Thuisblijfmoeders, laten we het daar weer eens over hebben

Na een weekje schoolvakantie heb ik weer in levende lijve gevoeld hoe het is om thuisblijfmoeder te zijn. Thuisblijfmoeder van drie kleintjes, en ja dat is in de vakantie wel even anders dan wanneer er twee op school zitten. Ik zal eerlijk zijn en niet teveel klagen want een weekje is echt goed te overzien en thuis zijn bij de kleintjes heeft zo zijn voordelen.

Maar ja, zoals je weet, elk voordeel heeft zijn nadeel. En geloof me, het leven van een thuisblijfmoeder is niet zoals in de film. We lopen niet met een big smile in onze hardloopbroekkies, we gaan niet winkelen wanneer het ons uitkomt en de kinderen spelen niet altijd braaf en lief met hun popjes en autootjes.

Thuis zijn met de kinderen is leven in een achtbaan van emoties. Zo zijn daar de emoties van de kinderen, die van krijsen en gillen naar brullen van het lachen kunnen schieten. Maar ook mijn eigen emoties. Sinds ik moeder ben, heb ik nog nooit zoveel gelachen en gehuild op één dag.

Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat thuis zijn bij de kleintjes mentaal soms echt killing kan zijn. Fysiek is het allemaal wel te doen, ik bedoel, ik loop gerust met een kleintje op mijn nek, één in mijn armen en één aan mijn been. Maar twintig keer per dag een driftbui van een peuter met een kleuter erdoorheen tetterend dat haar kont afgeveegd moet worden en een klagende baby aan de borst, dat is mentaal killing.

Er zijn dagen geweest dat ik echt dacht dat ik knettergek werd.

En op diezelfde dagen prees ik mezelf ook weer de gelukkigste moeder ter wereld. Dat ik dit allemaal van dichtbij mocht meemaken, elk moment. Dat wij elke dag met elkaar mochten delen, de leuke dingen, maar ook de verdrietige situaties. Dat ik degene was die ze troosten mocht.

Zoals ik al zei, een achtbaan van emoties.

Thuis zijn met de kinderen doet ook iets met je eigenwaarde en dat is niet altijd positief. Zo ziet niemand wat een thuisblijfmoeder doet de hele dag en ja, soms zijn er inderdaad hele dagen dat je niks zit te doen. Je leeft van dag tot dag. En zo ben je opeens vier jaar verder en ben je jezelf misschien een beetje kwijt.

Maar terugkijkend naar die vier jaren als thuisblijfmoeder zie ik opeens wie ik ben en wat ik bereikt heb. Ik ben hun moeder en ik heb ze in leven gehouden.

En ja, soms was dat zwaar en soms een fluitje van een cent. Maar het was het zeker allemaal waard.