Net als met het eten (vanaf 4 maanden een fruithapje/vanaf 6 maanden een fruithapje of wel pindakaas/geen pindakaas), zijn er ook voor het opvoeden steeds weer andere regeltjes. Wel complimentjes geven/geen complimentjes geven, want daar krijgen we narcistische kindjes van. In deze ga ik persoonlijk voor de ‘wel complimentjes geven’. Want soms kan iedereen wel een beetje positiviteit en zelfvertrouwen gebruiken.
Bij jongens gaat dat net even anders dan bij meisjes. Niet dat ze nooit weinig zelfvertrouwen kunnen hebben, maar ze gaan daar net even wat anders mee om. Jongens hebben nu eenmaal minder de neiging om emotioneel te exploderen zoals meisjes dat kunnen.
Mijn kleutermannetje heeft, ook al is hij klein, behoorlijk wat zelfvertrouwen. Maar nu ga ik niet achterover leunen en denken dat mijn taak is volbracht. Nee, ik moet dat zelfvertrouwen in hem blijven pompen, zodat hij een zelfverzekerde jongeman gaat worden.
En dit is hoe ik dat doe. Althans, hoe ik dat probeer te doen.
We doen samen dingen die hij leuk vindt. Door interesse te tonen in wat hij interessant vind, hoop ik dat hij ziet dat ik echt geïnteresseerd in hem ben en dat dat hem een goed gevoel geeft. Nu zijn dat nog dingen als samen kijken naar de nieuwste Ninjago van LEGO, samen een potje stoeien op het bed of met bewondering toekijken hoe hij in een boom klimt.
Door hem een taakje te geven. Niet speciaal om geld te verdienen, maar om hem wat verantwoordelijkheid en vertrouwen in zijn ‘eigen kunnen’ te geven.
Door extra complimentjes te geven als hij iets liefs, sociaals of iets slims doet. Mijn zoon vindt alles wat stoer en sterk is onwijs machtig. Hij vindt superhelden geweldig en hoe meer er gevochten wordt in een tekenfilm, hoe mooier hij het vindt. Ik wil niet dat hij denkt dat als je stoer en sterk bent, je helemaal the bomb bent. Ik wil dat hij ook realiseert dat je er mag zijn als je iets liefs, sociaals of iets slims doet. En ja, weet je, ik doe het gewoon! Ik geef hem gewoon dat extra complimentje.
Praten, praten, praten. En ja ook over zijn gevoelens. Hoe een meisje haar gevoelens als een waterval eruit kan laten storten, een jongen houdt dat om de één of andere reden toch snel allemaal voor zichzelf. En van mij hoeft mijn zoon niet met iedereen over zijn gevoelens te praten, maar ik vind het toch een fijn idee als hij het bij iemand kwijt kan. En ik denk maar zo, jong geleerd is oud gedaan.
Wat prachtig geschreven en zo waar! Ik heb alleen een jongenstweeling dus hoe het bij meisjes zit weet. 1 van de 2 is erg onzeker. Hij heeft vaak bevestiging en complimentjes nodig om z’n zelfvertrouwen een boost te geven. Samen iets leuks gaan doen en 1 op 1 tijd is inderdaad zo belangrijk voor zelfvertrouwen. Af en toe zou ik willen dat ik nog meer tijd had om dat soort dingen te doen. Helaas kom ik ook vaak tijd te kort. groetjes.