Omdat mijn kind de woorden niet kan uitspreken, doordat ze de woorden niet kent, of simpelweg niet weet hoe, betekent het niet dat er geen grenzen zijn. Want wie ben jij om te denken dat je het recht hebt om mijn kind aan te raken?
Het klinkt misschien heftiger dan dat het is. Want met aanraken bedoel ik ‘alleen maar’ een aai over de wangen, optillen, kietelen of een knuffel geven. Heel onschuldig, maar wat als het kind er helemaal niet van gediend is?
Mijn dochter was nooit zo aanrakerig, zeker niet bij vreemden. Ze dook dan weg achter mijn benen of zocht een vluchtoord in mijn schouder.
“Ben je nu opeens verlegen”, werd er dan verontwaardigd gezegd, alsof ze de aanraking maar gewoon even moest toelaten. Ik verontschuldigde en bevestigde dat ze inderdaad een beetje verlegen was. Maar op een gegeven moment was ik het zat. “Nee ze is niet verlegen, ze wil gewoon dat je van haar afblijft!”
Ze is niet onbeleefd, ze wil je aanraking gewoon niet
Ik snap de reactie van het willen aanraken wel. Soms zie ik een snoetje, dat om op te vreten is, zo schattig. Of soms kom je wangen tegen, daar moet je gewoon even in knijpen. Maar ik heb het recht niet en dus doe ik het ook niet.
Kinderen hebben zo hun eigen karakter, de één is vrij als een vogel en de ander is verlegen en terughoudend. Bij sommige duurt het een paar minuutjes om zich comfortabel te voelen. Bij andere komt het comfortabele gevoel helemaal niet en die blijven dichtbij hun moeder.
En zo hebben ze ook hun eigen voorkeuren. Maar vanuit een kind gezien, is een volwassen persoon heel machtig en soms ook een beetje eng. Sommige volwassenen moeten eerst vertrouwen winnen om de argwaan weg te krijgen. Dat is niet erg, dat is ook niet onbeleefd, dat is juist heel natuurlijk. Het is juist onnatuurlijk en onbeleefd om deze argwaan niet serieus te nemen en alle signalen te negeren door het kind gewoon aan te raken, ook als ze het niet wil.
Volwassenen hebben deze karaktereigenschappen en voorkeuren te respecteren, net zoals we dat zouden doen met iemand van onze eigen leeftijd. Omdat een kind de woorden niet kan uitspreken, doordat ze de woorden niet kent, of simpelweg niet weet hoe, betekent het niet dat er geen grenzen zijn.
Kinderen geven zelf hun grenzen aan
Natuurlijk hebben kinderen zich te houden aan bepaalde regels, normen en waarden. Dit moet je ze leren, even als dat je ze moet leren om zelf hun grenzen aan te laten geven. Niet jouw grenzen, maar hun grenzen. Want als we willen dat onze kinderen opgroeien met de kracht om ‘nee’ te kunnen en mogen zeggen, moeten we ook naar ze luisteren als ze daadwerkelijk ‘nee’ zeggen.
En wanneer ze dat nog niet kunnen, ben jij daar als ouder om te zeggen: ‘Blijf van mijn kind af!’
Afbeelding: Shutterstock
