! Maar ondertussen verwacht je dat alles voor je gedaan wordt. En inderdaad, dat gebeurt ook.

Omdat ik een “gescheiden moeder” ben, moet je soms het feestje later vieren. In dit geval was het zo een anderhalve week later. Dochterlief is hieraan gewend en dit gaat gelukkig in goed overleg. Zoals het een hippe mams betaamt, maak ik tegenwoordig een uitnodiging met foto en deze gaat digitaal de rondte in. Uit ervaring van vorig jaar heb ik geleerd dat zo’n feestje gevierd wordt in 2 verschillende kamers. De puberkamer en de woonkamer, dit tot groot ongenoegen van mijzelf.

Omdat ik wat klein behuisd ben en in de regel de pubers toch niet in zicht zijn, heb ik dit jaar besloten het feestje klein te houden. Aan dochter het verzoek hetzelfde te doen met het uitnodigen van de pubers. Vorig jaar vond ik namelijk overal pubers terug, zelfs in mijn koelkast en dat exemplaar had ik nooit eerder gezien. Toen ik vroeg wat hij zocht, en dat de Cola bleek, ging ik hem subtiel voor en vertelde hem dat ik die wel wist te vinden. Get lost kid!

Eerlijk is eerlijk, het was dit jaar bescheiden, zelfs het aantal pubers. Maar nog steeds liep ik tegen het feit aan dat ze richting “puberkamer” gingen en je de pubers zelfs nauwelijks terugziet in de woonkamer. Dus de hapjes en drankjes werden in tweeën gesplitst.

Af en toe bij binnenkomst van visite is het, vind ik, noodzakelijk dat ze toch haar gezicht laat zien. Helaas is dat voor korte duur. Daar waar ik van dacht dat ik het nooit zou accepteren, moest ik met lede ogen toezien. Waarom? Omdat er geen enkele puber zit te wachten op “volwassen” praat. Ze willen zitten, hangen, liggen, in hun eigen muziek met hun eigen vrienden en vriendinnen met hun eigen eten en drinken. Praten doen ze nauwelijks en als ze dat doen alleen wanneer ze willen, of tegen en in hun Phone, hun levensader. En vraag je ze of het gezellig was? JA! Super! Met verbazing kijk ik ze dan aan of ze het menen, maar ook dat zie je terug bij een 14-jarige.

Niet snel maar toch wel, tevreden.

Nog vele vele jaren van gezondheid lieve Ro!

Liefs,
Mama Diana

Kinderen, Liefs Diana

De keuzes van een puber

Bij het bedenken en inspiratie opdoen voor mijn columns schrijf ik vaak tussendoor iets bij mijn notities of ik kijk wat om me heen. Er gebeurt iets of er valt iets op wat mogelijk een column maakt. Ik ben een denker, wat er ook gebeurt, ik denk er over na. En wat opvallend is, bij alles wat ik doe, waar ik ben, wat ik eet, alles bestaat uit het maken van keuzes. Best vermoeiend, soms heb ik gewoon helemaal geen zin om na te denken. Ok, er zijn zaken in het leven die je moet doen, anders heb je geen poen of ga je dood. Dus werken moet, eten en drinken moet, maar blijf vooral ademhalen (zelfs dat is nog een keuze). Werk je niet, “soms” ook een keuze, dan moet je het met minder poen doen, maar nogmaals blijf vooral ademhalen.

Maar waar wij volwassenen soms niet kunnen kiezen of we nu spinazie moeten eten of pizza, hebben pubers hun andere “soms” moeilijke keuzes te maken.

Wat ideeën:

  • Iedere ochtend weer het dilemma met kleding. Skinny jeans of geen skinny jeans. En dan; wat draag ik er boven? Denk intussen even aan de bekende berg kleding… We weten inmiddels dat de keuze reuze is.
  • Puberlief doet aan wedstrijd dansen. Ga ik weer auditie doen? Het heeft tot 5 dagen voor de audities geduurd om hierover na te denken en ze heeft toen na veel twijfelen een keuze gemaakt. Gelukkig heeft ze het gedaan. Dansen vindt ze geweldig! En ze is inmiddels vergroeid met de dansschool. Ik-zit-soms-dwars-met-mezelf keuze.
  • Skype is “hot” vanaf de bank of bed. Hoe-wil-ik-hangen keuze. Dit gaat gepaard met veel geluid. Boxjes worden gekoppeld aan de iPhone of laptop. Geluidskeuze en comfortzone keuze.
  • Blijf ik thuis met vrienden of gaan we buiten chillen op het veldje? Dit is een gezamenlijke keuze.
  • Maak ik huiswerk of niet? Gemak, geen-zin-in keuze.
  • Bel ik op tijd naar mijn moeder als ik thuis verwacht word of niet en stel ik het zo lang mogelijk uit. Te-leuk-om-met-vrienden/dinnen-te-zijn keuze. mpuber-,maakt-keuze
  • Vriendjes keuze
  • Vriendinnen keuze
  • Schoenen keuze
  • Schoolvakken keuze
  • Beroepskeuze
  • Eten/drinken keuze
  • Ram-ik-mijn-maandgeld-er-in-een-keer-doorheen keuze

Wat voor keuzes maken jullie pubers? Hier in huis wordt vooral veel gezucht bij het maken van, herstel, nadenken over iets. Het is ook vast een zware belasting om over sommige dingen een beslissing te moeten nemen en dit op puberale leeftijd. Als liefhebbende moeder kies ik er voor om te werken, te sporten, te schrijven, sociaal bewogen te zijn, zoveel mogelijk te genieten van het leven, mijn leven met eten en drinken in balans te houden, te veel hooi op mijn vork te nemen waardoor ik soms te weinig heb aan 24 uur in een dag en het mezelf dus niet altijd even makkelijk maak. Maar, ik blijf vooral rustig ademhalen.

Liefs,
Diana

Kinderen, Liefs Diana

Van kankerpatiëntje naar fotomodel

Op een goede dag op mijn werk, ging de telefoon. Make-A-Wish aan de andere kant van de lijn, of het gelegen kwam. Waarop ik antwoordde dat ik op mijn werk zat en mijn batterij bijna leeg was (bij intimi reeds een bekend fenomeen). Ze wilde mij toch even spreken dus gaf ik ze vervolgens het directe nummer van mijn werk. De dame die mij belde vertelde dat ze mij op luidspreker had gezet voor mee luisterende collega’s. Er was een vraag. Ik zelf was helemaal in de veronderstelling dat ik gebeld werd voor vragen omtrent Mace zijn wensdag, dus niet. Er werd uitgelegd dat de Stichting bezig was met een volledig nieuwe corporate uitstraling. En Mace was daarvoor het uitgekozen kind, dit samen met nog een prachtig (puber)meisje. Jeetje,… eigenlijk niet helemaal het besef maar wist meteen dat we hieraan mee wilde werken. Waarom? Het is toch wel bijzonder dat precies mijn kind hiervoor gevraagd wordt en dit in combinatie met een fantastische Stichting waar een ieder het warm van krijgt. Er volgde wat “denk” dagen maar ook thuis was er weinig bedenktijd nodig. Wat een eer.

Tijdens Mace zijn wensdag *lees het hier* liep er ook een team van mensen mee waaronder een professionele fotograaf en cameraploeg. Eeeeeeven wennen dat je eigen kind volop in de picture staat. Alles voor de nieuwe campagne maar vooral voor het goede doel. Uiteindelijk volgde er nog een foto- en film shoot.

Na enige tijd volgde er een officiële onthulling, voor ons heel bijzonder. Je eigen kind is normaal al zo bijzonder maar voor nu is hij dat ook voor al deze hardwerkende mensen, die Mace dag in dag uit onder de neus kregen en zijn naam gedurende de werkdagen noemde en hoorden. Volgens een “insider” was Mace al een “bekende” voor hen, zonder hem ooit te hebben ontmoet.

>> Lees hier het verhaal van Claudia, zij kreeg baarmoederhalskanker

Mace

En dan, weer zoveel weken later, na stilte maar trots wordt de campagne gelanceerd. Foto’s, diverse materiaal, video, tv, internet, radio en weet ik waar nog meer. Mijn eigen kleine, kwetsbare, lieve, sociale maar ook sterke, knappe en stoere superheld is gewoon een “nationale” held. Het gezicht van Make-A-Wish maar ook het gezicht van een zoon om trots op te zijn. Het gezicht voor een Stichting die zoveel betekent voor kinderen met een levensbedreigende ziekte en waar kinderen voor een dag hun wens vervuld krijgen en even NIET ziek zijn. Met alle liefde, ook namens Mace, zie hier het resultaat.

https://www.youtube.com/watch?v=ovUatkaND74

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Zomer en de kriebels

Ben jij al klaar voor de zomer? Of heb jij, net als ik, nog overtollig, bobbelig vet rondom de bekende frustratie plekken? Lijk je, net als ik, op de zus van Sneeuwwitje? Of zit je gewoon lekker in je vel, op welke manier dan ook.

Ik heb mezelf voorgenomen om deze zomer een aantal dagen op een zonovergoten strand te bivakkeren. Volledig in de hang, lig, vreet en zuip modus, dat dan weer wel. Het is er vorig jaar niet van gekomen terwijl ik er zo ontzettend veel van houd. Ik wil genieten, dubbel op. Alleen op het moment dat ik mezelf in bikini in het openbaar vertoon komen er diverse gevaren en krijg ik al de kriebels. Een daarvan is dat mijn lichaam zich de rambam schrikt van het zonlicht, want die heeft al twee jaar geen openlucht gezien. Het gevoel dat mijn lijf naar adem snakt. Maar ook degene die mij als eerste op het strand treffen, krijgen een verblindend effect van mijn huid, zonder zonnebril kun je mijn kleur niet verdragen. Dus het zijn niet alleen de hobbels en de vetrollen het is ook nog eens de kleur van mijn huid. Kortom, ik ben er nog niet klaar voor.

Tijd voor actie! Een week of zes geleden zag ik zelf wel “het licht”. Ik was het zat, het luie en onregelmatige, makkelijke vreet- en “niet” beweeg patroon. Na 15 maanden intensief ziekenhuis leven van mijn kleuter, wat blijkbaar niet bevorderlijk is voor je eigen gezondheid en gewicht, ben ik weer die HOGE drempel van de sportschool in gedoken, ik had tenslotte nog een abonnementje lopen. Vrije tijd gezocht, gemaakt en gevonden. Eten in balans, de wijn reduceren en gaan met die banaan.

Ooit, lang lang geleden, was “the gym” mijn tweede verblijfplaats. Helaas moet ik het nu met minder doen. Aan de eisen die ik mezelf nu heb gesteld en me laat martelen door de trainer inclusief schema, laat mij voelen dat ik echt geen 20 meer ben. Confronterend en met trillende beentjes moet ik soms toegeven dat ik gewoon niet in top conditie ben. Maar zoveel mogelijk voor een gezond en fit lijf en natuurlijk het allerbelangrijkste, dat ik mezelf weer goed voel.

Hoe dan ook, klaar of niet, ik kijk uit naar een heerlijke, lange, warme, zonovergoten zomer. Niet alleen voor een paar dagen strand maar zeer zeker ook om samen met mijn beide kinderen aan het plaatselijke meertje te neer te ploffen. Fit of niet, ik heb de kriebels en ik ga genieten.

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana, Wat je niet wist

Angstvallige overeenkomsten tussen een tattoo en een kleintje – deel 2

In het verleden, eigenlijk al vanaf mijn pubertijd, heb ik er vaak over nagedacht. Ik wist het, ik wil het! Het volgende moment besefte ik mij dat ik er de rest van mijn leven aan vast zou zitten en veranderde nooit meer van gedachten.

80% van de mensen met een tattoo krijgt spijt.

Ik ben nog steeds blij dat ik het gedaan heb. Zoals ik mezelf nu zie, past het helemaal bij mij.

Eigenlijk kun je het nemen van een tattoo prima vergelijken met het krijgen van een kleintje. Er komt een dag dat je besluit en voelt, ik ga ervoor, of niet.

Hier zijn 9 angstvallige overeenkomsten tussen het nemen van een tatoeage en het krijgen van een kleintje.

– Een tatoeage is voor altijd. Een kleintje ook. Behalve dat je een tatoeage weg kan laten halen. Is voor mij geen denken aan. Ik hou zo van allebei!

– Zien mensen zo’n rijkelijk gevulde sleeve? Dan behoor je tot de groep “ASO”. Zien mensen je borstvoeding geven, dan zal je wel tot de borstvoeding- en bakfietsmaffia behoren. Mensen zullen hun oordeel klaar hebben. Ik zelf vind dat een erg “ouderwetse” gedachten. Beide heeft de volledige vrijheid in mening en is terug te vinden onder alle niveaus.

– Als je er eenmaal één hebt, is het banen-aanbod een stuk beperkter geworden. Helaas gebeurt dit nog steeds. Nooit geweten dat intelligentie iets te maken heeft met de liefde voor de kunst van het tatoeëren. Nu nog personeelszaken overtuigen.

– Een tatoeage versiert je lichaam. Een baby ook. Tenzij je het ziet als ruïneren.

– Het is altijd duurder dan je in gedachte had. Maar een hele leuke reden om te sparen. Need I say more?

– Wil je er zelf echt één, of wil je er misschien één omdat iedereen er één heeft? Ik mag hopen dat je er in beide gevallen heel goed over nagedacht hebt!

– Je weet dat het, als je er eentje neemt (of krijgt), hoe je het ook went of keert, pijn gaat doen. De pijn verdwijnt en het plezier blijft.

– Je denkt te weten dat je er één wilt, en als je er eenmaal aan gewent bent, wil je er meer. komt er ooit een einde aan? Helaas is het krijgen van kinderen beperkt en is het verlangen naar meer, mijn wens waren er vijf maar ben gelukkig en dankbaar met twee. Dus dan maar verder met tatoeëren.

– Op het moment dat je ze hebt ben je laaiend enthousiast, maar denk je er 15 jaar later nog steeds zo over? Zeker weten! Mijn oudste dochter is inmiddels 13 jaar en mijn eerste tattoo 24 jaar. I will always love them.

P.s. Dit is een contradictie op: Angstvallige overeenkomsten tussen een tattoo en een kleintje – deel 1

Liefs,
Diana

Kinderen, Liefs Diana

Lieve mams

moederdag

Lieve mams,

Er spoken vragen door m’n hoofd. Ik heb namelijk te maken met een 13 jarige puber die ontzettend veel op mij lijkt. Ja ja, zeg het maar, “Karma is a bitch” and she’s here.

Hoe heb jij het (samen met stepdad) toch geflikt? En nee, nu niet gaan lachen want dit is wat je ooit geroepen hebt, wacht jij maar! Nou, het is zo ver.

Was ik ook dwars, rommelig, slordig, opstandig, op en onderweg, brutaal, vergeetachtig en lui? Nam ik non-stop vrienden en vriendinnen mee naar huis, zuchtte, kreunde en steunde ik bij ieder verzoek van jou? Kwakte ik ook al mijn kleding op een hoop en bij de vraag om mijn kamer op te ruimen, pakte ik toen alleen maar een grote berg kleding van de grond om dit vervolgens in de wasmand te gooien? Moest jij mij ’s ochtends ook tig keer roepen voor ik overeind kwam? En at ik ook altijd de ijskast leeg? Moest jij wel eens op school komen voor een gesprek? Ik namelijk wel.

Heb je misschien nog tips, tricks of goede adviezen? Zat jij ook wel eens met de handen in het haar? Ja ik weet het, het is jullie enige kleindochter en de liefste van de wereld. Maar echt, ze lijkt op mij.

Ik klaag verder niet hoor  want ze is ook sterk, stoer, mooi, vaak ook heel lief en heeft een hart van goud.
Bij deze bied ik mijn oprechte excuses voor mijn zware pubertijd inclusief gedrag aan. Want als er iemand mij is blijven steunen door dik en dun, waren jullie dat. Ik heb mazzel, want ik heb een geweldige moeder en wel twee stuks top vaders.

Voor nu nog even doorbijten, maar ik heb van jullie geleerd om je kind altijd bij te blijven staan, hoe opstandig ook.

Met de nodige “irritante” gesprekken van mijn stievie aan de eettafel, de goede verzorging en het luisterend oor van mijn mams en de wijze levenslessen van mijn paps.

Dank jullie wel.

Liefs, Diana

 

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Puber en pesterijen

Ben jij of heb jij wel eens gepest? Een groot aantal zal, helaas, met ja antwoorden. Uit onschuld, meeloperij, onder dwang of was je gewoon een pestkop of de pispaal. Om hier niet met statistieken te smijten en alleen een idee te geven: Ruim een kwart van de scholieren pest “af en toe” en ruim 6% van de scholieren pest “vaak”.

Pesten wat varieert van een plagerij tot fysiek geweld en, wat er de laatste jaren zeker niet onder doet, het cyberpesten. Ook een serieus probleem. En om ook hier niet met statistieken te strooien maar alleen een idee te geven: 1 op de 10 wordt gepest via het het net. Variërend van schelden tot het verspreiden van foto’s en valse profielen.

Met regelmaat check ik mijn Facebook en Twitter. Laatst werd daar een schokkend filmpje van ruziënde pubers getoond, topic van de twee opvolgende dagen. Het filmpje liet zien dat een opgefokte puber een andere ruziënde puber een behoorlijke klets in haar gezicht gaf, dit toegejuicht door een andere opgefokte puber die dit nota bene stond te filmen, het gebeurt.

Bij het zien van de beelden geven we een OEH! En een AH! En levert dit de nodige boze reacties en de nodige adrenaline op bij heel veel mensen. Het is afschuwelijk.

Bij mij komen er meteen vragen naar boven. Hoe gaat het met die arme puber die de ontiegelijke dreun kreeg? Waarom laat de meppende puber haar zo opfokken? Waarom filmt de filmer dit? Wat zullen de ouders van de opgefokte pubers hiervan vinden? Worden die kids hiervoor gestraft? Zo ja, hoe dan? En zullen ze berouw tonen? Ik vrees dat deze vragen voor ons onbeantwoord blijven.

Dit waren niet de eerste beelden van zo een zwaar incident en ik vrees ook niet de laatste, helaas komt het voor velen wel heel dichtbij.

Vorige week zat ik zelf met mijn 13 jarige puber op het politie bureau om een getuigenverklaring af te leggen, omdat ze bij twee vechtende pubermeisjes stond te kijken op school. In eerste instantie een “eerlijk” gevecht. Totdat een van de vechtende pubers haar vader had gebeld, deze blind varend op zijn dochter, kwam direct opdagen en vloog vervolgens de andere puber aan. Zo jammer dat er ook ouders zijn die zich hierin mengen op een agressieve manier, dat lijkt mij niet het juiste voorbeeld.

Een ouderwets potje vechten tussen twee pubers lijkt ver weg. Dreigementen zijn aan de orde van de dag, want als… dan! Filmpjes met schokkende beelden van vechtende pubers of meisjes en jongens die lastiggevallen worden door hele groepen tegelijk. Laf, dat is het.

Wat kunnen we er aan doen? Ook ik merk dat pubers soms tussen je vingers wegglippen en je niet altijd grip hebt op wat ze op school of buiten doen, maar ik blijf mijn puber wel met mogelijke consequenties confronteren. Hopend dat het indruk maakt en vooral hopen dat ze nooit slachtoffer wordt van dergelijke pesterijen of hieraan deelneemt.

Geen column zoals jullie deze van mij gewend zijn, maar dit is iets wat de gemoederen wel bezig houdt. Ik ben ook heel erg benieuwd naar jullie reacties en of ervaringen.

Soms, heel soms ben ik wel eens serieus 😉

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Gewoonlijke chaos

Is het bij jullie wel eens rustig? Bij mij thuis niet. Een gewone rustige werkweek in mijn gezinsleven lijkt niet te lukken, mijn leven is een gewoonlijke chaos. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat dit voor een groot deel aan mezelf ligt.

Ik schets een “gewone” werk- schooldag. Het begint op het moment dat de wekker gaat, 7 uur, een lastig moment maar oké. Ik hijs mezelf uit bed en loop als eerste naar de kamer van mijn puber, hier volgt een hele klus om haar wakker te krijgen. Na het eindeloos irritante geluid van haar eigen wekker die ze nooit hoort, roep ik en probeer haar wakker te schudden. Het laatste middel is de dekens van haar af trekken, eindelijk een teken van leven. Bij de kleuter is het iedere dag anders, soms wordt hij wakker van de geluiden van de puber, soms uit zichzelf. Maar als ik hem wakker moet maken, is het geen vrolijke noot.

Na het langzaam wakker worden volgt medicatie, ontbijt, douchen, aankleden, stress, make-uppen, haren, chaos en lunchpakketten. Denk hierbij aan een kleuter die zichzelf nog niet aankleedt en een puber die een kast vol kleding heeft, maar dagelijks zuchtend en stampvoetend door het huis loopt, omdat ze “niets” heeft om aan te trekken. Het standaard rijtje lukt niet dagelijks. Mijn puber bedenkt ’s ochtends ook wel eens dat ze haar schooltas nog moet inpakken en tussen alle haast door roepen natuurlijk Instagram en de nodige chat apps.

Met een beetje geluk gaan we op tijd de deur uit. Iedere dag is het weer een strijd tegen de klok.

Kids op school, ik race naar mijn werk. Op tijd? Op het nippertje of net niet. Eindelijk, computer aan, cappuccino erbij. Mijn werkdag kan beginnen en duurt tot 5 uur. Einde werkdag, richting huis maar eerst langs de plaatselijke supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Ik ben zeer goed in plannen, maar zeer slecht in het bedenken wat we morgen gaan eten. Eenmaal thuis is de kleuter op stuiterbal niveau, de partner op zijn vaste stek, dochter op haar kamer of nog niet thuis. Maar het koken kan beginnen en met een beetje mazzel heb ik gehaald wat iedereen graag wil.

Diner time! Sinds mijn kleuter ziek is geweest, is de structuur in dit gezin ver te zoeken, voor zover het er was. Maar we doen ons best dit terug te vinden. Gezamenlijk eten is iedere dag een uitdaging. In dit gezin eet niet iedereen altijd wat de pot schaft, maar ik probeer een ieder te geven wat ze lekker vinden. Ook dit is een lering die ik heb getrokken tijdens de ziekte van mijn kleuter. Na het eten is iedere dag anders. Doordeweeks volgen 2 dansavonden van de puber inclusief ik als taxi, heeft de partner 2 clubavonden, heeft de kleuter (thank God) nog niets en heb ik minstens 1 vriendinnenavond en probeer ik 1 sportavond te hebben.

Ergens is er rust, na de gewoonlijke chaos. Dan plof ook ik op de bank, ligt de kleuter op bed en zit de puber op haar kamer series te kijken of op haar chat apps.

Balans is mijn manier van leven, maar chaos houdt mijn motor draaiend.

Terwijl ik op de bank zit probeer ik de Zenmodus te vinden. Ik schrijf aan mijn column, of lees wat, ik app met wat vriendinnen, kijk tv en check mijn Facebook.

Ik kijk naar de klok, het is tijd en moet vroeg op. Ik zet de wekker en weet nu al dat ik baal van dat geluid.

Weer een dag met de gewoonlijke chaos.

Liefs, Diana
Kinderen, Liefs Diana

Puberfeestje

disco tieners

Mijn dochter heeft een feestje, op school. En daar zit ik dan, half in te storten en intussen mezelf bezig, maar vooral wakker te houden. Aan mijn column schrijven en tussendoor 20 keer Facebook checken en ik speel een spelletje. Ik bezoek nog eens een blog site en lees wat, ik krijg en stuur wat appjes heen en weer en luister naar muziek. Nu wordt het toch wel heel erg laat, maar ik moet nog even wachten. In de regel kan ik mezelf prima vermaken, ik houd van de avond, ik ben tenslotte een avondmens. Maar ook ik word ergens moe. Mijn puber niet. Die gaat vol gas, althans op feestjes. Ik ook, maar ik zit nu thuis, wachtend op mijn feestvierende puber.

Zo rond half elf gaat de telefoon, een moeder van een pubervriendin die ook aan het feestvieren is, op diezelfde school. Ze vraagt hoe laat het feestje is afgelopen. Ik zeg, 12 uur, middernacht, dus we wachten nog even. Deze moeder heeft ook een puber, zij zit in de brugklas dus dit is de moeder haar eerste ervaring van een feestvierende puber. Welkom bij de club van de “wachtende en bezorgde” moeders. De moeder haalt hun op, dat is alweer een zorg minder.

Uitgaande van een schoolfeest denk ik aan mijn puber die alleen maar staat de dansen en te giechelen met vrienden en vriendinnen. Ze schenken daar geen alcohol en roken mag natuurlijk niet. Dus geen zorg, want dat doet mijn puber niet. Dat roept iedere ouder, dus ik ook.

Ik vraag mezelf af, wat ik deed toen ik 13 jaar was. Ik zat toen, net als dochterlief, ook in de 2e klas. Schoolfeestjes had ik niet, althans dat denk ik. Ik had wel feestjes, maar niet op school. Had mijn moeder dezelfde zorgen? Helaas, ik weet het antwoord al, mijn moeder had zorgen voor 10 moeders tegelijk, arme moeder.

Ik lees nog wat, het is bijna 12 uur, middernacht, het feestje is bijna voorbij dus dochterlief komt straks weer thuis. Ik heb mezelf al een aantal keer in mijn heerlijke bedje gewaand, maar ik houd nog even vol. Uiteindelijk om half 1 gaat de sleutel in het slot en komt er een doodvermoeide puberdochter binnen. Ha! Eindelijk, gezellig en vertel! “Mam, moet dat echt, ik ben moe ik ga naar bed”. En daar zit ik dan, achterblijvend op de bank, weer kipfit en puber ligt op bed.

Ik wacht met smart op het volgende feestje.

Liefs, Diana

 

Afbeelding: Shutterstock