Je kunt nog zoveel lezen, leren en filosoferen, maar uiteindelijk wint toch altijd de ervaringsdeskundige van de geleerde. Niet dat het een wedstrijd is, maar ik weet nog heel goed hoe je moeder moest zijn, totdat ik zelf moeder werd. Jeetje, dat is toch wel even andere koek. Ditzelfde gebeurde ook met mijn bevalling. Voordat ik voor de allereerste keer ging bevallen, was ik helemaal voorbereid. Ik had filmpjes gekeken, ik had heel veel over bevallingen gelezen, ik had de welbekende cursus gevolgd en er lag zelfs een bevallingsplan klaar. Spoiler alert: mijn gehele bevalling ging niet volgens plan.
1. De beste manier van bevallen
De beste omgeving om in te bevallen is je eigen vertrouwde omgeving. Thuis dus. Iedere vrouw zou moeten kiezen voor een thuisbevalling, als de deskundigen het toelaten uiteraard. En het moet natuurlijk een bevalling zonder pijnstilling worden! Wanneer je thuis, volgens het boekje kunt bevallen, dan heb je het echt goed gedaan!
Wat een leugen! De beste manier van bevallen is het kind eruit krijgen, op wat voor manier dan ook. Een bevalling is een hele bevalling en dat is voor iedereen anders. Persdrang bij 5 centimeter ontsluiting? Dat kan niet. Oh hel, dat kan wel! Je hebt geen pijnstilling nodig tijdens een bevalling? Zullen we dat even lekker zelf bepalen!
2. Altijd is Kortjakje ziek
Puffen op het deuntje van ‘altijd is Kortjakje ziek’, dat is de beste manier om de scherpe randjes van de weeën weg te krijgen. Maar pas wanneer je weet hoe weeën echt voelen, weet je ook dat je dit alleen nog maar (met een beetje geluk op het juiste ritme) vloekend uit je strot krijgt. Schreeuwen en herhaaldelijk je man vervloeken, helpt ook om de scherpe randjes eraf te krijgen. Maar ademen zoals ze je geleerd had tijdens die pufcursus die je volgde met al die andere sukkels, succes ermee.
3. Een vrouw is gemaakt om te kunnen bevallen
Oh, wat heeft de natuur toch goed zijn best gedaan! Een vrouw is gemaakt om te bevallen… Ja ja, de enige reden om door te gaan met de bevalling is omdat je geen keus hebt. Je probeert de gynaecoloog nog te overtuigen dat het echt niet gaat lukken, dat je van gedachten bent veranderd. Maar je lichaam en de baby bepaald wat anders.
4. Een beetje een branderig gevoel
En dan ben je daar, het moment dat de baby er toch echt uit gaat komen. Op het moment dat het hoofdje staat, moet je goed luisteren naar de verloskundige of gynaecoloog. Nu puf je een perswee weg, om heftig uitscheuren te voorkomen. Het is even lastig, want het kan een branderig gevoel geven.
De werkelijkheid is dat je daar beneden in de fik staat. Alsof er een hoefsmid een gloei hete hoefijzer tegen je vagina douwt. Er is nog maar één ding dat je wil, al scheur je tot je navel open, die baby moet eruit!!
5. Uiteindelijk vergeet je alle pijn
Nee, dat vergeet je niet! Je blokkeert het misschien, maar vergeten lukt voorlopig nog niet, aangezien je week één met een bowlingbal tussen je benen loopt, week twee de aambeien van hier tot Tokio lijken te groeien en week drie tot Sint-juttemis blijf je met allerlei andere ongemakken rondlopen.
Maar hey, het is het allemaal waard. Dat is dan weer geen leugen.
Afbeelding: Shutterstock / Gorodenkoff
2021-2024