Kinderen zijn onderling soms onaangenaam jaloers. Soms is het is zo erg dat ik bij mezelf denk “het lijken wel volwassene”. Lekker in het zwembad met het hele gezin. Hier en daar liggen wat matjes om mee te spelen. Een tijdje gaat het goed, maar ineens treed daar de wet van de schaarste op.
Mijn kinderen hebben het voor elkaar gekregen om per kind twee matjes toe te eigenen.. ja dat is natuurlijk niet de bedoeling, netjes delen. “Ik wil niet delen” “die kinderen hebben ook meerdere matjes” na wat tegensputteren zijn de matjes weer verdeeld en 3 minuten later zijn de matjes al niet meer interessant, zo gaan dat soort dingen. Een redelijk primitieve vorm van jaloezie, gelukkig snel op te lossen.
Er zijn echter ook complexere vormen van jaloezie. Jaloers zijn op iets waarvan de persoon in kwestie niet eens beseft dat het iets bijzonders is. Zo ben ik zelf soms jaloers op m’n kinderen.
Zoals van het weekend.
We waren onderweg, de auto was lekker opgewarmd door de zon, we hadden wat filevorming. Ik kijk over mijn schouder naar de achterbank. En daar zit ze. Mijn jongste dochter. In een voor haar lekker grote stoel, beentjes in de lucht, ondersteuning voor der hoofd, temperatuur precies goed, der ogen vallen heeeel langzaam dicht. Een kleine glimlach op haar gezicht. Ze geniet zichtbaar van het moment. Ergens ben ik jaloers, ik wil ook in een comfortabele stoel, in de zon, lekker wegdoezelen, maar dan besef ik me hoe gezegend ik ben. Ik ben deelgenoot van haar leven en mag meegenieten van al dit soort kleine momentjes.
Wat een rijkdom!