Onze kleine man is gisteren 1 jaar geworden!!
Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik ook al 1 jaar borstvoeding geef. En dat maakt me toch best nog trotser dan het feit dat ik moeder mag zijn van zo’n prachtig mooi mannetje. Met alle daarbij behorende fases die we het afgelopen jaar hebben doorstaan, van leuke tot minder leuke momenten. Want hoe leuk het lijkt, zo’n eerste jaar is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Fijn is het wel dat er mensen naast je staan die “zien” maar ook “luisteren” hoe jij je voelt. En dat is niet om aandacht te vragen of om zielig te doen. Het is juist uiterst belangrijk dat jij je “gezien” en “gehoord” voelt. Een gebeurtenis die jou op je netvlies blijft staan of waardoor je in shock bent geraakt en dit niet kunt verwerken. In verschillende vormen en in verschillende gradaties doet dit zich vaak voor, na een zwangerschap en/of een bevalling.
Zo ook bij mijzelf. Afgelopen jaar was er de vreugde van de geboorte van onze zoon. De zwangerschap verliep heel voorspoedig. De dag dat de verloskundige de vliezen doorbrak, kwam ook heel vlot de bevalling op gang. Een hele vredige bevalling gehad en daar was hij dan, mijn eerste zoon na 3 dochters! Wat een ultiem geluk!!
De bevalling heb ik heel bewust meegemaakt, maar daarna kwam ik in de problemen doordat de placenta niet los wilde laten. Drie liter bloed verloren thuis, in de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en daar direct naar de operatiekamer. In de tussentijd al vier liter bloed verloren, dus ik was er niet echt bewust meer bij. Het enige wat ik me nog herinner, waren de woorden van mijn man: “Het komt wel goed lieverd, tot straks!!”. Zo ben ik in slaap gevallen.
Toen ik wakker werd, lag ik op de Intensive Care aan allerlei machines en bleek dat mijn hart veel te snel ging, dus dat moesten ze naar beneden zien te krijgen. Mijn man kwam bij mij kijken en ik zag zoveel liefde in zijn ogen. Ja, we waren samen net papa en mama geworden, maar ik was er bijna niet meer geweest. Die bewustwording dat ik bang was dat ik nooit meer thuis zou komen. Wat een angstaanjagende gedachte. Nu een jaar verder, speelt dit af en toe nog in mijn gedachten mee en denk ik vaak aan de dood.
Wat zouden mijn vier kinderen zonder hun moeder moeten? Hoe zou ik zonder één van mijn kinderen door moeten? Stel dat mijn man opeens weg komt te vallen.
Wat een gedachtes, deze gaan dan over en weer. De onrust die dit veroorzaakte het afgelopen jaar en daarnaast ook nog geliefde naasten hebben moeten loslaten. Dat heeft me echt wel met de neus op de feiten gedrukt.
Dat het ten eerste niet zo vanzelfsprekend is dat je de vreugde van een zwangerschap mag meemaken. Dit geluk heb ik vier maal in mijn leven mogen volbrengen en die onvoorwaardelijke liefde is mijn grootste trots.
Ten tweede het feit dat je iemand treft die al dat geluk met je deelt, maar ook vermenigvuldigt.
Ten derde het feit dat je elke dag maar mag nemen zoals die is, omdat je nooit weet hoeveel tijd je gegeven is.
In en in triest ben ik geweest het afgelopen jaar en van een roze (dit keer een blauwe) wolk was absoluut geen sprake. Natuurlijk was ik gelukkig met mijn gezin en alles wat en iedereen wie er wel was. Alleen leefde ik een hele tijd in een luchtbel die ik koste wat kost heb geprobeerd om heel te houden. Dit is gelukkig gelukt en er zijn mensen bij in geklommen zonder dat de bel stuk ging. Deze mensen horen bij mij en ik ben hun heel erg dankbaar voor de extra lucht die zij mij hebben gegeven.
Ook loslaten hoorde in dit proces. Veel geschreven, wat ruimte heeft gemaakt in mijn hoofd. Met de kleine man vaak gaan wandelen, om het hoofd lekker leeg te maken. Praten over mijn gevoel, begrip waarom ik me niet absoluut fantastisch voelde dat ik moeder was geworden. Het is niet erg!! Laat het aan een ander weten waarom je je zo voelt, zodat jij jezelf weer kunt zijn en je lekker voelt in je rol als kersverse moeder. Mensen die niet de moeite doen en dit niet begrijpen, zijn jouw moeite niet waard.
Al met al een verscheidenheid aan gedachten, gevoelens en ideeën die door je heen kunnen gaan. Van verdriet tot woede, van geluk naar doodongelukkig zijn. Blijf in alle gevallen dicht bij jezelf.
Voor mij was dit absoluut de laatste keer dat ik zwanger ben geweest. Ik durf het niet meer aan, zowel lichamelijk als geestelijk niet. Ik heb er vier keer van genoten en ik ga nu alleen nog maar genieten van het opgroeien van mijn kinderen. Zelfs van hun nukjes op welke leeftijd dan ook, hun puberende gedrag en de dovemansoren of Indische doofheid. Maar vooral van hun aanwezigheid en de knuffels en de kusjes en de gesprekken.
Een jaar is zomaar om… Geniet van en met elkaar!!