Ik hou niet van de babytijd

Oh ja kom maar hoor, met je verontwaardigde blik. Het is alsof ik je vertel dat ik Moeder Theresa geen fijn persoon vind. Hoe durf ik zoiets te zeggen? En dat terwijl ik er één op mijn arm heb bungelen.

“Ik hou niet van baby’s.”

Ja natuurlijk hou ik wel van mijn baby, laat ik het anders zeggen: ik hou niet van de babytijd. 

Wanneer ik deze woorden durf uit te spreken, komen er vaak nog een hele reeks vragen achteraan. De meest voorkomende is: “Maar waarom wilde je dan een baby?” Met als afsluiting: “Maar hoe kun je nou niet van baby’s houden. Baby’s zijn toch geweldig!”
Ik vind het gewoon veel werk. Mijn gelijkgestemde man vindt het ook veel werk. De nachten zijn zwaar en de dagen zelfs nog zwaarder. Mijn oudste baby huilden en huilden, pas op het moment hij zelfstandig rechtop kon zitten, stopte hij met huilen. Maar inmiddels waren we al wel acht maanden verder en mijn beeld van schattige baby’s kwam alleen nog maar voor in een regenboog schijtende eenhoorn fantasie. Hoezo zijn continu huilende baby’s schattig?

En opeens waren we een aantal jaren verder en mijn slechte herinneringen vervaagden. Van een afstandje waren die baby’s bij een ander best schattig. En mijn man en ik besloten om voor nog een baby te gaan.

Deze baby huilt wat minder en wanneer hij huilt, is er een reden. Hij heeft honger, een schone luier nodig, moet een boertje laten, hij is moe, hij heeft krampjes of hij zit in een ‘fase’. Eigenlijk is er altijd wel wat en ik vind het verschrikkelijk veel werk. Noem me niet te lui om te werken, maar ik kan gewoon leuker werk verzinnen. Ik kan niet hele dagen in de weer zijn met een baby, ik kan niet uren knuffelen op de bank. Ik vind het niet leuk.

Nooit leuk gevonden ook, een poppenmoeder was ik niet en mijn kleine neefjes en nichtjes konden me weinig boeien. Pas toen ze wat ouder werden, begon het leuk te worden. Een beetje interactie of zelfs een gesprek kunnen voeren. Ik begreep dan ook wat ze van me wilden. En hoe monsterlijk het ook klinkt, hetzelfde geldt voor mijn eigen baby’s. Ze worden pas leuk, wanneer ik ze begrijp. En wanneer ze me laten slapen.

Mijn oudste is nu lekker zelfstandig. Hij gaat met zijn speelgoed spelen, zonder dat ik het hem voor moet doen. Hij pakt zelf zijn drinken en gaat zelf naar de wc. En ja, ik kijk uit naar de dag dat mijn baby dit ook gaat doen.

Ik hou van mijn kinderen, ik ben dankbaar en ja, ik geniet van elk moment. Maar wel iets minder van de babytijd.

Afbeelding: Shutterstock