Daan | Voormijnkleintje.nl

Twinkelende lichtjes en mierzoete reclames. Het is december! En jawel, daar hangt de ultieme uitdaging voor elke ouder: de kersthapjeslijst van de juf. Het lijkt zo onschuldig deze handige opsomming van wat er meegebracht moet worden naar het kerstdiner op school. Maar vergis je niet: die lijst is geen lijst. Het is een wedstrijd.

Met goede moed wandel je maandagochtend de school in, om te zien dat de lijst al hangt. Het begint, wie durft de eerste zet te doen? Uiteraard heeft de moeder met de praktische jas en de net iets te strakke agenda haar naam al bij “pakken chocomel” gezet. En de vader die altijd te laat is, heeft natuurlijk servetten geclaimd. Slimme zet. Maar jij? Jij ontdekt de lijst pas op woensdagmiddag, wanneer alleen nog “culinair hoogstandje, volledig Instagram-waardig” openstaat.

Sushi in de vorm van Rudolf

Je denkt nog even terug aan vroeger. Toen een worstje in bladerdeeg en een blokje kaas op een prikkertje met een zilveren sterretje goud waard waren. Maar dat is nu passé. Tegenwoordig verwachten ze kerstmannetjes in marsepein, handgeschilderde koekjes met kerststerren, en sushi in de vorm van Rudolf het rendier.

Dus daar sta je, woensdagavond, in de keuken. Je hebt je handen vol met een Pinterest-recept dat belooft dat kerstboomvormige mini-pizza’s “echt supersimpel” zijn. Eén blik op je keuken vol deeg en mislukte kaassterretjes verraadt anders. De kinderen hangen ondertussen verveeld op de bank, want jij moet “creatief wezen”.

Pizza-Kerstboom-baksel

Op school aangekomen, blijkt jouw pizza-Kerstboom-baksel ineens totaal ondermaats. Naast je staat een moeder met een schaal kunstwerken – eh, kersthapjes – die een Michelin-ster verdienen. “Gewoon een beetje hobbyen,” zegt ze nonchalant. En jij voelt je ineens alsof je naar een kerstdiner komt met een plastic bakje druiven.

Maar weet je, het kan altijd erger. Want er is ook nog altijd die ene ouder die, midden in de kersthapjes-chaos, besluit om zelf niets te maken, maar een schaal kant-en-klare bitterballen meeneemt. En weet je? Die schaal is nog het eerste leeg ook. Terwijl jouw “kunstwerkjes” half afgekloven achterblijven.

En terwijl je de afgebrokkelde kerstbomen in een vuilniszak schuift, neem je je voor: volgend jaar zet je je naam als eerste op de lijst. Voor de servetten.

Sinterklaas, Columns

‘Ouders woest na horrorscène in Sinterklaasjournaal’… Pfff, zucht, ugh!

Daan

Ja hoor, het is weer zover. De tijd van chocoladeletters, pepernoten en… boze ouders over het Sinterklaasjournaal. Dit jaar ligt de verhaallijn onder vuur omdat het “te ernstig” zou zijn. Kijkcijferanalist Tina Nijkamp noemt het zelfs het “slechtste Sinterklaasjournaal ooit” vanwege de ziekenhuisopname van de Sint en – hou je vast – een ontmoeting met een cirkelzaag. Als je het mij vraagt, is het niet het Sinterklaasjournaal dat ontspoord is, maar de ouders die overdrijven.

Huilend op de bank

Weet je wie níet huilend op de bank zit? Kinderen. Terwijl volwassenen zich druk maken over sirenes en zaagmachines, zitten kinderen te genieten van het avontuur. En weet je wat ze zeggen als het spannend wordt? “Het komt toch altijd goed.” Want dat is de kern van het Sinterklaasjournaal: spanning met een gegarandeerd goede afloop. Dat is het hele spel van Sinterklaas!

Kinderen hebben een gezonde dosis spanning nodig. Het helpt hen omgaan met kleine angsten en leert ze dat zelfs als dingen misgaan, alles uiteindelijk weer goedkomt. Sinterklaas belandt in het ziekenhuis? Geen probleem, de Pieten regelen het wel. Een cirkelzaag? Spannend! Maar we weten allemaal dat de Sint er ongedeerd uitkomt. Dit is geen horrorfilm; dit is een zorgvuldig geregisseerd kinderprogramma.

Kinderen gladstrijken

De kritiek dat het “te ver” gaat, zegt meer over de ouders dan over het programma. Want laten we eerlijk zijn: de meest bezorgde ouders zijn vaak degene die alles voor hun kinderen gladstrijken. Maar kinderen leren door uitdaging en spanning. Het leven is geen aaneenschakeling van regenbogen en glitter. En wat is een beter moment om dat spelenderwijs te leren dan tijdens de magie van Sinterklaas?

En dan nog dit: laten we niet vergeten dat het Sinterklaasjournaal een traditie is die kinderen betovert, niet ouders. Het is niet bedoeld om ons volwassenen te pleasen met een tam, voorspelbaar verhaal. De sirenes, cirkelzagen en verdwijntrucs zijn precies wat dit programma spannend en memorabel maken. Wie klaagt over het “tranendal” van twee jaar geleden, vergeet gemakshalve dat kinderen ook toen nog gewoon blij naar de intocht keken en vrolijk pepernoten aten.

Precies waar het voor bedoeld is

Dus ja ‘experts’ en mede-klagers, laten we ophouden met doen alsof dit “te veel” is. Het Sinterklaasjournaal doet precies waar het voor bedoeld is: kinderen een magisch, spannend en hoopgevend verhaal bieden. En als dat betekent dat wij volwassenen even door onze spanning heen moeten bijten, dan is dat maar zo.

Laten we de Sint z’n werk doen en genieten van de show. Want zeg nou zelf, als zelfs een cirkelzaag in het verhaal past, wat kan er dan níet goedkomen?

Afbeelding Shutterstock

Kind, Columns

‘Even m’n potje afmaken’ en nog vijf reacties van mijn gamende zoon

Daan

Het is avond, de klok tikt richting bedtijd en mijn zoon zit alweer uren verdiept in zijn favoriete game. Ik geef het toe, gamen is z’n passie. Het is niet zomaar een hobby, het is een levensmissie. Maar elke moeder kent dat onvermijdelijke moment waarop je de woorden moet uitspreken die bij voorbaat al garant staan voor drama: “Stoppen met gamen, het is tijd om naar bed te gaan.” En dan begint het. Hetzelfde ritueel, dezelfde excuses, dezelfde onuitputtelijke pogingen om nóg vijf minuten te krijgen.

Voor wie dit dagelijks meemaakt: hier zijn vijf reacties van mijn zoon op dat gevreesde moment, want als het om gamen gaat, zijn kinderen net stand-up comedians.

1. “Ik kan nu niet stoppen, ik ben midden in een missie!”

Na “even m’n potje afmaken” komt deze klassieker. Het maakt niet uit hoe vaak ik zeg dat bedtijd echt bedtijd is, mijn zoon is steevast bezig met een ‘missie van levensbelang’ die nooit op pauze kan. “Mam, het is nu écht belangrijk!” zegt hij met een serieus gezicht, alsof hij deel uitmaakt van een reddingsoperatie in het buitenland. En ik sta daar, denkend: sinds wanneer zijn bedtijden onderhandelbaar bij noodsituaties? Helaas, zijn digitale wereld draait blijkbaar door, ook als de klok in de echte wereld richting negen uur gaat.

2. “Dit is mijn laatste potje, ik zweer het!”

Ah, de belofte van “het laatste potje”. Ik ken deze inmiddels als geen ander. Dat ‘laatste potje’ heeft meer keren dan ik kan tellen geleid tot een extra half uur gamen. Zodra ik hem eraan herinner dat ik dat ‘laatste potje’ al 30 minuten geleden heb gehoord, kijkt hij me aan met de onschuldige ogen van een puppy. “Ja, maar dat ging net mis, mam, dit keer echt de laatste!” Ja hoor, en dan zit ik straks op de bank te wachten tot hij eindelijk zijn overwinning heeft behaald. Zelden een belofte met zo weinig overtuigingskracht gehoord.

3. “Ik ben bijna klaar, nog één minuut!”

Het grappige aan deze is dat die ‘één minuut’ nooit een echte minuut is. In game-tijd lijkt dat concept van tijdsverloop totaal anders te zijn. “Nog één minuut,” roept hij dan, terwijl hij druk op de knoppen van zijn controller hamert. Tien minuten later blijkt die ene minuut een rekbaar begrip te zijn dat alle wetten van de natuurkunde tart. En als ik hem daarop aanspreek, volgt steevast: “Mam, jij begrijpt gewoon niet hoe dit werkt!” Tja, misschien niet, maar ik weet wel hoe een klok werkt.

4. “Maar iedereen mag altijd langer gamen, behalve ik!”

En dan komt-ie: de ultieme troefkaart… het argument dat iedereen, maar dan ook iedereen veel langer mag gamen dan hij. Blijkbaar hebben álle andere kinderen ter wereld onbeperkte schermtijd en ben ik de enige moeder die grenzen stelt. “Thijs mag tot tien uur doorgaan en hij hoeft niet eens zijn tanden te poetsen,” roept hij dan verontwaardigd. Even overweeg ik om Thijs’ ouders op te bellen om te checken of dat klopt, maar ik laat het maar. Hoe kan ik als ouder ooit concurreren met de onzichtbare legioenen van gamende kinderen die volgens mijn zoon alle vrijheid van de wereld hebben?

5. “Maar als ik nu stop, verlies ik al mijn voortgang!”

Dit is de dramatische noodbom die altijd aan het eind komt. Met een zucht en een diepe blik in mijn richting zegt hij: “Als ik nu stop, verlies ik alles waar ik vandaag voor gewerkt heb.” Het is alsof hij net een kasteel van zand heeft gebouwd en ik er op het punt sta een emmer water overheen te gooien. En ik snap het, ik snap écht dat het frustrerend moet zijn om zomaar te stoppen als je zo hard hebt gewerkt om in die game vooruitgang te boeken. Maar, serieus? Het is bedtijd en zijn digitale karakters kunnen wel een nachtje zonder hem doorbrengen.

Bonus: “Dit is goed voor mijn toekomst!”

Deze komt zo nu en dan voorbij als hij écht wanhopig is. “Mam, dit is serieus! In de toekomst kun je gewoon rijk worden van gamen!” roept hij met sterren in zijn ogen. Tja, hij zou gelijk kunnen hebben. Maar voor nu zeg ik maar: “Voor je toekomst is een goede nachtrust net zo belangrijk, mijn jongen!”

En zo gaan we elke avond het ‘gevecht’ aan, een wedstrijd tussen mijn pogingen om structuur in zijn dag te brengen en zijn eindeloze creativiteit om vijf extra minuten te winnen. Maar eerlijk is eerlijk, uiteindelijk zet hij de game uit, misschien niet zonder protest, maar wel met een knuffel voordat hij naar bed gaat.

Dus aan alle moeders met gamende zonen, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Het is grappig, soms frustrerend, maar vooral heel herkenbaar. En wie weet, misschien eindigt die zoon van mij ooit nog als professionele gamer. Maar voorlopig? Eerst tandenpoetsen en naar bed!

Afbeelding: Shutterstock

Kind, Columns

Appeltjes plukken, hoe het werkelijk gaat…

Daan

Ah leuk, het is herfst! We kunnen weer appeltjes plukken met de kinderen. Dit is echt zo’n idyllische activiteit om te doen met kinderen. Lekker een frisse neus halen in de buitenlucht. Terwijl de kinderen ravotten door een boomgaard, leren ze waar appeltjes aan groeien. Alle zintuigen worden geprikkeld en als ouder voel je dat je echt goed bezig bent!

Top, wij gaan appeltjes plukken! Lees meer

Columns, Voor mama

En toen bleek ik opeens een winkeldief! Nou ja, mijn kleuter dan…

Daan

Boodschappen doen is meestal niet mijn favoriete bezigheid, maar sinds de zelfscankassa’s hun intrede hebben gedaan, vind ik het ineens een stuk dragelijker. Geen eindeloze wachtrijen meer, geen vreemde blikken van de caissière als mijn kleuter weer eens iets te hard roept dat hij “NU EEN KOEKJE WIL!” Nee, met een zelfscanner kan ik rustig mijn karretje door de gangpaden manoeuvreren, zonder me druk te maken over ongemakkelijke situaties. Tenminste, dat dacht ik.

Prachtig dat zelfscannen

Daar liep ik dan, met mijn kleuter naast de winkelwagen en de scanner stevig in mijn hand. Mijn kleuter vindt het prachtig, dat zelfscannen. Terwijl ik zorgvuldig de barcodes van de yoghurt, appels en brood inscan, grijpt hij enthousiast naar alles wat hij kan bereiken. Soms kijk ik nog eens achterom en zie ik een pak eierkoeken die ik me niet kan herinneren gepakt te hebben, of een zak chips die ik echt niet op mijn lijstje had staan. “Mama, koekjes!” roept hij blij en mikt een pak oreo’s in de kar. “Nee, schat, die hebben we al thuis,” probeer ik dan geduldig, terwijl ik de koekjes terugleg en een poging doe om hem een appel aan te smeren.

Maar goed, meestal weet ik deze spontane inbreng nog op tijd te ontdekken en corrigeren voordat we bij de kassa zijn. Ik scan het laatste item, betaal met een voldaan gevoel en denk dat ik de winkel als een ware multitaskende supermoeder heb verlaten.

Tot die ene keer. De winkel was druk en mijn geduld stond op het punt te verdampen. Mijn kleuter had zijn ogen laten vallen op de plastic tasjes bij de kassa en in de chaos die volgde, had ik mijn volle aandacht nodig om te voorkomen dat hij met de hele tassenbundel op de grond zou eindigen. “Kom op, we zijn bijna klaar,” mompelde ik, terwijl ik de laatste producten in mijn tassen propte en de zelfscan op ‘betalen’ zette.

Steekproef

En ik voelde het al aankomen… “Steekproef,” verscheen er op het scherm. O nee, niet nu! Ik keek naar mijn overvolle kar, mijn kleuter die inmiddels de zak met chips weer had teruggevonden, en ik zuchtte diep. Daar kwam de medewerker al aan, glimlachend maar met een blik die duidelijk maakte dat er geen ontkomen aan was.

“Goedemiddag, even een kleine controle,” zei ze vriendelijk terwijl ze de scanner pakte en begon met het nalopen van mijn boodschappen. Ik deed mijn best om me onschuldig te gedragen, maar ergens bekroop me een vervelend gevoel. Wat had hij er nu weer in gegooid zonder dat ik het doorhad?

En ja hoor, na een paar tellen vond ze het: een grote reep chocola, diep verstopt onder een stapel bananen. “Deze is niet gescand,” zei ze, terwijl ze me met een licht vragende blik aankeek. Ik kon wel door de grond zakken. “Sorry, die had ik echt niet gezien,” stamelde ik. Ze knikte begripvol, maar ik voelde me schuldig. Niet alleen omdat ik die reep niet had gescand, maar ook omdat ik in gedachten al aan het plannen was hoe ik die kleuter straks thuis ging berispen.

“Mama, chocola voor thuis?” riep hij vrolijk, terwijl hij naar de reep wees. De medewerker glimlachte breed en ik zag haar denken: “Dat excuus heb ik vaker gehoord.”

Daar stond ik dan

Daar stond ik dan, terwijl (voor mijn gevoel) de hele supermarkt me toekeek. Ik betaalde snel voor de vergeten reep, bedankte de medewerker en duwde het karretje zo snel mogelijk richting uitgang. Mijn kleuter zwaaide vrolijk en ik mompelde iets van “geen chocola voor jou, jongeman!” Maar eigenlijk voelde ik me vooral beschaamd.

Eén ding is zeker: de volgende keer dat ik bij de zelfscan sta, check ik nog even extra goed wat er allemaal in mijn karretje is beland. Want je weet het maar nooit met die kleine winkeldief.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Baby, Speelgoed

5x waarom ik dol ben op het speelgoed van HEMA

Daan

Als moeder van drie levendige kleintjes ben ik continu op zoek naar manieren om ze bezig te houden, zonder dat mijn huis meteen een slagveld wordt. Ik tip: het speelgoed van HEMA! Echt, als er iets is waar ik geen genoeg van kan krijgen, dan is het wel het assortiment van HEMA. Waarom? Nou, lees maar mee!

1. Het is betaalbaar (want, ja… drie kinderen)

Laten we beginnen met het allerbelangrijkste: het is betaalbaar. Met drie kinderen weet je dat je niet oneindig speelgoed kan blijven kopen. Maar bij HEMA kan ik gelukkig zonder schuldgevoel de winkelmand volmikken. Of het nu een verjaardag is of een cadeautje voor het plassen op het potje, bij HEMA vind ik altijd iets leuks voor een vriendelijke prijs. En dat maakt mijn portemonnee héél blij.

2. Het ziet er superleuk uit (en past ook nog eens in mijn interieur)

Oke, toegegeven, soms is het ook fijn als speelgoed er een beetje leuk uitziet in je woonkamer. De dagen dat mijn huis eruitzag als een Pinterest-plaatje zijn allang voorbij, maar het speelgoed van HEMA zorgt er in ieder geval voor dat het allemaal nog een beetje stijlvol blijft. De schattige houten diertjes en mooie puzzels zien er zó leuk uit, dat ik het soms stiekem jammer vind dat ik er zelf niet mee kan spelen. Soms ‘leent’ mama gewoon even een blokje, toch?

3. HEMA heeft veel speelgoed gemaakt van hout (en dat voelt gewoon goed)

Een van de redenen waarom ik HEMA zo geweldig vind, is hun aanbod van houten speelgoed. Er is iets magisch aan het gevoel van hout; het is stevig, warm, en gewoon… lekker oldschool. Mijn kleintjes zijn dol op hun houten treinset en houten keukentje met toebehoren. En ik? Ik ben vooral blij dat het houten speelgoed in ons huis niet zomaar kapot gaat, wat betekent dat het niet direct in de prullenbak belandt na één driftbui.

4. Het prikkelt de fantasie van mijn kleintjes

Weet je wat ik geweldig vind? Wanneer mijn kinderen helemaal opgaan in hun eigen fantasiewereldje. En het speelgoed van HEMA is daar perfect voor. Ze bouwen hun eigen stadjes met blokken, laten hun houten diertjes avonturen beleven en spelen hele verhalen na met hun poppen. En terwijl zij hun fantasie de vrije loop laten, geniet ik van een kop koffie zonder het koud te laten worden. Pure magie, dat HEMA-speelgoed!

5. Het stimuleert de ontwikkeling van mijn kinderen (en ze hebben er nog lol in ook)

Last but not least: het speelgoed van HEMA is niet alleen leuk, maar ook nog eens leerzaam. Ik zie hoe mijn kinderen hun motoriek ontwikkelen als ze blokkentorens bouwen, hun probleemoplossend vermogen aanscherpen met puzzels, en zelfs hun sociale vaardigheden oefenen tijdens hun denkbeeldige theekransjes. Het is echt mooi om te zien hoe ze leren door te spelen. Mama blij, kids blij! Wat wil je nog meer?

Benieuwd waarom ik zo enthousiast ben over HEMA-speelgoed? Check het zelf op de website van HEMA en ontdek waarom jij ook dol gaat worden op hun aanbod. Misschien dat je zelfs stiekem ook iets voor jezelf koopt…

Columns, Kind

Mijn kinderen vertikken het om een boek te lezen

Daan

Het is een zondagochtend en de regen klettert tegen de ramen. En dat terwijl het zomervakantie is… Hoe dan ook, ideaal weer voor een goed boek, zou je denken. Maar in plaats daarvan zie ik mijn kinderen gebogen over hun tablets en smartphones. De zoveelste YouTube-video wordt bekeken, de zoveelste TikTok-dans geoefend. Het is niet dat ik ze die technologie niet gun, maar ik mis het geluid van omslaande bladzijden en de verwondering in hun ogen wanneer ze worden meegesleept door een spannend verhaal. Mijn kinderen vertikken het om een boek te lezen en dat frustreert me weleens.

Buiten dat het (zacht uitgedrukt) aangeraden wordt door school, waren boeken, toen ik jong was, mijn toevluchtsoord. Ze boden me een ontsnapping naar andere werelden, gaven me vrienden in de vorm van personages en leerden me levenslessen die ik anders nooit had begrepen. De spanning van het niet weten wat er op de volgende pagina zou gebeuren, die magie lijkt nu verloren te gaan in een zee van digitale afleiding. En zeg nou zelf, wat is spannender: een draak die je kunt verslaan met een zwaard of een kat die piano speelt op YouTube?

Ik heb alles geprobeerd. Van klassieke sprookjes tot populaire kinderboeken van nu, van kleurrijke prentenboeken tot spannende avonturenverhalen. Niets lijkt hen te kunnen boeien. Ze kijken me aan met een blik van pure verveling zodra ik een boek tevoorschijn haal.

“Waarom zou ik lezen als ik ook de film kan kijken?”… “Omdat je met lezen je eigen Hollywood-regisseur kunt zijn!” wil ik dan zeggen, maar ja, ze hebben liever een regisseur die ook hun popcorn maakt.

Ik voel me natuurlijk enorm schuldig. Zeker wanneer ik de hete adem van de juffen in mijn nek voel. “Wel blijven lezen in de zomervakantie!” Maar aan het einde van de zomervakantie is er op die goedbedoelde leesbingo nog geen enkele kruis te zien. Nou ik kan je vertellen, aan mij en aan de kapitalen die ik uitgeef aan alle boeken ligt het niet!

Is het de schuld van de technologie? Misschien. Onze samenleving lijkt lezen niet langer te waarderen zoals vroeger. Waar lezen ooit werd gezien als een essentiële vaardigheid en een bron van plezier, lijkt het nu te worden verdrongen door snellere, makkelijkere vormen van vermaak. De lange adem die nodig is om een boek uit te lezen, past niet meer in de snelle, vluchtige wereld van vandaag. Tegenwoordig is het boek blijkbaar net zo ouderwets als het gebruik van een faxapparaat.

Ik kan mijn kinderen niet dwingen! Wat moet ik doen? Hun oogleden opentrekken en een boek voor hun neus houden? Bovendien, lezen moet een plezier blijven en geen straf worden. Maar ik maak me zorgen. Lezen biedt namelijk zoveel meer dan alleen vermaak.

Misschien is het tijd om zelf weer het goede voorbeeld te geven. Om vaker mijn eigen boek op te pakken en hen te laten zien hoe ontspannend en verrijkend het kan zijn. Om voor te lezen, ook al lijken ze niet geïnteresseerd, in de hoop dat er toch iets blijft hangen. En wie weet, misschien kunnen we een (zoveelste) deal sluiten: voor elk gelezen hoofdstuk mogen ze een TikTok-filmpje maken waarin ze doen alsof ze lezen.

Of heeft iemand anders een beter voorstel?

Afbeelding: Shutterstock

Voor mama, Columns

Een brief voor mijn keizersnede litteken

Daan

Waar zal ik beginnen? Jij, een bescheiden streepje op mijn buik, bent zoveel meer dan alleen een herinnering aan de dag dat mijn leven veranderde. Ja, jij bent het tastbare bewijs van de dag dat ik moeder werd, een rol die ik met zowel trots als een niet te onderschatten hoeveelheid slapeloosheid bekleed.

Soms kijk ik naar je en denk ik terug aan die overweldigende mix van angst, opwinding en pure adrenaline die door mijn aderen gierde toen ik naar de operatiekamer werd gereden. Ik herinner me hoe ik daar lag, trillend van zowel de kou als de zenuwen, terwijl de artsen en verpleegkundigen rondom mij scharrelden alsof ze een geheime dans uitvoerden die alleen zij kenden. En dan, midden in die chaos, het moment dat mijn wereld stil stond, de eerste kreet van mijn kind. Jij bent de stille getuige van dat onbeschrijflijke moment.

Zo klein, zoveel emoties

Het is grappig hoe iets zo klein en onopvallend als jij zoveel emoties kan oproepen. Soms voel ik een steek van pijn als ik je per ongeluk aanraak, een herinnering aan de pijn die ik voelde toen ik je voor het eerst zag. Maar die pijn vervaagt snel als ik denk aan het leventje dat je me hebt gegeven. Je bent mijn persoonlijke krijgsteken, een bewijs van mijn kracht.

En laten we eerlijk zijn, je bent ook het perfecte excuus om die bikinimodel-carrière uit te stellen voor… nou ja, voor altijd. Je geeft me een reden om te lachen wanneer ik de absurde schoonheidsstandaarden zie die ons worden opgelegd. “Waarom zou ik me druk maken over een sixpack als ik het ultieme bewijs van vrouwelijke kracht op mijn buik heb?” zeg ik dan tegen mezelf.

Ik wenste dat je er niet was

Ik moet toegeven, er waren momenten dat ik wenste dat je er niet was. Momenten waarop ik in de spiegel keek en me afvroeg of ik ooit weer zou kunnen kijken naar mijn lichaam zonder de herinnering aan de pijn en de angst die je met je meebracht. Maar die momenten zijn zeldzaam en vervagen snel, want zonder jou zou ik niet de moeder zijn die ik vandaag ben.

Je bent meer dan een litteken, je bent mijn herinnering aan het wonder van het leven. Dank je wel litteken, voor alles wat je vertegenwoordigt. Ik draag je met trots.

Liefs,

Een keizersnede moeder

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Kind, Baby

Speelgoed waar iedere kleine gelukkig van wordt

Daan

Wil jij weten waar jouw kleine gelukkig van gaat worden? Speelgoed doet het altijd goed bij kinderen. Daarom hebben wij een blog geschreven over een aantal producten en merken die goed passen bij iedere fase in het leven van jouw kindje. Lees er hier alles over!

Wat heeft je kindje nodig?

Het verwelkomen van een nieuw kindje in de wereld is een bijzondere gebeurtenis die gepaard gaat met veel voorbereiding en zorg. Naast de basisbenodigdheden, zoals kleding, voeding en een veilige slaapomgeving zijn er tal van andere items die van onschatbare waarde zijn voor de ontwikkeling en het comfort van een baby. Eén van de essentiële aspecten is het zorgen voor geschikt speelgoed en stimulerende activiteiten die bijdragen aan de groei en het welzijn van het kind.

Happy Horse, voor alle kinderen

Een merk dat bekend staat om zijn hoogwaardige en knuffelbare producten is Happy Horse. Met hun uitgebreide assortiment aan zachte knuffels en speelgoed biedt Happy Horse een scala aan opties die perfect zijn voor baby’s en jonge kinderen. De zachtheid en het kleurrijke ontwerp van Happy Horse knuffels maken ze niet alleen geliefde metgezellen voor baby’s, maar stimuleren ook de zintuigen en het gevoel van geborgenheid bij het kind.

Educatief speelgoed als vermaak

Naast knuffels spelen educatieve en stimulerende speelgoed zoals kinderpuzzels een cruciale rol in de ontwikkeling van jonge kinderen. Kinderpuzzels helpen bij het bevorderen van cognitieve vaardigheden, hand-oog coördinatie en probleemoplossend vermogen bij kinderen van verschillende leeftijden. Het selecteren van kinderpuzzels die aansluiten bij de leeftijd en interesse van het kind draagt bij aan een plezierige en educatieve speelervaring.

Kijk naar kwaliteit en duurzame materialen

Het is belangrijk om te investeren in hoogwaardig speelgoed en knuffels van gerenommeerde merken zoals Happy Horse, die voldoen aan strenge veiligheidsnormen en gemaakt zijn van duurzame materialen. Door te kiezen voor speelgoed van goede kwaliteit kunnen ouders ervoor zorgen dat hun kindje veilig en comfortabel kan spelen, terwijl ze tegelijkertijd bijdragen aan hun ontwikkeling en welzijn.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Kind, Lijstjes

Wanneer komt de tweede? En andere irritante opmerkingen na je eerste kind

Daan

Wanneer je één kleintje hebt die tegen de leeftijd van twee à drie jaar aanloopt, lijkt het soms alsof je ongewild een abonnement neemt op een reeks ongevraagde opmerkingen. Van klassiekers als “Wanneer komt de tweede?” tot meer intrigerende vragen over hoe het zit met je seksleven betreft de gezinsuitbreiding. Het blijft bizar wat er allemaal uitkomt bij sommige mensen. Hier zijn tien opmerkingen die irritant en toch lachwekkend zijn. Want soms is lachen het beste medicijn!

“Wanneer komt de tweede?” Ah, de ultieme klassieker. Alsof kinderen per twee verkocht worden en je vergeten bent er nog een in je winkelwagentje te leggen. “Oh, we dachten dat we er meer konden bestellen via Bol.com”
“Hij/zij heeft zeker een speelkameraadje nodig, of niet?” “Nou, we dachten eraan een puppy te adopteren. Dat telt ook, toch?”
“Je moet niet te lang wachten met een tweede, hè?” “We dachten aan wachten tot de eerste zijn eigen advocatenkantoor opent.”
“Wil je geen tweede of lukt het niet?” “We zijn nog steeds bezig met de gebruiksaanwijzing van de eerste, we willen zeker weten dat we alle functies onder de knie hebben voordat we een upgrade overwegen!”
“Je wilt toch niet dat hij/zij eenzaam opgroeit?” “Eenzaam? Alsof wij ouders dat kind de hele dag negeren…”
“Eén kind is toch zoveel makkelijker, of niet?” “Makkelijker dan wat? Een kudde wilde geiten temmen, misschien?”
“Ben je te druk voor meer kinderen?” “Ja, het schema van ons ene kind is al moeilijker te beheren dan mijn Netflix-lijst.”
“Wacht maar tot de peuterpuberteit echt begint!” “Echt begint? We hebben al een abonnement op dramatische exits en plotselinge stemmingswisselingen.”
“Is het niet egoïstisch om maar één kind te hebben?” “Absoluut. We hebben besloten dan ook alle extra liefde en middelen aan onszelf te besteden.”
“Moeten we de dominee al langssturen?” “Uuuhhh…”
“Het seksleven is wel even wat anders met een kind hé?” “Uuhhh…”
“Je geeft al je aandacht aan één kind? Dat wordt vast een verwend nest.” “Klopt, we zijn een intensieve training ‘Hoe word ik een diva’ gestart. Zeer succesvol tot nu toe.”
“Was het een bewuste keuze om maar één kind te hebben?” “Maar één kind? Hou toch eens op met dat ‘maar’ één kind alsof het niet genoeg is!”

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock