Wanneer je kind leert lezen, gaat er een wereld voor ze open. Ineens lezen ze straatnaamborden, het McDonalds menu, spelregels van een nieuw spel en zelfs boeken. Er komen nieuwe gevoelens boven borrelen, zoals nieuwsgierigheid en het gevoel van onafhankelijkheid. Als ouder geeft je dat een trots gevoel, bijna net zo trots als die eerste stapjes, of wanneer ze leerden om hun eigen kont af te vegen.
Maar er is een keerzijde. Er is altijd een keerzijde. Waar er een wereld voor hen opengaat, gaat er een wereld dicht voor jou.
Zo kun je je ‘codetaal’ wel op je buik schrijven. In die goede oude tijd kon je nog wel eens in codetaal overleggen met je kerel. Zullen we vanavond p-a-t-a-t eten? Voor je kleuter kon dat net zo goed gore spruiten zijn.
En zo kom je ook niet meer weg met de verkorte versie van het verschrikkelijk lange en saaie voorleesboek. “Mama, je vergeet die bladzijde voor te lezen!” Nee, geen regel kun je overslaan, want je wordt gecorrigeerd waar je bij staat.
Zelfs de ondertiteling wordt meegelezen! Bepaalde series kun je dus beter maar even opschuiven tot na bedtijd en ook het nieuws is zelfs met de muteknop en teletekst 888 zonder extra uitleg niet meer verantwoord om aan te zetten.
Fok! Haar wereld wordt steeds groter terwijl de mijne steeds kleiner wordt.
Nee, niets is meer veilig! Ze kijkt zelfs over mijn schouder mee tijdens het tikken van een nieuw blogje.
“Mama, wat is codetaal?”
“Mama, vind je dat voorleesboek echt saai?”
“Mama, welke serie kijk je dan als ik op bed lig?”
Je kind leert lezen. Leuk joh!
Afbeelding kind leert lezen: Shutterstock
