Toen de man en ik nog geen kinderen hadden, had de man weleens wat twijfels. Nou ja, meer onzekerheden. Kan ik dat wel, zo’n kind opvoeden? Ik wist hem ervan te overtuigen dat het opvoeden wel vanzelf zou gaan wanneer zo’n kleintje er eenmaal is. Dan weet je gewoon wat je moet doen. Een soort oer-instinct dat een oplossing heeft voor elk probleem.
Boy was I wrong!
Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik vrijwel nergens een antwoord op had. Ik had werkelijk geen idee en voelde me zo ontzettend falen als moeder. Waar the heck is mijn oer-instinct, dat wat de oplossing geeft voor elk probleem. Een huilende baby die niet stopte, ik had werkelijk geen idee wat ik moest doen. Een peuter met een driftaanval from hell, wat moest ik hiermee? Wie zijn deze kinderen?
Het gevoel dat je kind er altijd al geweest is, ook al is het een week oud, is zo tegenstrijdig met het gevoel dat je je kind moet leren kennen. Dat het soms in een fase komt waar je geen snars van begrijpt. En je moet leren hoe je met je eigen kind om moet gaan. Het is oké want weet je, ik doe het ook maar voor het eerst.
Wees genadig voor jezelf, want bijna niemand die iets voor de eerste keer doet, doet het perfect. Soms moet je een paar keer oefenen voordat het lukt.
En is dat niet ook iets wat ik mijn kinderen leer?
“Mama, sommige kinderen in de klas kunnen dat heel makkelijk en ik snap er niks van!”
“Maar lieverd, het is niet erg om er voor te moeten oefenen of wat harder voor te werken.”
Fouten maken mag.
Het is ook mijn eerste keer dat ik door het leven ga. En wanneer ik mijn kinderen laat zien dat ook ouders fouten maken, leren ze vanzelf dat het oké is om zelf ook fouten te maken. En zo is het cirkeltje weer rond.
Afbeelding moeder en kind: Luis Molinero/shutterstock
