Er is de laatste tijd veel te doen over robots. Dat weet ik omdat ik al een aantal weken ‘s avonds gebroken doelloos op de bank lig te zappen (denk een najaarsdip). Ik kwam het een en ander tegen, soms onzinnig, soms interessant. Interessant vond ik vooral de “zorgrobot” die is bedacht om oude(re) eenzame mensen gezelschap te houden. Er zijn ook “snoezelrobots” voor dezelfde doelgroep en zij proberen echte huisdieren te vervangen. Zo zijn er onder andere, huishoudrobots (ik ben fan) speelgoedrobots (we know), allerlei robotdieren (geheel zonder irritante haren) en meer denkbare en ondenkbare robots.
Uiteraard heb ik het internet er een beetje op nageslagen op zo’n zelfde doelloze avond en kwam ik in een artikel tegen dat er op korte termijn robots worden verwacht om in winkels mensen te adviseren over recepten en bijbehorende wijnkeuzes, dat maakt het dan weer vooral interessant.
En ook, legio gezinnen die ooit aan de buis gekluisterd zaten voor Star Wars met robot R2 en C-3PO, de vriendelijke huisrobots. And lost but not least was ik zelf eens verdwaald in een boek van een bekend schrijfster met een dame als hoofdpersonage die verliefd werd op een robot. Robot of niet, ik snapte haar gevoelens.
Na deze opsomming en nieuwe ontwikkelingen miste ik toch iets in het hele rijtje, een robot mam. Ik bedacht me dat robots natuurlijk geen gevoel hebben, dus kunnen ze helemaal geen kinderen opvoeden buiten de geprogrammeerde activiteiten en gewoontes. Toch?!
Of bestaan ze wel en zijn WIJ moeders ook een soort robot? Kijk ik naar mezelf en de dagelijkse activiteiten, jaaaaa okay, los van die gevoelskwestie, is mijn leven ook bijna geprogrammeerd voor activiteiten en gewoontes. De wekker gaat en het “programma” begint: opstaan, kids roepen, douchen, aankleden, kids opschieteeeeen! lunchpakketten maken, ochtendstress, opschieteeeeeen! Schoenen vast! Jas dicht, ritje school, werken, kleuter halen van opvang, boodschappen, koken, eten, avondritueel, tanden poetsen, bed.
Op een vrije dag wordt het programma aangepast voor alle andere geweldige huishoudelijke activiteiten. Wassen, poetsen, bedden, proberen orde scheppen, boodschappen en eventuele ziekenhuis-, tandarts-, dokter-, ortho-, school- en overige afspraken. Ik zou serieus niet weten waarom een robot dit allemaal niet zou kunnen overnemen. Ik bedoel, ik ben de beroerdste niet, ik geef ze die knuffel, complimentjes en kusjes wel tussendoor. Graag zelfs, heb ik tenminste meer tijd over om te chillen met m’n puber achter een laptop of smartphone en kan ik meer met mijn kleuter op de grond spelen met zijn LEGO of playmobil.
Maar toch en back to reality, doe ik alles met liefde (behalve het huishouden), en zou ik soms graag wat meer tijd met ze besteden. Vanaf het moment van opstaan tot we naar bed gaan, de werk- en school weken, de avonden doelloos achter de tv, laptop of smartphone. De vloer vol met lego, playmobil of speelgoedrobots. De chaos en de rituelen, ze horen hier bij ons, dat is ons leven.
Mocht er ooit een echte robot mam te koop zijn? Programmeer ik haar alleen voor de geweldige huishoudelijke activiteiten. De rest houd ik lekker voor mezelf.
Liefs, Diana
haha, ja die huishoud robot wil ik ook!!! Geweldig geschreven!
Inderdaad zou het voor oudere mensen wel een aanwinst kunnen zijn, Een robot hondje of poesje, dan hebben ze iets om te ‘verzorgen’.
Maar een robot mama, nou nee, nou ja voor het huishouden dat dan weer wel.
Ik denk dat er in extreme gevallen van eenzaamheid er behoefte is aan een zgn knuffelbeestje die geen zorg nodig heeft maar wel knuffels geeft.