Nog een baby…?

Drie gezonde jongens, dat is toch heel mooi! Dat is prachtig! Dat is druk genoeg! Anders wordt het echt een ongeorganiseerde bende. Waarom twijfel ik dan toch soms? Toch nog een vierde? Ik ben nu nog niet te oud…

Als ik de foto’s en filmpjes van hun baby/peutertijd zie, dan verlang ik terug naar die tijd. Eerste keer omrollen, eerste hapjes en stapjes. Zwanger zijn vond ik ook niet erg. Ik had nooit ergens last van. Ik had juist een soort van hormoon waardoor ik straalde. En bevallen… Ja, uhhh… aan dat soort dingen denk ik nooit zo aan. Dat stop ik altijd weg, dat zien we dan wel weer. 

Het gevoel dat ik nooit meer een baby zal krijgen. Nooit meer zo’n klein afhankelijk mensje helemaal van mij. Zo’n warm hoopje op m’n blubber buik. 3 grote jongens al op de basisschool. Deze week ben ik zelfs met de oudste (die in groep 7 zit) naar een open-dag van het voortgezet onderwijs geweest. Dan voel ik me zo oud.

Wil ik dan nog een baby??

Als vroeger iemand in mijn omgeving een baby had, dook ik gelijk de kinderwagen in. Had ik het verlangen om zo’n kleintje vast te houden. Moeite om de baby weer af te staan aan de moeder.
Afgelopen week ging ik de jongste halen bij een vriendje. Toen ik binnenkwam zat zijn kleine zusje van een half jaar in de wipstoel. Ik zag haar wel, maar ik kreeg niet het gevoel dat ik haar moest knuffelen of iets dergelijks. Totdat m’n vriendin zei: “Je wilt haar vast even vasthouden”. “Oh ja, leuk”, zei ik en ondertussen vroeg ik mezelf af hoe lang ik haar nog moest vasthouden zonder dat het leek dat ik een gebrek had aan interesse.
Toen besefte ik me opeens dat het me niets meer deed, zo’n baby. Dat ik eigenlijk de laatste tijd nooit meer in een kinderwagen hang. Als ik dat doe, doe ik het meer voor de moeder, omdat die graag wilt horen hoe mooi hun kindje wel niet is.

Ik moet er ook echt niet denken aan: elke dag het eten te moeten pureren, kwijl weg te vegen, slapeloze nachten, slaapjes, borstvoeding, Maxi Cosi sjouwen, een uur erover doen om te kunnen vertrekken, doseer bakjes, ingewikkelde draagzakken en niet te vergeten poepluiers!

Mijn man is nu waarschijnlijk heel diep opgelucht.

Nee! Geen vierde meer.