Wanneer je iemand ziet die sociaal onhandig uit de verf komt, wanneer hij het moeilijk heeft met zichzelf en met zijn omgeving, dan is dat een vervelende waarneming. Wanneer diegene je eigen vlees en bloed is, dan is dat hartverscheurend.
Al jaren probeer ik hem te helpen, te begeleiden en advies te geven, maar helaas is hulpeloos toekijken het uiteindelijke resultaat. Goed bedoelde adviezen van vrienden en familie, zelfs professionele hulp van een psycholoog mocht niet baten. Het helpt mijn zoon niet om mee te komen met de rest van de maatschappij.
Het maakt mij als moeder gefrustreerd en boos, soms zelfs een beetje bang. Bang voor de toekomst, bang voor zijn toekomst.
Mijn zoon is lief en heel creatief. Slim is hij ook, soms tegen het briljante aan. Maar opeens explodeert hij, zomaar uit het niets. Alsof de Hulk opeens in hem treedt. Hij verandert binnen no-time in een monster en iedereen op zijn pad zal moeten wijken want hij dendert door. Hoe graag ik hem ook bijbreng dat hij niet alleen op de wereld is, vertelt dat monster hem iets totaal anders. Zich inleven in een ander is voor hem de Himalaya beklimmen op teenslippers, oftewel onmogelijk. Net als vriendschappen sluiten, onmogelijk. En waar het inlevingsvermogen bij mijn zoon ontbreekt, ontbreekt het helaas ook bij de leerkrachten in de klas, want ja… er zijn nog 28 leerlingen die aandacht nodig hebben. Een positieve beoordeling, ook dat blijkt helaas onmogelijk.
En ik snap het.
Natuurlijk snap ik het. Ik hoor alles te snappen, want het is tenslotte mijn zoon. Maar ik snap er geen snars van, van wat er allemaal in zijn hoofd gebeurd.
En soms schiet het weleens door me heen. Dan wens ik iets tastbaars, iets wat duidelijk is. Had hij een tumor dan stond er een team met artsen voor hem klaar om zijn leven te redden. Mensen om mij heen, ouders op school, de leerkrachten, ze zouden begrip hebben voor de situatie. Begrip voor hem.
Maar mijn zoon is niet ziek, hij heeft een stoornis. Hij heeft PDD-NOS en met die stoornis moeten we zien te dealen. En ja dat maakt mij bang. Bang omdat zijn toekomst er heel anders uit zal gaan zien als ik me had voorgesteld.
Bang voor het onbegrip. Bang voor het monster in mijn kind.
Afbeelding: Shutterstock
Herkenbaar
Mijn zoon heeft autisme plus ADHD plus hooggevoelig.
Geen vriendjes
En zal waarschijnlijk zijn leven lang afhankelijk zijn van mijn hulp of hulpverleners omdat de maatschappij niet op hem af is gestemd of hij niet op de maatschappij.
Ze begrijpen en weten wat er gebeurd is niet mogelijk helaas.