Nee ik bedoel niet dat hij het zwaar heeft, of achter de feiten aan loopt. Mijn zoon loopt letterlijk op z’n tenen. Een tenenloper noem je het ook wel. Het begon toen hij als dreumes leerde lopen. De meeste dreumesen beginnen rond de salontafel ook op de tenen. Maar al snel wordt de hele voet plat op de grond geplaatst. Maar niet bij mijn dreumes. Hij bleef rond de tafel op zijn tenen staan alsof de vloer onder zijn hielen lava was.
Lees meer
Ik herinner me dat ik in een groot wit licht lag te staren en ik kon niks behalve afwachten. Ik probeerde mezelf af te leiden, maar ik was te zwak. Ik sloot mijn ogen, ik hoorde machines piepen, dokters praten en zo nu en dan vervaagde het geluid naar de achtergrond. Ik was aan het wachten op dat ene geluidje. Het geluid van het gehuil van een pasgeboren baby. Mijn baby. Ik kon niet wachten op ons eerste huid op huidcontact. Opeens schrok ik op uit een verre gedachte. Daar was het geluid, het gehuil, mijn hart sloeg ervan over. Zo bijzonder, zo mooi. Na die lange, lange strijd was ze dan eindelijk daar. Ik wilde opspringen, haar in mijn armen nemen en naar huis gaan. Maar ik lag daar hopeloos en volledig overgegeven aan anderen. Ik kon niks. Lees meer
Twee van de drie keren dat ik zwanger was, was ik hoogzwanger in de zomer. Nu zie ik vooral voordelen van bevallen in de zomer, want tijdens de verjaardagen zitten we meestal in de tuin. Maar hoogzwanger zijn in de zomer is niet echt heel comfortabel. Voor zover hoogzwanger comfortabel kan zijn. Als ik nu tijdens deze warme dagen een vrouw met een hoogzwangere buik zie lopen, krijg ik toch wel een beetje medelijden. En hoop ik maar dat iedereen om haar heen heel geduldig en vredelievend is. Lees meer
Ik heb een groot kind. Zeer gemiddeld geboren. Als peuter de lucht in geschoten. Op vierjarige leeftijd droeg hij al maat 116/122. En inmiddels steekt hij een kop boven zijn klasgenootjes uit en daarmee is hij bovengemiddeld groot. Niet te verwarren met ‘niet normaal’, maar gewoon bovengemiddeld zodat het samen met ondergemiddeld er een mooi gemiddelde kan zijn. Lees meer
Onlangs was ik in zo’n fantastisch speelparadijs. Zo één waar de kleuren op je afgeschoten worden en het gekrijs van kinderen je hersenpan laat trillen. Maar ik kom er graag met mijn kinderen. Want ze kunnen daar klimmen en klauteren, glijden en ballen gooien. Een locatie die veilig is, want overal ligt er rubber op de vloer en zijn er stootkussens om tegen aan te knallen. De perfecte plek om hun klimbehoefte de vrije loop te laten. Want als ze dat thuis doen, kletteren ze met hun voorhoofd op een houten vloer.
Hoe dan ook, ik kom er al sinds mijn eerste nog een baby was. En naarmate ik meer kinderen kreeg, kwam ik er steeds vaker. Want zo’n derde denkt met negen maanden al de trap op te kunnen klimmen. Nee, zo’n speelparadijs is perfect! Ik plant mijn baby in de babybak, mijn peuter in het peutergedeelte en de oudste gaat z’n gang maar. Want die is inmiddels een ware Ninja Warrior en dat is niet zomaar gekomen.
Toen hij namelijk een jaar of twee was, was daar een klimtoren die vol zat met klimmende peuters. Zo’n toren met zachte, ronde traptreden die voor het oog van een moeder net even te stijl zijn. Maar overal rondom ligt nog meer rubber. Inmiddels wist ik wel een beetje waar mijn tweejarige toe in staat was. Hij was een klimmer. En ik kon hem achterna zitten wat ik wilde, hij klom toch wel. En dus besloot ik toe te kijken hoe hij deze toren ging beklimmen. Ik wist dat het een uitdaging zou zijn die hoogstwaarschijnlijk zou falen, maar de enige manier voor hem om dit te ontdekken was door het zelf te ontdekken.
Inmiddels zat ik vol bewondering naar hem te kijken, want hij kwam verder dan ik ooit gedacht had. Maar toen opeens verloor hij zijn grip en viel naar beneden op de rubberen ondergrond. En ondanks dat hij weer omhoog leek te stuiteren, was deze ondergrond nog best hard en moest hij even huilen. Of baalde hij dat het hem niet gelukt was? Hoe dan ook, ik pakte hem op en troostte hem. Een andere moeder had gezien wat er gebeurde en keek me verontwaardigd aan. “Misschien is hij daar nog een beetje te jong voor, aangezien hij best klein is”, was haar felle reactie naar mij toe. En in haar ogen kon ik zien dat ze haar gedachten zacht had uitgedrukt.
Ik was het niet met haar eens. Hem op een skateboard zetten en van een heuvel af laten glijden, daar was hij misschien een beetje te jong voor. Een boom omhakken met een hakbijl, ook daar was hij misschien een beetje te jong voor. Hem friet laten bakken in een frituurpan, ja daar was hij waarschijnlijk een beetje te jong voor. Maar nadat hij zijn tranen had weggeveegd, wilde hij de toren nog een keer proberen. Ik liet hem gaan en riep, ga ervoor! Met de ogen van die moeder prikkend in mijn rug. Toch liet ik me beïnvloeden en ging dit keer iets dichterbij staan zodat ik hem kon opvangen. Hij viel weer, maar dit keer was hij trots want hij was hoger gekomen dan de eerste keer.
Ik ben zo’n moeder die haar kind laat vallen. Soms zie ik het al aankomen en dan nog laat ik het gaan. En ja soms vallen ze, soms hebben ze een kapotte knie. Maar mijn kinderen nemen wel risico’s en proberen nieuwe dingen uit. Wanneer ze vallen, staan ze op en proberen ze het opnieuw. Ontdekken en leren lukt vaak het beste door het gewoon te doen. En als ik ze niet toelaat te vallen, leren ze ook nooit op te staan.
Afbeelding vallend kind: emin kuliyev/shutterstock
Ik ontving onlangs een app’je van mijn man. Het was geen pikant app’je, ik zou geeneens meer weten wat daarin zou moeten staan. Nee het was een app’je met ‘shampoo en vuilniszakken’. Een kort boodschappenlijsje met dingen die ik niet vergeten moest.
Lees meer
Twee kinderen, je baan, je vriendinnen en wat jullie vanavond gaan eten staan vast hoger op je lijstje dan je autoverzekering. Toch zijn er heel veel misverstanden over. Wat denk jij: is het slim om dat krasje te claimen bij je autoverzekeraar? En is een uitgebreide autoverzekering altijd de beste keuze? Bij Independer zetten we de 5 grootste misverstanden over je autoverzekering op een rij. Lees meer
De beste mama en partner zijn, een goede dochter zijn, je best doen op het werk, af en toe meehelpen op de school van je kinderen, netjes naar de sportschool, altijd voor je vriendinnen klaarstaan… Het lijstje kan nog wel even doorgaan. Altijd de meest perfecte versie van jezelf willen zijn; het is wat we onszelf opleggen en waarvan we denken dat anderen dat ook doen. De lat telkens net ietsje hoger leggen, zodat je je continu voelt alsof je op je tenen loopt. Het is een mysterie waarom we onszelf dit aandoen, en waarom het vaak zo lastig is om te accepteren dat we niet altijd aan die buitengewone verwachtingen voldoen. We maken fouten, we hebben niet het ‘perfecte’ lichaam en soms gaan de dingen niet zoals we hadden gewild of gepland. Jezelf accepteren en volledig tevreden zijn met wat je hebt en hoe je het doet: dat is misschien wel de moeilijkste les in het leven. Waar begin je? Lees meer
Op een gegeven moment kom je in je gezinsleven op het punt waarvan je zegt: ‘nu is het genoeg’. Meestal bespreek je dit met je partner, want het is wel een beslissing waar je allebei achter moet staan. En wanneer je dan beiden zegt, ‘het is klaar’ en je zelf het heft in eigen hand mag nemen (en dus je lot niet aan de Lieve Heer overlaat), verdiep je je in de mogelijkheden.
Twee miskramen, drie kinderen en twee katten (die er overigens niks mee te maken hebben) verder, kunnen mijn partner en ik samen zeggen: ‘het is genoeg, het slot mag erop’. Maar dit keer niet bij mij. Lees meer
Waar je een paar jaar geleden nog een beetje scheve bekken kreeg wanneer je vertelde naar een vakantiepark op vakantie te gaan, gaan nu bijna alle gezinnen wel een keer per jaar. Er wordt gigantisch veel aandacht besteed aan de kinderen en ook zie je steeds meer luxe opkomen. Ik heb een aantal vakantieparken in Nederland op een rij gezet waar het prima te vertoeven is met het gezin. Lees meer