“Ik ga het hebben over de Spice Girls!” Het gezicht van de 8-jarige glom van trots. Haar eerste werkstuk met zelfgekozen thema.
Had ik iets anders verwacht? Nee. Al weken galmde diverse girlpower statements door de woonkamer afgewisseld met Britney Spears. Ik bespeurde een sterke invloed van de muzieksmaak van haar dansleraar.
Ik ben van de generatie voor. Voor de girlpower, latex pakjes en meiden/jongens bands. Gloria Estefan en de Bangles schalde gevaarlijk hard door mijn walkman. Als aandenken kreeg ik een piep in mijn oor cadeau.
Of ik haar werkstuk wilde controleren. Het was een paar weken later. In de tussentijd was de laptop al twee keer gecrasht en de printer vast gelopen. Note to myself: laat nooit een 8-jarige zonder toezicht op een laptop. Er werd kwistig gegooid met dubbele punten en spaties, een ‘want’ overdosis en hoofdletters vergeten. Megahits werden aangehaald die ik niet eens kon meezingen. Ik staarde naar de foto’s. Veertigers. Zonder rimpels. Afgetrainde lichamen. Mijn door artritis gebeulde rug protesteerde en ik voelde mij ineens extra bejaard toen ik besefte dat de nummers die ik kon dromen van artiesten waren die niet meer onder ons zijn: Michael Jackson, Whitney Houston, Prince en George Michael.
Het was halverwege jaren ’80. Mijn eerste spreekbeurt ging over de pandabeer. Met het zweet in mijn handen dreunde ik het riedeltje op van mijn met de hand geschreven spiekbriefje. Plaatjes waren uit tijdschriften gescheurd om te laten zien aan de klas. Het was ver voor Girlpower en thuis werd er enthousiast Anita Meijer gedraaid op de platenspeler.
Enkele dagen later las ik de slechte recensies over het geflopte concert in Dublin. Het deerde de 8-jarige niet. De Spice Girls vermoed ik ook niet, die konden weer ieder 11 miljoen euro bijschrijven op hun rekening.
Wist je dat de kaken van een panda zo sterk zijn dat het dier met gemak een dikke bamboestengel kan doorbijten? Met een bijl lukt ons dat amper. Dat is pas girlpowerrrrrrrrrrr!
Afbeelding panda: PHOTO BY LOLA/Shutterstock