Arno | Voormijnkleintje.nl

Onze kinderen zijn gek op voorstellingen. Zelf voorstellingen geven, maar ook naar voorstellingen kijken. Vooral musicals doen het erg goed bij mijn zesjarige. Zij kan altijd weken nagenieten als we naar een musical zijn geweest. Heeft ze een cd-tje met de muziek, dan wordt deze binnen een maand helemaal grijs gedraaid. En de scenes die ze grappig vond, verteld ze aan iedereen die het maar horen wil.

Zulk enthousiasme moet je stimuleren, dus we nemen haar graag mee uit.

Dit keer gingen we naar „Ali Baba en de 40 rovers”. Wij hebben voor kleinere kinderen al een aantal voorstellingen van theater Terra gezien en kwamen altijd met stralende peuters weer thuis. Maar dit keer hadden we toch enige twijfel of de jongedame het leuk zou vinden. Voornamelijk omdat haar voorkeur uitgaat naar prinsesserige sprookjes, maar ook omdat deze voorstelling een 8+ label heeft, maar we besloten het erop te wagen.

Onze twijfels bleken onterecht. Vanaf het begin van de voorstelling zat ons meisje met een gelukzalige glimlach op het puntje van haar stoel. De spannende stukjes konden haar niet spannend genoeg zijn en hoorde ik haar nu echt al zachtjes een refreintje meezingen? Deze voorstelling was weer top, zoals we eigenlijk al van theater Terra gewend zijn.

Na de voorstelling, loodste mijn date me nonchalant langs het tafeltje waar cd-tjes werden verkocht. En aangezien ik haar de napret gun, luisteren we nu al het hele weekend naar de liedjes van Ali Baba en de 40 rovers. Ik zag haar zelfs al oefenen, om net zo te dansen als Morgiana.

Ali Baba en de 40 rovers is een van de bekendste en meest vertelde sprookjes ter wereld. Het verhaal komt uit de eeuwenoude Arabische sprookjes van 1001 nacht en Theater Terra heeft hier een compleet nieuwe familiemusical op gebaseerd. Echt een aanrader om je samen met je kleintje te laten betoveren door de sprookjesachtige wereld van 1001 nacht! Ali Baba en de 40 rovers is geschikt voor iedereen vanaf 8 jaar.

Kijk voor meer informatie en de volledige speellijst van Ali Baba en de 40 rovers op www.theaterterra.nl

Ja papa, Voor papa

Zijn dromen bedrog?

Arno

Zijn de meeste dromen echt bedrog? Of toch niet?

Al jaren droomde ik van een bruine labrador. ‘Een hond? Ja, als we een boerderij hebben en hij in een hok in de tuin kan leven. Een hond in huis, dat gaat NOOIT gebeuren!’, waren de stellige woorden van mijn wederhelft.

Maar ik nam er de tijd voor. Jarenlang plantte ik overal zaadjes. Kocht ik een fotolijstje, dan was het precies dat lijstje waar zo’n standaardplaatje van een labrador in zat. Liep er op straat een labrador voorbij, dan wees ik er even naar. Kwam er een film met een labrador op tv, dan zaten wij voor de buis. En had een collega een nieuwe pup, dan vertelde ik dat regelmatig tijdens het avondeten. (‘Oh, had ik dat al verteld, nou ja, het is echt een droppie hoor.’)

Maar eindelijk is het zover, na jaren van hersenspoelen, genieten we nu met het hele gezin van mijn droom.

Wat mijn wederhelft alleen nog niet weet, is dat dit pas de helft van mijn droom is. In mijn droom banjert Zwabber de oude bruine labrador (ok, Zwabber werd Lily de blonde labrador) door mijn grote schuur. In deze schuur, vol met gereedschap, een mooie werkbank en zelfs een brug, leg ik op een warme avond in het voorjaar van 2024 de laatste loodjes aan mijn zelf gerestaureerde Porsche 911 cabrio uit 1977.

Om deze droom waar te maken zal ik nog wel een paar jaar aan het hersenspoelen zijn, hier gaat nog heel wat tijd en inspanning in zitten, dus ik kan er maar beter snel mee beginnen. Vanavond laat ik deze website op de pagina met Porsche onderdelen openstaan op de computer, zodat vrouwlief deze morgenochtend eerst weg moet klikken voor ze haar favoriete blogs kan lezen. Vanaf morgen geef ik goedkeurende knikjes naar elke oude Porsche die voorbij komt rijden. En je kan wel raden wat voor cadeautje mijn zoon onder de kerstboom zal vinden…

Eens kijken hoe lang het duurt voor dit zijn vruchten af zal werpen!

Een hondenleven

Een hondenleven! Week 2

Arno

Voor ik mijn verslag van week 2 begin, moet ik je vertellen dat ik al lang droomde van een bruine labrador. Ik zou haar Zwabber noemen. Helaas gooide vrouwlief en dochter al jaren geleden roet in het eten. Zij bezworen mij nooit van hun leven een hond als huisdier te willen hebben. Om een lang verhaal kort te houden: uiteindelijk heeft het zes jaar geduurd en heb ik alle mogelijke manieren van manipulatie en hersenspoeling moeten toepassen, maar ineens was daar Lily, een schat van een blonde labrador.

En nu over onze tweede week met Lily. Deze week verliep beslist iets anders dan voorzien. Mijn wederhelft won een uitje naar de premiere van Marco Polo. En omdat wij het niet over ons hart konden verkrijgen Lily en onze andere kinderen bij iemand achter te laten, zag ik haar samen met een vriendin naar New York vertrekken. En ik bleef achter. Één man, drie kinderen en één pup.

koe-vangt-lily — Je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt…

Vrouwlief vier dagen naar New York, betekende dus dat er voor mij een jongleeract tussen kinderen, werk, huishouden en pup begon. Geen gemakkelijke taak. Maar, ik zag ook wat kansen om mijn droom met betrekking tot een hond tot in de puntjes waar te maken. Vastbesloten deze kans te grijpen, maakte ik een lijstje:

Lily bruin verven
Lily leren alleen nog maar op de naam Zwabber te reageren

Maar ik had het onderschat. Lily is nog lang niet zindelijk, de enige zwabber die eraan te pas kwam, werd gebruikt om haar ongelukjes op te ruimen. En dat kostte me tijd, veel tijd. Geen tijd om mijn lijstje af te werken dus, maar Lily heeft deze week wel het een en ander geleerd:

Humor: Terwijl ik haar (bij -1!) in de achtertuin met een hondenbrokje stond aan te moedigen om buiten te komen plassen, keek Lily me lachend aan, draaide zich om en plaste midden in de woonkamer.
De overtreffende trap van humor: terwijl ik het plasje opruimde, liet ze in de andere hoek van de kamer een grote geurende hoop voor me achter.
Vluchtroutes in de woonkamer: Woensdagavond zag ik haar op iets verdachts kouwen. Bang dat ze zich erin zou verslikken, kwam ik in actie. Na drie rondjes om de bank gerend te hebben en een snoekduik er overheen, kreeg ik haar te pakken. En wat bleek ze in haar bek te hebben? Zie de foto onderaan…
Kinderen op het schoolplein: Lily kent inmiddels alle kinderen op het schoolplein bij naam. En ik ook. Alle kinderen kennen Lily wel van naam, maar geen van de kinderen heeft opgemerkt dat er telkens iemand met Lily meeloopt over het schoolplein.

En wat heb ik geleerd?

Zet nooit, maar dan ook nooit, de bak met hondenvoer naast de vuilnisbak. Dat blijkt té verwarrend.

Tot volgende week!

Ja papa, Overige

‘Uit de oude doos’ Daar krijg je vierkante ogen van…

Arno

Ik probeer mijn kinderen nu al een aantal jaar aan te leren dat ze niet te dicht op te tv moeten zitten. Zonder veel succes overigens. Want als ik ze er niet op heterdaad op betrap, dan kan ik aan alle vette vingers op mijn mooie platte tv wel zien dat ze er véél te dicht op hebben gezeten. Mijn dringende advies “Jongens, niet te dicht bij de tv zitten, dat is niet goed voor je ogen!” wordt compleet genegeerd!

Het voordeel van dichtbij de televisie zitten is dat je het dan allemaal veel beter hoort. Ik denk dat dat de reden is dat mijn kinderen beter naar de televisie luisteren dan naar mij.

Gelukkig zijn er tegenwoordig allemaal van die leuke educatief verantwoorde series op televisie. Zo spreekt mijn kleuter van vijf bijvoorbeeld al ‘vloeiend’ engels dankzij Dora en haar neefje Diego. En laatst hoorde ik mijn kleuter tot mijn grote verbazing tegen haar broertje zeggen “Niet zo dicht bij de televisie zitten, daar krijg je vierkante ogen van!”. In eerste instantie dacht ik nog dat ze eindelijk mijn advies ter harte had genomen, maar even later besefte ik me dat ik te term ‘vierkante ogen’ nog nooit gebruikt had. Nee, dit heeft ze natuurlijk van Abi geleerd…

https://www.youtube.com/watch?v=80UfdzgRD9U

Abi is een serie over een meisje dat in de Bijlmer woont. Elke aflevering gebeurt er wel iets dat haar bijzondere interesse heeft. Zelfs een deur verder komt ze al in heel andere culturen terecht en leert ze bijzondere mensen kennen. In één aflevering zegt haar vader dat ze niet te dicht bij de tv moet zitten, ‘daar krijgt ze vierkante ogen van’. Prompt komt ze bij een vriendje thuis waar iedereen graag tv kijkt en waar ze allemaal ‘vierkante ogen’ hebben…

Ja jongens, ga voortaan maar lekker dicht bij die televisie zitten, daar steek je tenminste wat van op!

Ja papa, Overige

De tandenfee

Arno

Onze tandenfee is heel hard op haar achterhoofd gevallen. Dat denk ik tenminste. Kreeg ik vroeger van haar een kwartje voor een tand, mijn kleintje kreeg laatst een cadeau waar Sinterklaas zich niet eens aan waagt. Er lag nota bene een heel groot spel onder haar kussen. Je zou toch zeggen dat die tandenfee gek geworden is? De kleine vindt dit natuurlijk helemaal geweldig en hoewel ze al fan van de tandenfee was, is ze nu écht fan.

Nu moet ik zeggen dat de inzet van mijn kleine meid ook prijzenswaardig is. Zij geniet met volle teugen van haar losse tanden. Voelt zij een klein beetje speling in een tand, dan begint ze er met twee handen aan te trekken. Begint ze gewoonlijk keihard te krijsen bij een druppeltje bloed uit een schrammetje, als haar loszittende tand een paar druppeltjes bloed geeft, is het juist een aanmoediging om vooral nog even door te wrikken. Als de tand uiteindelijk geen krakende geluiden meer geeft, maar leuk rondjes draait in haar mond. Speelt ze er nog een uurtje mee, en als dat begint te vervelen, trekt ze tand koelbloedig uit haar mond en komt ons triomfantelijk melden dat we wel even “Hoera!” mogen roepen.

Ikzelf kan dit nauwelijks aanzien, de krakende geluiden en de tanden scheef in haar mond, het continue aan de tanden zitten. Het geeft mij koude rillingen. Ik kijk nog liever een horrorfilm waarin mensen met kettingzagen achterna gezeten worden.

Maar de kleine is nu de allergrootste fan van de tandenfee en haar inzet is ruim beloond. Een volgende keer wordt het ritueel er dus vast niet beter op, daarom tref ik mijn eigen voorbereidingen voor een volgende losse tand. Ik ga niet meer hulpeloos toekijken, hoe mijn kleine meid haar gebit verbouwd. Zit er weer een tand los, dan staat mijn vluchtkoffer klaar en ga ik een weekje op mijn werk logeren. Ik meld me dan pas weer thuis als ik een ontvangstbevestiging van de tandenfee gehad heb…

Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Naar de haaien?

Arno

In eerste instantie wist ik niet zo goed wat ik van deze voorstelling van Oorkaan moest verwachten. Zou de zesjarige dit wel leuk vinden? Maar wie niet waagt, die niet wint. Dus wij gingen samen naar de haaien.

Afgelopen zondag vonden wij ons plekje in het concertgebouw. Amsterdam. Dochterlief wist, net als ik, niet zo goed wat ze moest verwachten. Nieuwsgierig keek ze naar de instrumenten die al op het podium stonden.

Muzikanten Ro Krauss, Willem van Baarsen, Rogier Bosman, Sanne van Delft en Jon Bittman zijn de Wëreldbänd en samen bespelen ze meer dan 100 instrumenten. In naar de haaien vertellen ze het verhaal van vijf broers die wel een vader, maar geen liefde hebben. Maar ze hebben elkaar en ze vertellen elkaar verhalen over koning zijn, ontdekkingsreiziger, prinses, of zeerover.

Zodra de voorstelling begint, zie ik hoe dochterlief gegrepen wordt door de muziek en het spel. Dit is een voorstelling waar haar fantasie geprikkeld wordt. Waar ze het verhaal niet begrijpt, vult ze het gewoon zelf in. Humor, interactie en spanning houden het, ook als ze het even niet volgt, leuk voor haar. En voor mij. Samen snuiven we cultuur! Oh, en wist ik vooraf niet zo goed of ze dit wel leuk zou vinden, een volgende keer neem ik haar gerust weer mee naar een voorstelling van de Wëreldbänd.

Heb je ook zin om samen met je kleintje uit te gaan. Naar de haaien speelt tot 23 april op verschillende plaatsen in het land. Let wel op: dit is, terecht, een voorstelling voor kinderen vanaf 5 jaar.

Foto: Boy Hazes

Ja papa, Kinderen, Spelen met je kleintje

Een verloren wedstrijdje…

Arno

Mijn kleuter is een kleuter. Zeg ik ja, dan zegt zij nee.
Zeg ik nee, dan zegt zij ook nee, want ze weet dat ik ja bedoel. Tja, zo gaat dat met kleuters.

Maar ik heb de oplossing gevonden en demonstreer het trots aan mijn vrouw. Het is tijd om ons avondritueel te beginnen. Naar boven, even spelen, douchen, pyjama aan, tandenpoetsen en naar bed. Ik stel me zo voor dat dit bij anderen altijd vlekkeloos verloopt, maar bij ons gaat het meestal niet zonder slag of stoot.

“Let op”, zeg ik tegen mijn vrouw.
“Fenne?”, roep ik naar mijn kleuter. En als ik haar aandacht heb: “Ik heb een goed idee. We doen een wedstrijdje, wie het eerste boven…”. Nog voor mijn zin af is, zet ik het op een sprintje naar de trap. En mijn plan slaagt, ik ben nog geen twee treden de trap op en ze stuift me al voorbij. “Ik heb gewonnen!”, roept ze triomfantelijk bovenaan de trap.

Met een big smile kijk ik mijn vrouw aan, maar krijg niet het applaus dat ik verwacht.
“Dat moet je echt niet doen hoor, zo gaat ze overal een wedstrijdje van maken…”, zegt ze. En daarna: “dit mag je alleen maar doen als het echt niet anders kan hoor!”.
Ze weet natuurlijk al dat ik dit trucje echt nog wel eens ga toepassen, maar probeert mijn enthousiasme wat te begrenzen. En ik denk dat het allemaal wel los zal lopen.

De dagen daarop pas ik mijn meesterlijke truc stiekem nog twee keer toe. Het werkt geweldig goed. Een waar wondermiddel. Mijn kleuter is als was in mijn handen. Ik voel me de koning van het opvoeden. Wat is het leven toch mooi!

Tot dag drie…

Mijn vrouw loopt alvast met de twee andere kinderen naar boven. Ze zijn al halverwege de trap als mijn kleuter hen met luide stem beveelt terug te komen: “Stooop! Zo kan ik geen wedstrijd doen, allemaal naar beneden!”.

Tja…

Speelgoed, Spelen met je kleintje, Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Lego World

Arno

Dat wij thuis gek op Lego zijn is geen geheim. We begonnen met een Duplo treinbaan, maar door de jaren heen beginnen we ook al een aardige verzameling Lego op te bouwen. Vooral Lego friends is bij onze zesjarige populair, maar ook de peuter begint nu interesse in Lego te krijgen.

Het was dan ook een waar feestje om met het hele gezin naar Lego World in de Jaarbeurshallen te gaan. Dachten wij even een paar uurtjes rond te lopen, niks ervan. We waren een hele dag zoet. En kwamen terug boordevol inspiratie en wensen, want aan het eind van de dag wil je als vader écht een Mindstorms pakket hebben, als dreumes nog meer Duplo, en de kinderen willen nu echt alles van Lego Friends, of de superhelden Lego hebben.

In Lego World staat praktisch al het Lego wat er is tentoongesteld, maar ook kun je er aan bouwwedstrijden meedoen, Lego-computerspelletjes spelen, popcorn eten, springen op springkussens, spelletjes en wedstrijdjes doen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over allerlei grote bouwwerken die je er kunt bewonderen, van levensgrote auto’s tot ons koninklijk echtpaar. Werkelijk alles is van Lego te maken. En als het er is, vind je het in Lego World.

Heb je zelf ook zin om naar Lego World te gaan? Of heb je kinderen die gek op Lego zijn? Dit is echt een uitgaanstip voor het hele gezin. Je kunt er nog tot en met 22 oktober terecht. Kijk ook even op www.legoworld.nl

Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Sneeuwwitje De Musical

Arno

Ik ben niet zo’n sprookjespapa. Natuurlijk heb ik als kind de sprookjes wel gelezen en voorgelezen gekregen, maar al dat prinsessengedoe trekt me niet zo.

Sprookjespapa

Toch moest ik er dit weekend aan geloven. Wij hadden twee kaartjes voor de premiere van de Sneeuwwitje musical. Onze zesjarige dochter vond dit natuurlijk helemaal top en omdat haar moeder vorig weekend al met haar broertje naar de voorstelling van Kikker was geweest, stond de kleine meid erop dat ik met haar naar Sneeuwwitje ging. Zoals ik al zei, dat prinsessengedoe trekt me niet zo, maar een avondje met je dochter naar het theater is natuurlijk de ultieme quality time.

We waren een beetje aan de vroege kant, dus er was tijd genoeg voor een hapje en drankje en even gezellig kletsen en al snel begon het theater vol te stromen met enthousiaste kinderen en hun ouders. Al voor de show zat de sfeer er al helemaal in, ook bij mijn date, ze kletste voluit en kon niet wachten tot de show begon.

De show begint

En rond zevenen was het zover. De lichten gingen uit en de show begon. Over het verhaal hoef ik niet veel te vertellen, want dat kennen jullie natuurlijk allemaal: Een gemene koningin besluit sneeuwwitje uit de weg te ruimen als haar toverspiegel zegt dat zij niet lang meer de mooiste van het land zal zijn. Vanaf de eerste minuut, hoorde ik alle kinderen (en de ouders ook) lachen om de grappige koning Kontje en de twee dwergen, werd het stil tijdens de mooie liedjes en kropen de kinderen tegen hun ouders aan als het een beetje spannend werd. Het plezier en enthousiasme van de acteurs was tot achterin de zaal te voelen en het publiek werd echt het verhaal in gezogen. Natuurlijk eindigt dit verhaal zoals alle sprookjes, en toen het licht weer aan ging, zat mijn kleine date dan ook helemaal te glunderen.

In het ritje van drie kwartier naar huis, raakte mijn kleintje niet uitgepraat over de voorstelling, ze kon niet wachten om alles aan haar moeder te vertellen. En ook vanochtend raakte ze er niet over uitgepraat. Ik vermoed dat we voorlopig nog wel even kunnen nagenieten van Sneeuwwitje.

Humor, spanning en een geweldig leuk decor

Sneeuwwitje heeft mijn vooroordelen over al dat prinsessengedoe weggenomen. Wat zet Van Hoorne Junior een geweldige uitvoering van dit verhaal neer. Humor, spanning, een geweldig leuk decor, mooie liedjes en wat een goede cast! Papa’s en mama’s, wil je quality time met je kinderen, dit is echt een aanrader!

Ja papa, Overige

Bedenk goed wat je met je openingszinnen doet

Arno

Mijn vrouw en ik zijn met de minipeuter in het ziekenhuis voor een paar controles. We hebben dit nu al een paar keer meegemaakt: Wachtkamer, specialist, wachtkamer bloedprikken, lunch in de kantine, wachtkamer longfoto, wachtkamer, kinderarts, wachtkamer anesthesist…

We komen voor de derde keer deze dag een wachtkamer binnen en zoeken een rustig hoekje op. Zo’n dag in het ziekenhuis blijft wat ongemakkelijk, en wij focussen ons volledig op het vermaken van de peuter en op onze missie deze dag zo snel mogelijk af te ronden. Wat ons betreft leven we vandaag met zijn drietjes en een paar doktoren in een communicatievacuüm, compleet afgezonderd van de rest van de wereld. Niet iedereen in de wachtkamer heeft diezelfde instelling.

Tegenover ons zitten een mevrouw, nog een mevrouw en een mijnheer zwijgend naast elkaar. Af en toe wisselen ze een vermoeide blik en een zucht naar elkaar uit. Ze kennen elkaar blijkbaar zo goed, dat ze in zuchten kunnen communiceren óf ze zitten al een hele tijd te wachten en hun gespreksstof is op. Het zal dat laatste wel zijn, want ik zie hoe één van de vrouwen gretig wacht op een kans om dan maar een gesprek met mijn vrouw te beginnen. Die heeft haar aandacht echter volledig op de koffiemachine gericht, met het doel er een koffie voor zichzelf en een bekertje koud water voor de peuter uit te trekken. Het duurt de vrouw te lang, dus ze richt zich maar tot mij:

– Wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd!
– Sorry?
– Je dochtertje, ze ziet er zo wijs uit voor haar leeftijd.

„Uh… ja… zeker”, antwoord ik wat overrompeld en trek me weer terug in mijn communicatievacuüm. Ik vraag me af, hoe die vrouw zo goed kan inschatten hoe oud de peuter is. Zelf ben ik hier een hopeloos geval in, 2, 4, 6? Één pot nat. 6, 8, 12? Idem dito. Mijn gedachten dwalen al snel af naar de koffieautomaat. Zal er ook chocomel inzitten?

De vrouw probeert het doodgelopen gesprek nog een keer leven in te blazen:
– Hoe oud is ze eigenlijk?
– Huh?
– Je dochtertje, hoe oud is ze eigenlijk?

Op dat moment word ik gered door een longfoto, want een assistente komt de peuter ophalen.

Anderhalf uur later lopen we voor een volgende afspraak opnieuw door de wachtkamer. De vrouw zit er weer, op een andere plek, blijkbaar ook voor een andere afspraak. Ik glimlach even naar haar en bedenk me dat ik dan wel geen zin had in een gesprek, maar dat haar twee openingszinnen in ieder geval een mooi blog opleveren.

„Je dochtertje, wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd. Hoe oud is ze eigenlijk?”