Een middagje naar het strand met de kinders: dat klinkt heerlijk met deze zomerse temperaturen. Dus toen mijn vriendin appte of we vanuit school direct door zouden gaan, hoefde ik niet lang na te denken. Ja, leuk! Ook de jongens hadden hier wel zin in. De jongste zelfs zo veel dat hij niet meer kon slapen ’s middags, dus om half drie fietsten we als one big happy family richting Ter Heijde. Wel een grote jongensfamilie trouwens, met drie knullen van mijn vriendin en de drie van mij.
We waren nog geen minuut onderweg of ik begon al te twijfelen of dit inderdaad zo’n goed idee was. Een half voetbalteam hyper en slingerend op de fiets. We kwamen ogen en handen tekort om zonder blessures bij het strand te komen. Gelukkig konden we na een korte, maar zenuwslopende tocht onze fietsen parkeren en waren we klaar om een plekje op het strand te gaan zoeken.
Deze doorgewinterde moeders hadden echter beter moeten weten. Ja hoor, de eerste ‘Ik moet plassen’ werd al snel gevolgd door: Ik ook! Ik ook! Ik ook! Vreemd toch dat iedere wc op school bezet was. Begrijpelijk dat je het dan ophoudt tot je op het strand bent aangekomen. Wat nu? Nog een keer onze levens wagen met een rit terug naar school zagen we niet zitten. Daarom keken we maar even om ons heen en wachten op een rustig moment om de jongens het startsignaal te geven. Ja, nu.. Go!
Plop, plop, plop, plop: meteen schoten er vier slurfjes uit de broeken en werden de bosjes beschoten met flinke stralen. Uiteraard werden ieders prestaties luid besproken en bewonderd. Mieke en ik keken elkaar intussen maar weer eens aan: Jongens, altijd en overal een strijd van maken! Het zou leuk zijn geweest als we die vier billen op een rij zouden hebben kunnen vastleggen voor het nageslacht, maar toen de een natte voeten kreeg, moesten we ingrijpen en was het moment voorbij.
Nadat de plaswedstrijd was beëindigd, vonden de jongens het hoog tijd voor een verfrissende duik. Maar waar laat ik die schooltas? Zelf dragen was natuurlijk ondenkbaar met dit warme weer, dus wat nu? Hee, komt daar geen zwetende en zuchtende berg tassen, emmers, schepjes, zwembroeken, handdoeken en voedsel voorbij? De jongste zit daar ook nog ergens bovenop, dus dan kunnen de tassen er ook nog wel bij.
De jongens lagen dus al lang en breed te dobberen in de zee toen twee uitgeputte moeders eindelijk hun plekje op het strand hadden bereikt. We ploften neer, begonnen aan het insmeer ritueel en konden na al deze consternatie dan eindelijk gaan genieten van een heerlijke middag in het warme zonnetje. Toen twee andere stoere mamma’s, die de tocht ook hadden gewaagd met hun kinderen, er gezellig bij kwamen zitten, was de pret compleet.
Wat een gezellige middag is het geworden, waarbij de jongste slechts twee keer in een Duitse kuil struikelde en de strandbal van de jongens net niet in het gezicht van een mede-strandbezoeker knalde. Steeds tellend of we ze allemaal nog hadden, want die kleintjes nemen graag de benen. En al krabbend riep m’n vriendin dat de rupsen (die rode uitslag opleveren) niet gevangen mochten worden, na haar ervaring met die beesten de week ervoor. Net toen ze zich lieten ingraven was het tijd om naar huis te gaan. Met twee zandmonstertjes en vier vermoeide kinderen op de fiets terug, kwamen we thuis en konden de jongens meteen onder de douche geschoven worden. Wat na het ingraven geen overbodige luxe was.
We treffen het maar, dat we pal achter de duinen wonen. Van het weekend, wagen we het er vast weer op. Alleen nemen wij dan onze mannen mee als animatie team en wij onze grote zonnebril en leesboek.
Geschreven door: Wendy en Mieke
