Als de zon scheen was het altijd mistig. De opmerking dat ik mijn ramen een keer moest zemen kon ik inmiddels irritatieloos beantwoorden. Na 35 jaar had de dubbele beglazing van mijn 5 meter brede woonkamerraam het begeven. De winst van Eneco was grotendeels aan mij toe te schrijven.
Nieuwe ruiten betekent een beschadigd kozijn. Likje verf was het plan. Maar de 12 jaar oude rolgordijnen zouden het niet meer trekken: 1 harde bons en ze sprongen spontaan uit hun sponning. Jaloezieën dan maar. En pakken we gelijk het raam achter ook maar mee zo gebeurd. En het plafond, o shock en horror, als we dan toch bezig waren weg met die muggen lijken en spetters tomatensaus van een uit de hand gelopen peuterpuber aanval. En ach die latex zou er toch staan dus pakken we gelijk die muren mee. Lastig met die plinten van de vloer die hier en daar al ontbraken door iets te overijverig stofzuigen. Dat zie je eigenlijk niet omdat er een koeienvel op ligt. Die overigens hier en daar opkrult subtiel verdoezeld door muffige Perzische tapijtjes van de kringloop al een paar keer onder gepiest door licht dementerende poes T. Bij Ikea had ik nog een nieuw vloerkleed gezien, die dan ook maar op het lijstje. Op de muur moest bloemetjesbehang komen in vintage Engelse stijl (dikke doei zwart-wit trend). De retro staande lamp van marktplaats moest nog worden gespoten net als de eettafel. Wanneer een klusje MOETEN wordt.
Op de meest winderige en regenachtige donderdag van februari kwam de auto met mijn nieuwe ruiten voorrijden. Het was voorjaarsvakantie, koud en stormde en ik sloot Co op in de keuken lekker warm bij de droger. 1 ruit bleek 2.5 centimeter de groot opgemeten en de andere ruit sneuvelde. Het boek met behangstalen verregende net als mijn net verschoonde bank. In de tuin lagen stukken glas waar mijn katten nieuwsgierig aan snuffelden. Het raam werd dichtgeplakt voor een paar weken met grijze tape. De woonkamer stinkt naar kit en de verf bladdert van de kozijnen. Vlak na dit incident plofte er een brief van de woningbouwvereniging op de mat dat ze binnenkort gaan starten met renovatie werkzaamheden. Een lente in de herrie en troep.
Ooit kan ik weer naar buiten kijken en de zon zien schijnend in mijn net opgeknapte woonkamer. Tot die tijd maak ik geen plannen meer. Vitrage demonstratief dicht. Volgende maand maar weer een nieuwe poging. Te beginnen met kozijnen schilderen en wie weet wat volgt. Zoals ik leerde bij mindfulness: if you’re allways racing to the next moment, what happens to the one you’re in?