Wat als ze dit ooit lezen?

De laatste tijd knaagt er iets aan mijn hersenpan. Aan mijn geweten? Aan mijn onnozele naïviteit? Ik weet niet precies waaraan, maar het houdt me wel bezig. Ik schrijf namelijk meestal ongecensureerde stukjes over het moederschap, je weet wel, gewoon zoals het is, zoals we het (bijna) allemaal ervaren. Vele moeders herkennen zich erin en vinden het een bevrijding om te lezen dat het bij anderen ook niet altijd even gezellig en makkelijk gaat. En dat zijn voor mij weer fijne dingen om te horen, zodat ik weet dat ik niet compleet ontspoord ben.

En toch knaagt er iets. 

De woorden ‘wat als ze dit ooit lezen?’. Woorden die tegen mij gezegd worden. Woorden die naar mij geschreven worden. Woorden van bezorgde moeders of anonieme klagers die rondgaan over het internet. Woorden waar ik heus wel vaker over nagedacht heb, maar toch schreef ik mijn woorden.

Wat als je kinderen dit lezen en weten dat hun moeder niet altijd even blij was met het moederschap…

Wat schrijf je leuk en herkenbaar! Ik heb om sommige stukjes erg moeten lachen! Toch vraag ik me af of je kinderen dit later leuk zullen vinden? Over hun hysterische peuterbuien of over dat je het zo zwaar en eenzaam vindt als moeder. Iedere moeder heeft weleens een peuter met een hysterische bui en iedere moeder is het weleens zat of eenzaam. Maar dat hoef je niet allemaal zo te schrijven, want je weet ‘eens op het internet, altijd op het internet’. 

Woorden die dus vast staan. Die nooit meer loskomen. Maar is dat ook niet de bedoeling van schrijven? Ik moet eerlijk toegeven, het houdt me wel bezig. Misschien kies ik nu bewuster mijn woorden, maar mijn woorden zijn wel altijd waar. De realiteit. Geen verbloeming van het moederschap. En dat is wat ik nou zo jammer vind van deze angst voor woorden die niet meer loskomen.

Angst. Want ondanks de herkenbaarheid en soms hilariteit, durven nog steeds vele eenzame moeders daar niets over te zeggen. Angst voor de reactie van de maatschappij. Want jij wilde toch moeder worden? En hoezo vind je dit zwaar en eenzaam, kinderen zijn toch het mooiste wat er is?

En dus verbloemen we, liegen we en hopen we maar dat de kinderen ons geschreeuw en onze tekortkomingen zullen vergeten, zodat we later kunnen vertellen hoe mooi hun kindertijd was. Met regenboog schijtende éénhoorns.

Nou sorry kinderen, het waren niet altijd regenboog schijtende eenhoorns. Ik neem jullie graag mee in de werkelijke wereld. Het leven is geen sprookjeswonderland, soms wel, als je goed leest, maar soms ook niet.

We verzetten ons allemaal tegen de modewereld met de veel te dunne modellen, want het is geen werkelijk beeld. Het is nep! We willen oh zo graag het werkelijke plaatje laten zien, want de angst dat onze dochters zich hierin zullen verliezen, zit hoog.

Maar het moederschap, dat moet mooi zijn! We moeten de kinderen vooral geen negativiteit laten voelen. Je noemt jezelf toch geen loedermoeder? Hoezo postnatale depressie? Je gaat toch niet klagen over het wereldwondertje dat je hebt mogen ontvangen?

Weet je, ik hoop dat mijn kinderen dit ooit zullen lezen. Dat wanneer ze zelf kinderen hebben en het zwaar vinden of zich eenzaam voelen, ze zich wat beter voelen doordat ze kunnen lezen dat het volkomen normaal is. Dat ze mij kunnen bellen en dat ik het moederschap niet zal verbloemen, maar hen gewoon de waarheid zal vertellen.

Ja! Het kán fucking zwaar zijn. Ja! Het kan fucking eenzaam zijn! En nee! Het zijn niet altijd regenboog schijtende éénhoorns.

Maar lees even goed schatjes, het gaat voorbij. En wat hield ik veel van jullie kindertijd. Wat hield ik veel van jullie, in leuke én in zware tijden. Zóveel, dat ik het allemaal vastgelegd heb in woorden.

Woorden die nooit meer verdwijnen.

Afbeelding: Shuttersock