Mijn zoon wordt volgende week drie jaar en hij heeft nog steeds een speentje. Niet alleen tijdens het slapen (dat was overigens ooit wel de bedoeling), maar hij vindt dat ding in zijn mond zo lekker, dat hij er ook wel eens mee op de bank zit, starend naar de tv. En nu kan ik natuurlijk net alsof gaan doen en zeggen dat het me totaal niet boeit wat iedereen daarvan vindt. Dat is mezelf voor de gek houden. Ik zou namelijk willen dat hij dat speentje eens en voor altijd de prullenbak in zou mieteren. Ik voel me er soms schuldig over dat hij op driejarige leeftijd nog steeds zo gehecht is aan dat speentje. Wanneer ik in gezelschap ben met andere moeders en mijn zoon vraagt om zijn speen, dan kan ik wel door de grond zakken. Ik schaam me ervoor, niet zozeer dat ik het afkeur, maar omdat ik mezelf dan afvraag wat die andere moeders en wel niet van denken! Pffff!
Zo dat is eruit. Ik ben over het algemeen niet het type dat zich veel aantrekt van de mening van anderen. Ik probeer me ook nooit druk te maken over kinderen van anderen. Ohw, loopt ze nog niet? Jeetje, krijgt hij nog steeds een papfles? Ik denk dan altijd, kinderen worden uiteindelijk allemaal volwassen en dan kunnen ze heus lopen en drinken ze echt niet meer uit de fles. En is dat wel het geval, dan zou het beter zijn om nu wat hulp aan te bieden…
Ieder zijn eigen ritme en tempo. Maar goed, waar maak ik me dan zo druk om? Want ik heb ook nog nooit een zestienjarige met een speen in zijn mond gezien. Misschien maak ik me druk over mijn eigen slappe ouderschap. Vind ik diep in mijn hart dat ik wat ballen moet tonen om mijn zoon van die speen af te helpen. En aan de andere kant breekt het mijn hart wanneer ik hem zie smeken om zijn speentje, het geeft hem rust en troost.
Mijn zoontje heeft meerdere malen last gehad van oorontsteking. Wanneer je als moeder je kind pijn ziet lijden, dan wil je er alles aan doen om die pijn te verzachten. Ik zou hem de maan geven als dat kon, dus waarom zou ik hem zijn troost afnemen?
Ik zit continu in een psychologisch gevecht met mezelf. De verwachting van de maatschappij dat een driejarige met een fopspeen niet normaal is versus mijn zoontje die mij wanhopig aankijkt, vragend om zijn speentje.
Ik ben waarschijnlijk in de minderheid als het gaat om het goedkeuren van een driejarige met een speen. Nou gooi met dan maar op de brandstapel, want we hebben het hier over een verrekte fopspeen mensen, geen heroïne! Er zijn veel ergere problemen waar we ons druk over kunnen maken.
En ik vraag me af, zou ik hier nog over nadenken als zijn ultieme troost een verlepte oude teddybeer was?
Afbeelding: Shutterstock / BlueSkyImage